në planin afatgjatë
Planifikuesit e mbrojtjes, në koordinim me Departamentin e Mbrojtjes, Departamentin e Shtetit dhe Shtëpinë e Bardhë, duhet të formulojnë qëllime të qarta dhe një plan të qartë misioni për komandantët në terren për t'u marrë me grupe anësore, veçanërisht në situata të ndjeshme politikisht. Përveç dhënies së udhëzimeve për mposhtjen e forcave armiqësore, duhet të ketë udhëzime se si t'i kapni (arrestoni) siç duhet pasi misioni të ketë përfunduar me sukses. [19]
Para përfundimit të operacioneve ushtarake, komandantët e skenës dhe oficerët e tyre përfaqësues dhe personeli i rregullt duhet të informohen për qëllimin, objektivat dhe ndryshimet kulturore të forcave kundërshtare. Vëmendje e veçantë duhet t'i kushtohet popullatave specifike siç është Organizata Muxhahedin Khelk, në të cilën struktura shoqërore e grupit dhe aftësia e udhëheqësve e këtij grupi, për të shkaktuar dëmtime fizike dhe psikologjike pasuesve të tij shkaktojnë probleme të veçanta. Kjo njohuri duhet të azhurnohet gjithmonë përmes fitimit të përvojës në skenë, dhe në programin e transferimit të përgjegjësive nga një vend në tjetrin, duhet t'u jepet kohë e mjaftueshme komandantëve që kanë për tu transferuar, për të vendosur pasardhësit e tyre dhe që tu japin njohurit e mjaftueshme për të zvogëluar mundësin e humbjen dhe mbrojtjen e Organizatës.
Në Operacionin Liria e Irakut, forcave të koalicionit nuk iu dha as informacioni më themelor në lidhje me ndryshimet midis kulturës Irakiene dhe Iranit, kështu që ata nuk ishin të pajisur për të identifikuar armiqësitë që ndikuan në marrëdhëniet e tyre. [20] Më e rëndësishmja, në përplasjen me MEK-un, forcat e koalicionit ishin që nga fillimi qartësisht në mbrojtje, sepse ata nuk kishin udhëzime për aktivitetet e tyre të kaluara ose karakteristikat sektare dhe se si ata mund të përbënin sfida specifike për kapjen e tyre. Nëse ky informacion do të ishte i disponueshëm, oficerët ushtarakë amerikanë nuk do të kishin gjasa të mashtroheshin nga bashkëpunimi sipërfaqësor i MEK-ut. Jo vetëm kaq, ajo u parandalua të bënte një deklaratë në mbështetje të tyre dhe përfundimisht të turpëronte Shtetet e Bashkuara dhe të njollosnin imazhin e saj në luftën kundër terrorizmit, por gjithashtu përmirësoi procesin e intervistimit dhe klasifikimit të të paraburgosurve dhe sjelljen e tyre në përputhje me rregullat e Konventës së Gjenevës.
Njëherë e një kohë, forcat e koalicionit përdorën internetin për të përmirësuar njohuritë e tyre mbi këto çështje dhe veçanërisht në lidhje me MEK-un. Sidoqoftë, pasaktësia e raporteve të shtypit dhe madje edhe disa punëve hetimore, të kombinuara me propagandën e Organizatës Muxhahedin Khelk dhe Republikës Islamike të Iranit, të cilat kanë pushtuar internetin, e bënë të vështirë ndarjen e ngjarjes së vërtet nga historitë e trilluara.
Komandantët e ngarkuar me operacionet e kapjes dhe arrestimit të personave duhet të kenë një vizion më të ngushtë dhe të ushtrojnë kontroll të rreptë dhe njerëzor mbi çdo llojë arrestimi dhe kapje, përveç procesit që mbikëqyr aktivitetet e tyre të përditshme. Megjithëse banorët e regjistruar kanë nevojë për më pak fuqi punëtore sesa të burgosurit, ekuilibri i fuqisë punëtore duhet të jetë në interesin e robërve dhe jo në duart e të burgosurve, një pikë që duket se ka humbur në kampin Ashraf.
Përqendrimi i Muxhahedinëve në Ashraf duhet të kishte çuar menjëherë në ndarjen e udhëheqësve nga pasuesit (anëtarët). Rregullat e Konventës së Tretë të Gjenevës parashikojnë ndarjen e oficerëve dhe personelit të zakonshëm. Kjo zvogëlon seriozisht fuqinë e udhëheqësve për të kontrolluar anëtarët, veçanërisht të një grupi sektar.
Organizatat terroriste në duart e Shteteve të Bashkuara duhet të shpërbëhen. Organizatat e huaja terroriste dhe grupet sektare në vend që të lejohen dhe të përqendrohen në një vend të vetëm ku përgjegjësit e grupit të kontrollojnë anëtarët e tyre, duhet të shpërndahen në vende të ndryshme që përgjegjësit të mos kenë mundësi të kontrollojn anëtarët e tyre. Është e qartë se shpërbërja e MEK-ut do të kishte çuar në një rezultat më të favorshëm në Operacionin Liria e Irakut, duke përfshirë një zvogëlim të viktimave të SHBA-së si rezultat i misioneve përcjellëse të kërkuara nga udhëheqësit e MEK-ut duke kryer planet e tyre.
Gjatë një beteje ushtarake, zyrat e Sekretarit të Mbrojtjes dhe Sekretarit të Shtetit, së bashku me komandantët e skenës, duhet të punojnë së bashku për të promovuar marrëdhëniet me publikun (në Shtetet e Bashkuara, në skenë dhe në të gjithë botën) për çështje të ndjeshme politike. Në lidhje me Operacionin Liria e Irakut, roli i Sekretarit të Mbrojtjes Rumsfeld, në prezantimin e MEK-ut si persona të mbrojtur nuk mund të ishte bërë nëse arsyet për këtë dhe kërkesat e tij do të ishin shqyrtuar me kujdes. Pamundësia për të komunikuar çoi në përfundimin se Shtetet e Bashkuara mbështetën një organizatë që vetë ata e kishin vendosur në listën e organizatave të huaja terroriste. Ai gjithashtu e komplikoi operacionin e kapjes duke i dhënë këtë imazh MEK-ut, i cili e ka dorën lartë, dhe çoi në një marrëdhënie të ndjeshme me qeverinë Irakiane, Republikën Islamike të Iranit, popullin Irakian dhe mediat. Udhëzimet e qarta të misionit janë të rëndësishme jo vetëm në lidhje me betejën dhe pasojat e saj, por edhe në fushën e gjerë të komunikimit - për të mos çensuruar, por për të siguruar që mesazhet të mos ndërhyjnë, që ato të lëshohen nga ata që i kuptojnë termat dhe se ata nuk e pranojnë gabimisht se ato janë pozicioni zyrtar publik i qeverisë amerikane.
Do të kishte qenë në interes të komandantëve të operacioneve të robërve nëse e drejta ndërkombëtare humanitare do të kishte siguruar një kornizë më të qartë ligjore për kapjen e terroristëve të njohur, aktivistëve pa një shtetësi dhe milicive anonime. Ndërsa administrata e Bush bëri një përjashtim të diskutueshëm në Konventat e Gjenevës me një përkufizim të ri të luftëtarëve armik "të paligjshëm" dhe "të paautorizuar", Vendimi për statusin ligjor të MEK-ut u vonua dhe vendimi, i cili u mor përfundimisht nga Sekretari i Mbrojtjes Rumsfeld, privoi anëtarët e MEK-ut nga të drejtat e tyre ligjore sipas Konventës së Tretë të Gjenevës, e cila ishte ndoshta një vendim i gabuar sipas ligjit.
Në vend që të përdorin një kornizë alternative, komandantët e kapjes duhet të punojnë me Departamentin e Mbrojtjes dhe Departamentin e Shtetit për të siguruar një gjetje ligjore se si Shtetet e Bashkuara interpretojnë Konventat e Gjenevës dhe të drejtën e përbashkët humanitare ndërkombëtare, veçanërisht në lidhje me kërkesat e kapjes në betejat ndërlidhëse, në veçanti përfshihen terroristë të njohur, aktivistë pa një shtetësi dhe miliciat anonime.
Përveç kësaj, ndërsa natyra e betejës u zhvendos nga operacionet kryesore në operacione më të vogla bazuar në vetëdijen e publikut, kishte ardhur koha që Shtetet e Bashkuara të luanin Protokollin e Dytë Shtesë ose të negocionin një Protokoll të ri shtesë ose të rishikuar, për të mbrojtur civilët gjatë luftimeve "me karakteristika jo-ndërkombëtare" dhe për të rregulluar kapjen e terroristëve të indentifikuar, aktivistët pa shtet po drejtojnë milicitë e pazakonta gjatë betejave ndërkombëtare dhe jo-ndërkombëtare.
[1] Duke qenë se MEK-u ishte në listën e forcave armike për shkak të shërbimeve të saj ndaj Sadamit, e cila përfshinte ndihmën e tij për të shtypur kryengritjen Shiite dhe Kurde në vitin 1991, duhet të ishte marrë në konsideratë që armiqësia Irakiane ndaj MEK-ut, e ndërlikon çështjen e lirimit ose dorëzimit të tyre tek autoritetet irakiane. Ky ndërlikim mund të ishte shmangur duke e kthyer Organizatën Muxhahedin Khelk në Iran, por Departamenti i Mbrojtjes së SHBA-së e kishte bllokuar këtë mundësi. Prandaj, planifikuesit e operacionit çlirimtar të Irakut duhej të parashikonin që problemet e Organizatës Muxhahedin Khelk do të qëndronin me forcat e koalicionit për disa kohë.
[2] Disa politika u propozuan në vitet 2003 dhe 2004, por asnjë nuk u pranua. Propozimet përfshijnë shpërndarjen e MEK-ut, kthimin e tyre në Iran, dhënien e lejes së qëndrimit në Irak për MEK-un dhe shpërbërjen e tyre në shoqërinë irakiane, marrja e statusit të azilit dhe zhvendosja e anëtarëve në një vend të tretë dhe inkurajimi aktiv i anëtarëve për t'u shkëputur (intervistë me JIATF dhe zyrtarë të Ministrisë së Mbrojtjes, tetor 2007 dhe shkurt 2008)
[3] Arabishtja dhe Persishtja janë gjuhë të ndryshme, duke rezultuar në ndërlikime të konsiderueshme në praktikë. Megjithëse Persishtja dhe Dari janë dy gjuhë iraniane, MEK flet kryesisht persisht. Dari flitet në Afganistan. Sidoqoftë, shumica e përkthyesve flisnin rrjedhshëm Dari, dhe përkthimi i tyre në Persisht ishte ndoshta i pasaktë. Një përkthyes tregon një shembull veçanërisht qesharak të gjuhës. Atij ju kërkua për të përkthyer për një grup arabishtfolës që vizitonte TIPF, ai informoi ushtarët se ai fliste persisht dhe nuk fliste arabisht. Si përgjigje, ata i kërkuan atij të përqendrohej më shumë (intervistë me një ish-përkthyes persisht të JIATF, janar 2008).
[4] Karakteristikat sektare të Organizatës Muxhahedin Khelk diskutohen në detaje në Shtojcën B të këtij vëllimi të vetëm. Disa informacione janë përsëritur në këtë kapitull, veçanërisht kur ato lidhen me mashtrimin e MEK-ut në rekrutimin e anëtarëve dhe në metodat e përdorura për mashtrimin e separatistëve kur grupi u mbajt në kampin Ashraf.
[5] Intervistat tona të gjera me oficerë ushtarakë, ushtarë dhe civilë amerikanë tregojnë se analiza e saktë e anëtarve të MEK-ut në kampin Ashraf është se shumica nuk janë as terroristë, as luftëtarë të lirisë; Ata janë thjesht njerëz të bllokuar në atë grup që ju është bërë një shpërlarje truri dhe që duan të kthehen në Iran sapo të shkëputen nga udhëheqësit e tyre.
[6] Shikoni Shtojcën A për informacion më të hollësishëm mbi pretendimet e dyshimta të MEK-ut për mbështetje politike për organizatën.
[7] Ish-stafi i JIATF zbuloi se rrethojat rreth bazave të Muxhahedinve nuk ishin ndërtuar për të parandaluar hyrjen e njerëzve, por për të parandaluar largimin e anëtarëve.
[8] Ekipi irakian i zbulimit zëvendësoi ekipin e inspektimit të KB, misioni i të cilit ishte të kërkonte armë të paligjshme në Irak para Operacionit Liria e Irakut.
[9] Informacioni i marrë nga intervistat me komandantët e JIATF, në vitet 2007 dhe 2008, dhe prania e një studiuesi të RAND në një nga takimet e marrëdhënieve, tetor 2007.
[10] Kjo incident u raportua nga një komandant i JIATF tek një studiues i RAND në shkurt të vitit 2008. Mungesa e një veprimi të qartë nga MNF-I në marrëdhëniet me MEK-un nganjëherë çoi në një mosmarrëveshje midis udhëheqësve të JIATF dhe Batalionit Grizzly të FOB, i cili i bëri ata të veprojnë në drejtime të kundërta.
[11] Konventa e tretë e Gjenevës, neni 97.
[12] Uji sillet nga lumi nga tubat e ujit të Organizatës Muxhahedin Khelk dhe prodhonin energji elektrike në vendet e vetë organizatës. Shitja e këtyre burimeve - përveç pagesave direkte, sipas ish-oficerëve të JIATF - ishte baza e marrëdhënieve të mira të MEK-ut me shumë irakianë vendas.
[13] Edhe pse misionet e shoqërimit midis Kampit Ashraf dhe Bagdadit shpesh ishin shënjestruar nga kryengritësit, por FOB Grizzly, Kampi Ashraf dhe TIPF nuk morën pjese në luftë. Duke qenë se ata ishin të vendosur në provincën e rrezikshme të Diyala, megjithëse në një vend të largët, zyrtarët e JIATG dhe qeveria irakiane dyshuan fort se MEK po u jepte para kryengritësve në mënyrë që të mos dëmtonin objektet e tyre, Prandaj, ata praktikisht siguruan mbështetje financiare nga shqetësimet dhe trazirat (intervistë me ish-zyrtarë të JIATG, shkurt 2007; gjithashtu shikoni tek Khodabandeh 2008).
[14] Reduktimi i vetëm në misionet e shoqërimit në të kaluarën ndodhi kur JIATF luajti një rol në procesin e miratimit. Gjatë dy viteve të para të përqendrimit të Muxhahedinve në Ashraf, Batalioni Dejbani, i cili kryen misionet, shqyrtoi kërkesat e MEK-ut dhe iu përgjigj pozitivisht disa kërkesave në javë. Pasi e kuptuan që disa prej misioneve po kryheshin për qëllime qesharake (gjoja për të bërë një kostum elegant të qëndisur me dorë), JIATF këmbënguli të shqyrtonte vetë kërkesat dhe të ulë ndjeshëm numrin e misioneve dhe shoqërimit.
JIATF dhe Batalioni Dejbani raportuan te zyrtarë të ndryshëm dhe oficerët e tyre shpesh kishin qasje të ndryshme ndaj MEK-ut. Derisa ata ishin në gjendje të tërheqin linja të qarta të përgjegjësive të tyre ndaj MEK-ut, grupi ishte në gjendje të abuzonte me komandën dhe kontrollin në FOB. Për shembull JIATF, nuk ishte në dijeni që shoqëruesit e Dejbani i shoqëronin anëtarët e MEK-ut deri në periferi të Bagdadit dhe nuk i shoqëronin më ata në brendësi të qyteti ku Muxhahedinet Khelk qëndronin gjatë gjashtë-orë. Kjo ishte një shkelje e rendit dhe urdhërave, që dëmtonte qëllimin e shkatërrimin me respekt për të kufizuar praninë e MEK -ut nën kontrollin e qeverisë Irakiane. Stafi i ambasadës amerikane u turpërua, kur qeveria irakiane gjeti anëtarë të MEK-ut të pashoqëruar në Bagdad, ku disa prej të cilëve shkuan në zyrat qeveritare.
[15] Pasi u detyruan të ushtronin dhunën pas ndarjes së disa prej anëtarve të parë, JIATF spekuloi se udhëheqësit e MEK-ut po përdorënin mundësinë për të hequr qafe vetëm anëtarët që ishin të vështirë për t'u mbajtur ose ishin të burgosur. Prandaj, disa nga anëtarët e parë të cilët arritën tek TIPF, përgjegjsit duke përdorur terminologjin sektare në vend që ti quanin anëtarët e ndarë nga grupi, i quajtën anëtarët e pushuar nga grupi.
[16] TIPF-ja e re, që më vonë u quajt ARC, përmbanin çadra me ajër të kondicionuar; Trajnime, sporte dhe ambiente bibliotekare, Parukeri dhe ishte një çadër kafeje. Refugjatët mund të punonin si në kamp ashtu edhe në FOB, duke fituar një rrogë për të blerë komoditetet e tyre të tilla si televizor, satelitë dhe DVD. (Në tetor të vitit 2007, pothuajse çdo tendë (çadra) kishte një satelit). Banorët e aftë madje përdorën materiale ndërtimi të tepërta për të bërë stola, tavolina dhe mobilje të tjera për rehati në çadrat e tyre. Ata gjithashtu hëngrën të njëjtin ushqim që hëngrën ushtarët, i cili tani gatuhej në kuzhinë në vend të ushqimit të gatshëm.
[17] Një justifikim për stafin e MNF-I për të mos inkurajuar anëtarët të largohen nga organizata është se pasi banorët e TIPF morën azil nga UNHCR por nuk mund të vendoseshin në një vend të tretë, nuk kishte asnjë arsye për të rekrutuar (tërhequr) anëtarët drejtë TIPF. Procesi i arratisjes, edhe nëse është i kufizuar, e bën justifikimin e MNF-I të papranueshëm. Për më tepër, JIATF nuk duhej të mbante peng refugjatët. Përveç kësaj, sjellja e Organizatës Muxhahedin Khelk tregoi qartë se dëshira e anëtarve për t'u larguar vazhdoi, pasi MEK kërkonte sigurim me tela me gjemba dhe krijimin e më shumë barrierave fizike dhe rritjen e patrullave të natës për t'u marrë me të arratisurit.
[18] Organizata Muxhahedinet Khelk dhe mbështetësit e tij pretendojnë se patrullat, gardhet, argjinaturat dhe telat me gjemba pasqyrojnë natyrën ushtarake të kampit Ashraf dhe u krijuan për të mbrojtur MEK-un nga sulmet e forcave irakiane ose iraniane, dhe nuk janë për të parandaluar arratisjen e anëtarve. Ky pretendim bie në kundërshtim me informacionin e dhënë vullnetarisht nga të arratisurit e fundit në ARC, si dhe vendndodhjen dhe përqendrimin e pengesave fizike në ARC që MEK-u krijoi pas majit maj të vitit 2003.
[19] Forcat e mundura, përfshirë milicitë të tilla si Organizata Muxhahedin Khelk, pothuajse gjithmonë u kërkohet t'i nënshtrohen një forme ndalimi ose kufizimi të lirisë së lëvizjes për një periudhë të kufizuar kohore gjatë luftimeve aktive. Disa milici mund të përfshijnë parimin kompleks të moskthimit në një vend ku ata mund të kërcënohen, i cili kufizon mundësitë e tyre të liris si në rastin aktual.
[20] Si rezultat i këtyre problemeve, mungesa e përkthyesve me përvojë persisht përveç ofrimit të shërbimeve të përkthimit ishte e domosdoshme, përndryshe padyshim që mund të siguronte një pasqyrë të vlefshme të ndryshimeve kulturore që ishin problematike në atë kohë.
Lini komentet tuaja
Posto koment si mysafir