شهید احمد آهنچیان در سال 1316 در شهرستان قوچان به دنیا آمد و از ابتدای زندگی زحمات زیادی متحمل شد تا این که پس از سالها زحمت کشی در سال 1356 موفق شد در قوچان یک مغازه الکتریکی باز کند.
در سال 1360 منافقین به مغازه اش حمله کردند؛ اما در آن زمان او در مغازه اش نبود و فقط مغازه اش آسیب دید. از آنجا که منافقین از خدا بی خبر قصد داشتند وی را شهید کنند، پس از گذشت چند روز از این عمل تروریستی مجدداً وارد مغازه اش شده و با شلیک چهار گلوله به سینه اش او را به شهادت رساندند.
شهید آهنچیان عضو هیچ گروه و دسته ای نبود و تنها جرمش این بود که فردی معتقد به اسلام و انقلاب بود. از ایشان 7 فرزند به یادگار مانده است.
گزارش دیدار این هفته تیم سرگذشت‌پژوهی بنیاد هابیلیان (خانواده شهدای ترور کشور) با خانواده این شهید بزرگوار در ادامه آمده است:
هماهنگی دیدار بدون مشکل انجام شد و آقای آهنچیان (پسر شهید) بعد از شنیدن فعالیت هایمان با رغبت اجازه دیدار داد. با اینکه منزلشان آپارتمانی بود؛ اما به رسم مهمان نوازی های سنتی، خودش برای باز کردن در به حیاط آمد. زمانی که وارد منزل شدیم در قسمت ورودی عکسی از مقام معظم رهبری و حدیثی از پیامبر اکرم (ص) نمایان بود. بعد از صحبتی کوتاه از پسر شهید خواستیم روایت زندگی پدرش را برایمان بیان کند و او صحبتش را اینگونه آغاز کرد:
«پدرم در سن 18 سالگی با مادرم ازدواج کرد و بعد از چند سال خداوند هفت فرزند به آنها عطا کرد.
اوایل با پدر بزرگم کار می کرد؛ اما بعد از مدتی که متوجه شد در آمد اینکار کفاف زندگی اش را نمی دهد، ماشینی خرید و در تاکسیرانی مشغول کار شد. چندی بعد گواهینامه پایه یک گرفت و کامیون خرید، بعد آن کامیون را با یک اتوبوس عوض کرد و در مسیر قوچان به تهران مشغول رانندگی شد. یک بار در همین مسیر تصادف کرد که چند روزی در بازداشتگاه بود و همین قضیه باعث شد که رانندگی را کنار بگذارد و در قوچان مغازه ای باز کرد و به فروش وسایل الکتریکی پرداخت.
از نظر مالی خانواده ضعیفی بودیم با این حال اگر در جایی نیاز به کمک بود، پدر دریغ نمیکرد. خوش اخلاق بود و با خانواده و آشنایان و به خصوص فرزندانش ارتباطی گرم و صمیمی داشت.
رابطه پدرم با ما خیلی خوب بود. یکبار در جبهه سیگار کشیده بودم. پدرم مطلع شده بود و به من گفت: «پسرجان! هر وقت خواستی سیگار بکشی به من بگو با هم بکشیم. نمیخواهم گرفتار دوست ناباب بشوی.» این رفتار پدر تاثیر عمیقی بر من گذاشت. پدر اهل سیگار نبود این برای این بود که من درس بگیرم.
روی مسائل مذهبی مخصوصاً نماز و روزه بسیار حساس بود و تأکید زیادی داشت.
همیشه در خانه استبدادی همراه با محبت داشت. چندین بار شده بود ما بچه ها به خاطر اشتباهاتمان کتک خورده بودیم؛ اما از دست پدر ناراحت نمی شدیم چون او این فضای محبتی را آماده کرده بود.
سال 56 دو گروه در قوچان شکل گرفته بود. یک گروه معروف به «شاه دوست» و گروه دیگر معروف به «خمینی دوست» بودند. حدود چهار مرتبه شاه دوست ها شیشه مغازه پدر را که در مسیر خیابان اصلی بود شکستند و درگیری هایی بینشان پیش آمد. چند بار هم ساواک به خاطر داشتن ریش، پدر را به زندان انداخت.
بعد از انقلاب، پدرم اجازه حمل اسلحه داشت و بعضی از شب ها برای گشت زنی می رفت. شبی در یکی از خیابان ها فردی با انگشت اشاره به شیشه اتومبیل زد و پدر را تهدید کرد و گفت: «از ادامه فعالیت هایت دست بکش وگرنه می میری.»
گاه و بیگاه به مغازه می آمدند و تهدید می کردند طوری که در طول سه ماه شاگرد مغازه سه بار تغییر کرد چون نمی آمدند و می ترسیدند داخل مغازه بمانند.
اوایل جنگ بود که به جبهه اعزام شدم. بعد از پنج ماه حضور در جبهه تصمیم گرفتم برای دیدن خانواده به قوچان بیایم. در مسیر یکی از دوستانم گفت که باید سریع تر خودمان را به قوچان برسانیم. وقتی موضوع را جویا شدم، گفت: «حاجی را ترور کردند و الان در بیمارستان است.»
همان لحظه در دل دعا کردم و گفتم: «خدایا اگر پدرم شهید نشده اجازه بده یک بار دیگر ببینمش!»
اما وقتی به قوچان رسیدیم پدر به شهادت رسیده بود و من با همان لباس های سربازی به تشییع جنازه پدر رفتم!»
پسرکوچکتر شهید خبر شهادت پدر را اینگونه توصیف کرد:
«من آن موقع 11 سال بیشتر نداشتم. مادربزرگ مادرم شب ها بعد از نماز مغرب به خانه ما می آمد و چند ساعتی پیش ما می ماند. آن شب هم ایشان در منزل ما بود که در خانه به صدا در آمد.
مادرم برای باز کردن در رفت و بعد از چند دقیقه هراسان به داخل برگشت و گفت: «حاجی را ترور کردند.» مادرم به همراه دایی ام برای شناسایی به پزشکی قانونی رفتند.
فردا صبح منزل ما خیلی شلوغ شد. آن زمان برای ما که با پدر بسیار اخت بودیم دوران خیلی سختی بود.
فرزند بزرگ شهید گفت و گو را این چنین ادامه داد:
«مدتی بعد شنیدم وقتی پدرم در مغازه بوده سه نفر به بهانه خرید لامپ وارد مغازه می شوند؛ اما پدرم شک کرده و اسلحه اش را بر می دارد؛ ولی آنها قبل از اینکه پدرم بتواند عکس العملی انجام دهد چهار تیر به سینه او شلیک می کنند و پدر به شهادت میرسد.
وقتی منافقین را دستگیر کردند به دیدن یکی از تروریست ها رفتم و به او گفتم: «چرا اینکار را انجام دادی؟»
او در پاسخ به من گفت: «به ما دستور دادند و باید اینکار را انجام می دادیم.»
به او گفتم: «شما قرآن میخوانید؟» گفت: «بله.» گفتم: «مگر خدا در قرآن نگفته است که یک سال تفکر بهتر از 70 سال عبادت است؟ پس چرا قبل از انجام این کار فکر نکردی؟» او هم دیگر جوابی برای گفتن نداشت.
این افراد فریب خورده بودند و خودشان هم نمی دانستند چه کاری انجام می دهند. اگر خودشان کاره ای بودند بحثش جدا بود؛ اما مسئله این است که آنها خودشان هم نمیدانند چه کاری انجام میدهند. باید سردمداران اصلی دستگیر شوند و به سزای اعمالشان برسند.»
