Ne kundershtim me fjalet e Massaud Rajavit I cili pretendonte se ishte ne mardheniet midis revolucionit dhe njeriut dhe pretendonte qe kundershtonte diskriminimin, por ne veprim,deklaratat e Rajavit per mua eshte deshmuar e kunderta.
Ne ate kohe kur jetoja ne Ashraf te Irakut, njerzit e thjesht I dallonin nga pergjegjesit e organizates, Me kujtohe qe femijet e Milishan ishin anetare te organizates, dhe ishin anetare me te priviligjuare se te tjerit, qofte nga gjendja financjare qofte nga gjendja e kontaktit me miqte jashte vendit, dhe madje ngrenja dhe ushqimi dhe familjet e sponsorizuara mbroheshin nga organizata, dhe ne punet e veshtira qe ne benim nuk kan marre pjese. Cdo here qe permendim kete ceshtje, pyesim veten, pse ata ishin me te priveligjuar? , sepse ndoshta babai ose nena e tyre ishin nje nga komandantet kryesore te organizates , dhe ne te ardhmen jo shume te larget ata do ta kritikonin kete kritike, por kujtoj disa kujtime.
Mbaje mend kur isha ne Bengal (Bengal eshte nje term ne kuader te Muxhahedin khalk qe do te thote burgim, izolim) dhe punoja dite e nate. Domethen kam punuar nga 24 ore 16 ore dhe madje konceptin e qenies njerzore e kisha harruar. Dhe ne, na thonin ekipi I Rebatit dhe me kujtohet qe pergjegjsit e grave vinin per te na vizituar, se pari vizitonin dhomat me te bukura, dhe perpara u nxirrnin pijet dhe ushqimin me te mire. Madje I shetisnin me makinat me te mira, ne kohen qe ne punonim ne tempratura mbi 50 grade dhe mbi 0 grade. Ndersa temperatura ishte rreth 50, jo vetem qe nje grua e keshillit udheheqes nuk mund te gjendej kudo, por edhe parate qe organizata deklaronte se duhet të ishin paguar per ushtrine, tani paguhej për argetimin dhe kenaqesine e anetareve të organizates. Ne kohen qe une I thashe pergjegjesit qe kam nevoje per makine, qeshi me mua dhe tha ku mendobe qe je.
Kjo nuk ishte vetem nje ceshtje e problemve te mia, por ky diskriminim u neglizhua sidomos per grate dhe vajzat qe ishin ne kampin Ashraf , dhe ato duhet te kalonin me shume se 16 ore ne pune te renda (pune te veshtrira pa pages) dhe askush nuk kishte te drejte te protestonte dhe nese dikush kundershtonte e arrestonin, dhe e rrihnin dhe sulmonin, dhe thonin qe nuk je Muxhahid, dhe nje mije njerez u rrembenin dhe nuk I dinte njeri.
Por nje problem tjeter qe per shkak te problemve dhe gjumit me derguan ne pune Bengal ne pjesen e embelsirave, qe me kujtohet kur erdhen Mzhghan Parsai dhe Sadighe Hosseni dhe shoqeruesi I tyre Mesume Melk, dhe thane keto fjale,nese ajo rrjedh jashte do te marre pasojat e saj dhe te beje nje angazhim qe te mos rrjethe jashte me.
Historia ishte kjo qe ata me thane mua , ju gjithmone duhet te beni embelsira Trotmir dhe embelsira shume te shijshme per mua dhe sistemin e keshillit udheheqes, dhe madje mua me dhane broshurat dhe lloje embelsirash dhe me thane qe nuk do kisha pune me shpenzimet dhe parat. Ne kohen qe ishte dhene urdher qe tu jepja embelsira me cilesi te dobet dhe madje nuk duhet te kishte nje llojllojshmeri ne nje ose dy embelsira dhe ata doni qe un te beja nje reklame te rreme se organizata nuk ka para dhe qe duart e organizates jane te mbyllura. Dhe per kete arsye qeveria irakiane nuk lejon qe te futet dicka brenda Ashraf ne kohen qe celesi I magazinimit ishte ne doren time, dhe qe une isha nje muxhahid kisha dyshim dhe thashe se organizata ku ajo shtrihet për njerëzit në drejtim të rrymës nga vetë gënjeshtarë dhe madje me thane urdher qe te beja embelsirat me paste me te mire per ta dhe madje dhe per gratë e pjesës sonë, por ato thonin se njerëzit me mendje të ulët nuk duhet ta kuptojnë këtë.
Isha ne nje Liberti kur sadighe Hosseini me thiri mua, ne kohen qe jave e kaluar ishim ne nje bojkot dhe thane qe qeveria Irakiane nuk ua hape deren asnje mjeti qe te futet ne shtetin e tyre, dhe mua me tha qe kam biseduar dhe shko e bej nga ato embelsirat e mira dhe mi dergo mua. Thashe o zot, ne jemi ne nje situate te veshtire ku njerezit I mbajen te uritur dhe nevojtare, por keto per veten e tyre I kan te gjitha te mirat e kesaj bote, dhe madje nuk jane te pranishem per te pasur sado pak veshtersi, por kur erdha ne Shqiperi situata u perkeqsua me shume dhe jo qe te behej me mire.
Neve na dhane 1200 dollare vetem parat e biletes se avjonit qe te vinim ne Turki dhe ketu ne Shqiperi , ku xhepat tona na I boshatisen, dhe nese na kishte mbetur sado pak para na I moren. Ndersa ishin pergjegjsit dhe njerzit qe kishin me shume se 10000 dollare dhe njerezit ne auroport blenin per veten e tyre ushqime, rroba dhe mjete nga me te migrate dhe ne shikonim te tjeret. Une isha ne kampin ne Shqiperi kur erdhen Mina Rezai dhe Xhevad Kherasan dhe thane qe organizata ketu eshte e varfer dhe para dhe ushqim nuk kemi dhe qe duhej te vinte nje person nga Kanadaja te na sillte para neve qe keshtu gojet tona ishin te mbyllura, pas nje jave, shkova me Xhevadin ne zyrat qendrore dhe pashe qe te gjithe zyrtaret dhe njerzit qe ishin aty kishin ushqim dhe veshje nga me te mirat dhe madje makinat me te mira per komandantet dhe komandantet qe dolen jashte dhe prishen dollar per blerje pantullonash marke dhe madje grate e udheheqsve blene oret dhe stolite me te mira, dhe ne na thonin genjeshtra se organizata nuk kishte para.
Kontradikta prapa kontradiktës dhe gënjeshtra që qëndronte pas gënjeshtrës ishte se nëse unë isha duke punuar në një kompani dhe do të kthehesha, do të me paguheshin disa para dhe po të isha duke punuar në një kompani që po e bënte këtë,do te kishin paguar por pervoja ka deshmuar se Mossaud Rajavi dhe paisjet e saja vdekjprurse po na ushqenin dhe heren e fundit kur jam larguar, ne vend qe te me thonin eja te paguajm per vitet qe u kisha sherbyer, por nuk kishte me shume se nje ore qe une kisha dale nga organizata, kur me thane qe un jam mercenar I informacionit te Iranit.
Mossaud Rajavi I kishte marre njerzjt ne skllaveri. Ashtu si rrodhe ata ushqeheshin nga mishi dhe lëkurat e tyre si një mjet për të ndërtuar perandorinë. Tani qe un kam punur naten dhe luftuar diten per 27 vite, pas largimit tim me kane thene: Mercenare.
Lini komentet tuaja
Posto koment si mysafir