شهید محمود حاتمی یزد در سال 1330 در خانواده ای مذهبی و مستضعف در مشهد متولد شد. دوران تحصیل را با موفقیت پشت سر گذاشت و بعد از گذراندن دوره دانشسرای مقدماتی وارد تربیت معلم شد. سپس به خدمت سربازی رفت و سال 1353 ازدواج کرد. برای امرار معاش زندگی به تاسیس یک واحد مرغداری کوچک دست زد و در کنار آن با عشق و علاقه ای که به کارهای فرهنگی و معلمی داشت وارد آموزش و پرورش شد.
شهید به خاطر بینش سیاسی که داشت از سالها قبل آگاهانه با رژیم مزدور و وابسته پهلوی مخالف بود. پس از اوج گیری انقلاب اسلامی و پیروزی آن و تشکیل جهادسازندگی از اولین کسانی بود که وارد این نهاد شد و در آن شروع بکار کرد. علاوه بر این شهید حاتمی در بسیج نقش فعالی داشت و در گشت های شبانه حضور پیدا می کرد. عاقبت این شهید بزرگوار در یکی از همین گشتها که در حال شناسایی خانه تیمی منافقین بودند مورد اصابت گلوله منافقین قرار گرفت و به آرزوی دیرینه اش که شهادت بود رسید.
حاشیه نگاری تیم سرگذشت پژوهی بنیاد هابیلیان در دیدار با خانواده شهید محمود حاتمی یزد:
یکی از روزهای گرم ماه مبارک رمضان بود. مهمان خانواده ای بودیم که سرپرستش توسط گروهک تروریستی منافقین به شهادت رسیده بود. همسر شهید با رویی گشاده به استقبالمان آمد. بعد از صحبتی کوتاه روایت همسفر سال های زندگی اش را این گونه شروع کرد:
«خانواده اش مذهبی بود، خانواده ما هم همینطور. من با خانم برادرش دوست بودم. از طریق ایشان آشنا شدیم. سال1353ازدواج کردیم. سه سال از من بزرگتر بود. زمان عقدمان همسرم در تربیت معلم مشهد درس می خواند و بعد هم دوران سربازی را گذراند. پس از آن هم در آموزش و پرورش مشغول کار شد. معلم حرفه و فن بود. زندگی مان را خیلی ساده شروع کردیم. به مادرم گفته بود جهیزیه تهیه نکند؛ نظرش بر این بود تهیه جهیزیه با داماد است.
آن زمان هسته های اولیه انقلاب در حال شکل گیری بود. محمود هم با انقلابیون همراه شد. بعد از پیروزی انقلاب عضو کمیته انقلاب اسلامی شد و با شکل گیری جهاد سازندگی به آنجا رفت. می گفتند آنجا فعالیت هایش زیاد است البته این را بعد تر خودمان هم متوجه شدیم. منافقین تهدیدش کرده بودند. انگار خاری شده بود در چشمشان. ثابت قدم و استوار بود. این تهدید ها حتی ذره ای در راهش سستی ایجاد نمی کرد.
زمانی که بچه دار شدیم کارهای منزل هم زیادتر شد، از طرفی من شاغل بودم. محمود خیلی کمک میکرد. حتی گاهی بچه را با خودش سر کار می برد. همیشه تشویقم میکرد مطالعه داشته باشم. میگفت:« لازم نیست کارهای خانه را انجام دهی. مطالعه اولویت اول است.» خودش هم زیاد کتاب می خواند. کتاب های شهید مطهری را با دقت بررسی میکرد. شخصیت هایی مثل شهید مطهری و شهید هاشمی نژاد تاثیر زیادی بر او داشتند. بیشتر اوقات فراغتمان در جلسات مذهبی می گذشت.
زمانی که جنگ شروع شد به جبهه رفت. قبل از جبهه رفتن سنگ تمام گذاشت. همه ی تلاشش را کرد تا من راضی باشم. فکر میکرد اگر برود حتما شهید می شود. بارها از شهادت صحبت می کرد. اوایل ناراحت می شدم اما بعدتر دیگر ناراحت نمی شدم فکر میکردم خواسته اش شهادت است و باید به آن احترام بگذارم.
خیلی به هم علاقه داشتیم. بین مان اختلاف نظر بود اما این باعث نمی شد محبت مان نسبت به هم کم شود. میگفت: «نمیخواهم حتی به اندازه ذرات معلّق در نور آفتاب بینمان فاصله باشد.» با اینکه حدود33 سال از شهادتش می گذرد اما هنوز هم در زندگی احساسش میکنم. انگار همیشه با من است. زندگی مان پر از آرامش بود. 7سال زندگی با او به 70سال عمرکردن می ارزد.
شب ها همراه تعدادی از نیروهای بسیج در گشت های شبانه شرکت میکرد. اوایل انقلاب اوضاع آرام نبود. فعالیت های منافقین فضای متشنجی ایجاد کرده بود. 30آبان 60 بود. طبق معمول همراه نیروهای بسیج رفته بود. همان شب یک خانه تیمی از منافقین را پیدا کردند، در گیر و دار ورود به خانه و دستگیری منافقین تیری به گلویش اصابت کرد. محمود همان جا شهید شد. دوستانش می گفتند لحظه شهادت مشغول خواندن سوره عصر بود.
زمانی که شهید شد فرزند سوم مان 40روزه بود.
خدا منافقین را لعنت کند؛ حتی جهنم برای سرکردگان این گروهک تروریستی کم است. این ها بویی از انسانیت نبرده اند.
