به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
مصادره انقلاب اسلامي مردم
اوج اين تبليغات در روزهاي 20 تا 22 بهمن 1357 و در جريان مبارزه مسلحانه عمومي آن چند روز و سپس به ويژه ماه هاي پس از پيروزي انقلاب اتفاق افتاد و اين در حالي بود كه آن قيام مسلحانه كاملاً مردمي بود و با حضور فعال توده هاي مردم و گروه هاي مسلح پيرو امام خميني پيش مي رفت. در اين روزها تبليغات رسانه هاي موجود در داخل و خارج كشور عمدتاً بر روي مجاهدين خلق و چريك هاي فدايي خلق و حزب توده بود، گويي كه اينان قيام مسلحانه ايام 20 تا 22 بهمن 1357 را به دست دارند!!
نگاهي به اين جملات روزنامه كيهان (كه شرح و مستندات وابستگي اش به محافل ماركسيست نماهاي متمايل به غرب و آمريكا و از طرف ديگر باند روشنفكرنماي دفتر فرح پهلوي را در قسمت قبل توضيح دادم) تا اندازه اي روشنگر اين مدعا ست، فقط توجه كنيد كه نويسنده روزنامه كيهان گويي در حال نوشتن يك سناريوي دراماتيك بوده و رعايت تساوي و عدالت مورد نظرش را هم نسبت به اين گروهك ها نموده است!
تيتر صفحه اول كيهان مورخه 22 بهمن 1357:
«مجاهدين خلق، چريك هاي فدايي خلق، چريك هاي فدايي منشعب، افراد مسلح حزب توده در نبردهاي مسلحانه نقش فعال دارند. »
در صفحه 3 همين شماره روزنامه كيهان، غير از گزارش هاي مستند خبرنگاران روزنامه از سطح شهر، در يك قسمت كاملاً جدا و با فونتي متفاوت و لحن و انشايي مغاير با ساير گزارش ها اين گونه آمده است:
«. . . در ميدان فوزيه ]امام حسين(ع) كنوني[ چند جوان مسلح به خبرنگار ما گفتند كه از سازمان مجاهدين خلق ايران هستند. . . !»
تصور كنيد كه در اوج مبارزه مسلحانه و تيراندازي و تعقيب و گريز، گروهي از مبارزان آن هم از يك گروه مخفي خود را علني معرفي نمايند، گويي در يك مسابقه تلويزيوني شركت كرده اند!! به ادامه مطلب توجه كنيد:
«. . . خبرنگاران كيهان عصر ديروز چند چريك را در خيابان شاهرضا ]انقلاب كنوني[ مقابل دانشگاه ديدند كه سوار بر موتورسيكلت حركت مي كردند. روي بازوي آنها نوشته شده بود: چريك فدايي خلق»!!!»
در مورد اين صحنه خيال پردازانه خبرنگار روزنامه، آنهايي بايد قضاوت كنند كه آن روزها را ديده و يا درك كرده اند. البته هر انسان آگاه به سياست و مبارزه مي تواند نمايشي بودن جملات فوق را درك كند. خبرنگار در ادامه مطلب مي افزايد:
«. . . در خيابان فرح ]سهروردي كنوني[ چند جوان كه مسلسل هاي كلاشينكف به دست داشتند و صورت خود را سياه كرده بودند، به خبرنگار كيهان گفتند: ما جزو گروه انشعابي از سازمان چريك هاي فدايي خلق هستيم كه به حزب توده ايران پيوسته ايم. . . طبق گزارش خبرنگاران ما جوانان مسلحي كه در ميدان ژاله ]شهداي كنوني[ حركت مي كردند خود را چريك هاي توده اي معرفي كردند. . . »
اگرچه ممكن است برخي هواداران گروه هاي ذكر شده به طور محدود وارد درگيري هاي خياباني آن ايام شده باشند، ولي بنا به اسناد و مدارك موجود و گفته هاي عوامل مؤثر آنها كه برخي از موارد آن را در قسمت قبل اشاره كردم، اين گروه ها اساساً فاقد هرگونه توانايي سازماندهي و نظام لازم جهت حتي بازيابي خود هنگام نبردهاي آن روزها بوده اند، چه برسد به اينكه بخواهند هدايت مبارزه مردم را نيز به دست بگيرند. (1) ضمن آنكه در آن ايام اصولاً آحاد نيروهاي نظامي به ملت پيوسته بودند و مقاومت مسلحانه اي انجام نپذيرفته بود.
بنا به نوشته حسين احمدي روحاني از سران اوليه مجاهدين خلق، رهبري سازمان پس از ماركسيست شدن و ضربه هاي ساواك در تابستان 54 كه باعث دستگيري اغلب نيروهاي كارآمدش گرديد، تز «انحلال موقت تشكيلات» را مطرح كرد كه پس از كشته شدن بهرام آرام (فرمانده نظامي سازمان) در آبان 55، اين تز در دستور كار قرارگرفت و سازمان كه تقريباً در آستانه نابودي كامل بود، همه خانه هاي تيمي اش را تعطيل كرد و افراد درجه 2 به پايين را به سر كارهايشان فرستاد و افراد مركزي هم اعم از تقي شهرام و جواد قائدي به تدريج از ايران خارج شدند. در اين موقع تحليل مركزيت سازمان مجاهدين خلق از وضعيت جنبش در ايران با عنوان «تز ركود» منتشر شد كه اساس آن اعتقاد به از ميان رفتن زمينه هاي مبارزه به دليل رسيدن اكثريت مردم به رفاه نسبي! و بوجود آمدن ركود در نهضت بود!!(2)
اين در حالي بود كه در همان سال، تشكيلات و سازماندهي روحانيت مبارز و انقلابيون و دانشجويان پيرو حضرت امام به حداكثر آمادگي دست يافته و آماده هدايت مبارزات مردمي پس از جرقه هاي اوليه نهضت بودند كه سال بعد به چشم ديديم كه چنين اتفاقي افتاد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- از طرف ديگر بنابر همان اسناد، گروههاي فوق بويژه مجاهدين خلق تقريباً تمامي سلاح هاي خود را از حضور فرصت طلبانه در درگيري هاي مسلحانه آن ايام و غارت اسلحه هاي موجود در پادگان ها و مراكز نظامي بدست آوردند. چرا كه بعد از سال 54 و حاكم شدن ماركسيست ها بر سازمان، همه امكانات سازمان از جمله امكانات نظامي اش يا بدست ساواك افتاد و يا در اختيار ماركسيست هاي سازمان و بعداً سازمان پيكار در راه آزادي طبقه كارگر قرار گرفت و بازماندگان مجاهدين خلق كه با اوج گيري نهضت اسلامي مردم از زندان ها آزاد شدند، هيچ گونه امكاناتي در اختيار نداشتند.
2- مراجعه نماييد به كتاب «سازمان مجاهدين خلق ايران» خاطرات حسين احمدي روحاني از انتشارات مركز اسناد انقلاب اسلامي.
