Mungesat e fuqisë punëtore ishte një problem i vazhdueshëm për forcat e koalicionit
Mungesa e fuqisë punëtore gjithmonë nënkuptonte që MNF-I kurrë nuk kreu një kërkim gjithëpërfshirës të kampit Ashraf. MEK nuk e lejoi këtë, dhe MNF-I ngurroi të vendoste fuqi punëtore në FOP Grizzly nga misionet rajonale të sigurisë për të detyruar grupin të kërkonte dhe kontrollonte kampin. Si rezultat, ka ndërtesa në kampin Ashraf që asnjë amerikan nuk i ka kontrolluar dhe parë asnjëherë. Ish-stafi i JIATF beson se armët, dosjet e personelit dhe ndoshta edhe anëtarët e arrestuar të MEK-ut nga udhëheqsi, nëse kërkoheshin të gjitha këto ndërtesa të kampit, do të gjendëshin. Të paktën, sipas thashethemeve që MEK ka grumbulluar në masë armët e shkatërrimit të Sadamit, ekipi i inteligjencës Irakiane, ekipi ndërkombëtar i organizuar nga Pentagoni dhe CIA për të zbuluar rezervat e armëve të shkatërrimit në masë në Irak, [8] duhet të kenë qasje në çdo ndërtesë në kampin Ashraf, që do të thotë duhej të bëhej një kontroll i çdo ndërtese në kamp.
Organizata Muxhahedin Khelk u lejua të krijonte një zyrë ndërlidhëse dhe të përhapte qëllimet e saj në bazën e koalicionit.
Kur forcat e koalicionit themeluan FOB pranë Kampit Ashraf, ata përdorën ndërtesa të vjetra dhe të rrënuara dhe e lejuan MEK-un të zgjidhte më të mirën për zyrën e saj ndërlidhëse. Megjithëse Konventa e Tretë e Gjenevës përcakton që forca e arrestuara të krijojë një zyrë ndërlidhëse për të burgosurit e luftës, por, nuk është mënyra e zakonshme që ushtria amerikane të krijojë një vend pune në bazën e saj për të burgosurit – sigurishtë, shumë më keq, të krijoj një vend punë për organizata që janë të njohura si organizata terroriste -. Zyrtarët e JIATF morën pjesë mesatarisht në tre takime ndërlidhëse në javë, dhe herë pas here komandantët e TF-134 që fluturonin për në FOB Grizzly gjithashtu morën pjesë në këto takime ndërlidhëse. Axhenda zakonisht nuk përfshinte ndonjë temë tjetër përveç se udhëheqësit e MEK-ut, shqyrtimi i artikujve të lajmeve në lidhje me Republikën Islamike të Iranit. [9]
Nuk është diçka e zakonshme për komandantët e bazave, të lejojnë grupet terroriste të vendosin postera propagandistike atje dhe të sektarizojnë ushtarët e bazës amerikane. Por, Jo vetëm që u lejua kjo, por në ditët e para të okupimit, komandantët e FOB Grizzley hodhën poshtë kërkesën e JIATF për të parandaluar MEK-un nga kryerja e një propagande të tillë. [10]
Përveç kësaj, sigurisht që nuk është mënyra e zakonshme që oficerët të raportojnë tek komandanti i operacionit të kapjes për të lejuar grupet terroriste nën kontrollin e tyre të mbajnë konferenca të mëdha publike për të promovuar qëllimet e tyre. Ndërsa Organizata Muxhahedin Khelk u lejua të bënte pikërisht këtë në kampin Ashraf. Përveç kësaj, për disa vjet, Organizata Muxhahedin Khelk vazhdoi të transmetonte programet e saj në radio, pavarësisht protestave nga qeveria Irakiane dhe urdhrave nga forcat e koalicionit për ta pezulluar atë.
Forcat e koalicionit nuk i inkurajuan në mënyrë aktive anëtarët e MEK-ut të largohen nga grupi.
Një nga qëllimet e përqendrimit të MEK-ut në kampin Ashraf, në vend që t'i vendosnin në kampin Ira apo edhe disa kampe të tjera të MEK-ut, ishte se nuk donin të vendosnin një numër të madhë të trupave të nevojshëm për të mbrojtur dhe kontrolluar një popullsi të zënë rob, prandaj ata vendosën që ti bashkonin në një kamp të vetëm, që ishte kampi Ashraf. Ulja e numrit të të burgosurve që kishin nevojë për shërbime të tilla gjithashtu ndihmoi në arritjen e këtij qëllimi. Konventat e Gjenevës lejojnë shumë metoda të shpërbërjes së opozitës dhe zvogëlimit të fuqisë së saj. Për shembull, Forcat e koalicionit mund të ndanin udhëheqësit e kësaj organizate nga anëtarët, duke dobësuar kështu strukturën e brendshme të fuqishme të kultit. Konventa e Tretë e Gjenevës përcakton që oficerët duhet të mbahen të ndarë nga personeli i zakonshëm. [11]
Nga ana tjetër, duke pasur parasysh historinë e sjelljes sektare të MKO-së, përpjekja për ta përçarë ishte ndoshta e vështirë dhe shkatërruese e nervave dhe mund të kishte të përfshirë edhe dhunë, veçanërisht dhunë ndaj vetvetes. Një nga karakteristikat sektare të Organizatës Muxhahedin Khelk është përqendruar në vetëvrasje. Megjithëse vetëvrasja nuk është përdorur si një armë taktike në akte terroriste që nga viti 1981, MEK ka përdorur në mënyrë alternative, alternativën e kërcënimeve për vetëvrasje si një taktikë në negociata ose për të shtrembëruar hetimet. Kjo provoi të ishte veçanërisht efektive, pasi 10 anëtarë të Organizatës Muxhahedin Khelk dogjën veten në vitin 2003 në Paris, në protestë ndaj veprimeve që çuan në arrestimin e Maryam Rajavi, një udhëheqëse e MEK-ut. Shqetësimet që nëse MNF-I do të përpiqej të përçante MEK-un, anëtarët e Organizatës do të bënin vetë-djegje në Kampin Ashraf dhe do të përsëritej ngjarja e parisit në një shkallë më të gjerë, JIATF hodhi poshtë propozimet për të përdorur forcë për të shpërndarë organizatën.
Në fund të fundit, politika e vetme e forcave të koalicionit ndaj MEK-ut ishte një qasje e dobët e quajtur "shkatërrim i respektueshëm".
Në vitin 2004, duke njohur që shqetësimet për moskthimin e individëve në zonën e kërcënuar. Forcat e koalicionit janë mbajtur përgjegjëse para MEK-ut për një kohë të gjatë. MNF-I dhe zyrtarët e Departamentit të Shtetit kanë miratuar një politikë të drejtimit të forcave të koalicionit kundër MEK-ut derisa anëtarët e grupit të lirohen përfundimisht ose t'i dorëzohen qeverisë Irakene. Termi "shkatërrim i respektueshëm" i propozuar nga një zyrtar i Departamentit të Shtetit ishte një politikë e të burgosurve të luftës që përfshinte tre elementët e mëposhtëm:
-Vendosja e sigurisë dhe paqes në kampin Ashraf
- Reduktimi gradual i mbrojtjes së forcave të koalicionit nga Organizata Muxhahedin Khelk
- Inkurajimi i anëtarët të Organizatës Muxhahedin Khelk që të largohen nga kampi dhe të shkojnë në TIPF
Qëllimi kryesor i kësaj politike ishte përmbushja e detyrimeve të përcaktuara në Konventën e katërt të Gjenevës për të mbështetur dhe mbrojtur nga personat e mbrojtur të cilët nuk ishin të burgosur. Kjo kishte të bënte kryesisht me mbrojtjen nga dhuna dhe sjellja shkatërruese, si dhe sigurimin e qasjes së MEK-ut pëpr ushqim dhe trajtim mjekësor. Për të ofruar siguri, MNF-I porositi një Korpus të Batalionit të Ushtrisë Amerikane dhe një Kompani pushkësh të trupave marinsë në FOB Grizzly për të kryer patrulla të sigurisë në zonë.
Ushqimi, karburanti dhe pjesa më e madhe e nevojave të jetës silleshin në kamp. [12] Forcat e koalicionit fillimisht bënë rregullime për Organizatën Muxhahedin Khelk përmes qeverisë në provincën Diyala, ku ndodhet Kampi Ashraf. Sidoqoftë, për shkak të armiqësisë së Irakut ndaj MEK-ut, guvernatori shpejt refuzoi të siguronte nevojat që kishte grupi.
Pajisjet shpërthyese të papritura (IED) e kanë bërë të rrezikshme lëvizjen në shumë rrugë Irakiene, dhe për MEK-un, mungesa e dokumenteve të vlefshme Irakene i ekspozon anëtarët e saj ndaj arrestimeve në pikat e kontrollit të sigurisë. Kështu, fillimisht në tetor të vitit 2004, forcat e koalicionit ranë dakord të shoqëronin MEK-un në Bagdad dhe në qytetet portuale të Irakut për furnizime. Sidoqoftë, këto misione shoqërimi rezultuan në vdekjen e 14 ushtarëve amerikanë dhe plagosjen e të paktën 60 të tjerëve në shpërthime të papritura. [13] Në mes të vitit 2006, numri i misioneve të shoqërimit u kufizua rëndë pasi gjenerali John Gardner mori komandën e operacionit të kapjes. Gjenerali Gardner gjithashtu sugjeroi që MEK duhet të aprovojë nevojën për misione shoqëruese, ata mund të kufizonin numrin e anëtarëve të MEK-ut që mund të udhëtonin në çdo mision dhe që të udhëtonin me helikopter për të shmangur rrugët që mund të shpërthejnë papritur. [14] Pasardhësi i tij, gjenerali Douglas Stone, përsëri uli numrin e misioneve të shoqërimit.
Ndërsa dy elementët e parë të politikës së "shkatërrim i respektueshëm" vazhduan me sukses të padukshëm. Shumë pak përpjekje u vu në zbatimin e elementit të tertë- inkurajimin për t'u larguar. Gjatë vitit të parë të përqendrimit të MEK-ut në Ashraf, JIATF hyri në negociata me MEK-un për të krijuar një proces me të cilin anëtarët që dëshironin të largoheshin nga grupi do të transferoheshin në TIPF. Procesi për këtë "largim të planifikuar" lejoi MEK-un të zhvillonte një kurs "kundër-justifikimi" prej disa ditësh, gjatë së cilës Muxhahedint "e ndjeshëm" përkatës "të ndarë" (siç quhet nga JIATF)) një lloj zgjimi. Megjithëse kundër-justifikimi ishte qartësisht një metodë për të kërcënuar anëtarët e MEK-ut me burg si hakmarrje për kërkesën për të lënë grupin, përsëri JIATF e lejoi këtë. Përkundër kësaj pengese, gjatë vitit të parë të përqendrimit të saj në Ashraf, disa qindra anëtarë të MEK-ut u transferuan në TIPF - shumica prej tyre të burgosur lufte në luftën Iran-Irak dhe iranianë të tjerë që u morën me mashtrim në kampin e MEK-ut në Irak. 15]
Pas kësaj përmbytje fillestare, dalja u reduktua në një rënie, por JIATF nuk ndërmori ndonjë veprim tjetër për të inkurajuar daljen. Pavarsisht se JIATF e dinte që udhëheqësit e MEK-ut kishin informacione të gabuara në lidhje me kushtet e jetesës në TIPF (duke u thënë se janë kushte shumë të këqia dhe të vështira), por asnjë veprim nuk u ndërmor për ta kundërshtuar këtë, edhe pasi kushtet u përmirësuan shumë kur ndërtesa e re e TIPF u ndërtua në vitin 2006. [16] Për më tepër, asnjë veprim nuk u ndërmor për të ndihmuar anëtarët e MEK-ut që donin të largoheshin nga kampi Ashraf pa hyrë në periudhën e kundër-justifikimit në procesin e planifikuar të daljes. MNF-I kurrë nuk ka patrulluar në kampin Ashraf, kështu që anëtarët e MEK-ut të cilët dëshironin të largoheshin nuk u lejuan të hipnin në automjetet e MNF-I apo madje të shprehnin dëshirën e tyre për t'u larguar te përfaqësuesit e MNF-I. Mënyra e vetme që u kishte mbetur për tu larguar ishte të përpiqeshin të vraponin drejt TIPF. JIATF e dinte që MEK kishte krijuar pengesa fizike për të bërë të vështirë largimin nga këmbësorët. Për shembull, Organizata Muxhaherdin Khelk kishte vendosur një post sigurie përgjatë hyrjes në TIPF. Megjithëse funksioni i sipërfaqësor i postës ishte të siguronte lehtësi të planifikuara të daljes, ishte e qartë se ajo ishte krijuar vetëm për një qëllim: Vendosja e rojeve të Organizatës Muxhahedin Khelk në një vend ku mund të përballen me ata që duan të largohen në këmbë. Të dëbuarit (ose më saktë të arratisurit) duhej të kalonin një distancë relativisht të gjatë që t'i shpëtonin patrullës së Organizatës Muxhahedin Khelk dhe të kapërcenin disa pengesa fizike - duke përfshirë gardhe, argjinatura dhe tela me gjemba - para se Përfundimisht të përballeshin me rojet e vendosura në postat dhe disi ti kalonin ato. Sidoqoftë, një numër anëtarësh të MEK-ut u larguan dhe një numër i vogël arriti të mbërrinte në TIPF. [17] Megjithëse ndërtimi i këtyre barrierave fizike ishte i dukshëm, MNF-I nuk i pengoi ato që ti ndërtonin këto barriera fizike dhe nuk e detyroi MEK-un t'i shkatërrojë ato, ose t'i shkatërronte vetë MNF-I. I vetmi veprim i ndërmarrë ishte refuzimi i kërkesës së MEK-ut në vitin 2007 për tela me gjemba. [18]
Cilat mësime janë nxjerrë nga përvoja e Organizatës Muxhahedin Khelk?
Organizata Muxhahedin Khelk mbulon vetëm një kapitull në historinë e kapjes së operacionit çlirimtar të Irakut. Sidoqoftë, ky është një kapitull i rëndësishëm, i cili në shumë mënyra tregon zvogëlimin e çështjeve më të mëdha në këtë lloj operacioni, veçanërisht operacionet kundër kryengritjes. Prandaj, mësimet mund të nxirren nga përvoja e MKO-ut, e cila ka të bëjë jo vetëm me një grup në një moment të caktuar, por edhe me një gamë të plotë të operacioneve të kapjes që ushtria amerikane mund të ndërmarrë në të ardhmen. Ky libër me një vëllim përfundon duke shqyrtuar këto mësime dhe hapat që mund të ndërmerren për të adresuar problemet që kanë dalë.
Gjetjet dhe rekomandimet
Në periudhën afatshkurtër
Çdo anëtar i Muxhahedinve Khelk që është i falur nga Republika Islamike e Iranit duhet të kthehet në Iran, vetëm nëse ekziston një kërcënim i qartë se personi do të ndiqet penalisht nuk mund të kthehet me forcë. Megjithatë, deri më sot nuk ka asnjë provë që Irani ka dështuar të japë amnisti për ish-anëtarët e MEK të cilët janë kthyer në Iran.
Që nga dhjetori i vitit 2003, anëtarët e lartë të qeverisë Irakiane kanë deklaruar se ata duan që MEK të largohet nga Iraku, dhe të gjitha provat tregojnë se asnjë vend tjetër përveç Iranit nuk do ta pranojë grupin. Sipas rregullave të transferimit përgjegjësia e Organizatës Muxhahedin Khelk, bazuar në marrëveshjen e forcave, e cila hyri në fuqi më 1 janar të vitit 2009, qeveria Irakiane tani dorzonë përgjegjësinë e Organizatës Muxhahedin Khelk. Qeveria irakiane ka bërë një angazhim me shkrim për Shtetet e Bashkuara se do të trajtojë grupin njerëzishit dhe nuk do t'i dërgojë anëtarët e saj në një vend që mund të përballet me ndjekje penale. me çdo kusht, qeveria irakiane dëshiron që MEK të largohet nga Iraku.
Për sa kohë që ekziston një mundësi për të ndikuar në politikën Irakiane, MNF-I (veçanërisht Komanda e Operacioneve të Kapjes dhe JIATF në Kampin Ashraf) dhe zyrtarë të tjerë të SHBA-së duhet të inkurajojnë qeverinë Irakene për të siguruar që zhvendosja gjeografike e MEK-ut të jetë e sigurt dhe shoqërore dhe të zbatohen çështjet e të drejtave të njeriut. Vëmendje e veçantë duhet t'i kushtohet rreth 70% të popullsisë së kampit Ashraf, e cila u bashkua pasi grupi u vendos në Irak. Një numër i konsiderueshëm i këtyre anëtarëve u çuan në Irak me mashtrim dhe premtime të rreme, ose nuk kishin kuptuar qëllimet dhe metodat të grupit - veçanërisht sjelljen e tij sektare - dhe shumë prej tyre u detyruan të qëndronin kundër vullnetit të tyre në sekt. Kthimi i këtyre njerëzve tek ata do t'u japë atyre një shans për të rifilluar jetën e tyre larg kontrollit sektar të Organizatës Muxhahedin Khelk. Nqoftëse do të zgjedhin rrugën tjetër, natyrisht, do të jetë një jetë pa shtetësi.
Komanda e Operacionit e SHBA-së duhet të punojë me Kryqin e Kuq dhe qeverinë Irakiane për të siguruar që MEK të trajtohet individualisht mbi parimin e mos kthimit të individëve në zonat ku ata mund të kërcënohen. Ndarja e liderëve nga anëtarët e tyre mund të jetë e nevojshme për të arritur një rezultat të tillë (megjithëse kërcënimi i dëbimit të individëve në Iran mund të bëjë që liderët e tyre të zhduken, ashtu si Massoud Rajavi dhe shumë të tjerë menjëherë pas Operacionit Liria e Irakut). Riatdhesimi mund të jetë vullnetar ose i pavullnetshëm, por vetëm ata anëtarë që nuk përballen me një kërcënim serioz të ndjekjes penale duhet të kthehen në Iran. Sa për pjesën tjetër, Komanda e Operacioneve të Kapjes duhet të punojë me qeverinë Irakiane për të siguruar që secili person ose të marrë të drejtën të banojë në Irak, ose të vendoset në një vend të tretë, ose të ndiqet penalisht për krimet e tij ose të saj. Në rast se qeveria Irakiane vendos të ndjekë penalisht anëtarët e MEK-ut, duhet të ndërmerren hapat e nevojshëm për të siguruar mbikëqyrjen ndërkombëtare të zbatimit të normave të zakonshme.
Lini komentet tuaja
Posto koment si mysafir