یادآوری می‌گردد که یکی از دلایلی که منافقین در سالهای نخست پیروزی انقلاب اسلامی نتوانستند به امیال شیطانی خود جامه عمل بپوشانند، علاوه بر عدم آمادگی تشکیلاتی، نداشتن تجهیزات و ابزار نظامی بود. همچنین با استناد به اعترافات سران منافقین ذکر گردید که کسب آمادگی نظامی یکی از برنامه های مرکزی جریان نفاق در دوران اولیه پیروزی انقلاب اسلامی بود. در این مبحث این جنبه از دسائس نفاق مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
سرقت و اختفای سلاح و مهمات:
در روزها و ساعات تاریخ سازی که امت شهید پرور مسلمان دژهای طاغوت زمان را یکی پس از دیگری تصرف می نمود و به بهای خون هزاران شهید، بساط ستم شاهی را درهم می کوبید، منافقین تنها در یک فکر بودند: سرقت سلاح و مهمات از پادگانها و اختفای آنها.
منافقین که کوچکترین نقشی در پیروزی انقلاب اسلامی نداشتند، به محض آنکه پادگان یا پاسگاهی به دست امت حزب الله تصرف می شد، کرکس وار از راه می رسیدند و به غارت سلاح و مهمات می پرداختند. بدین ترتیب سلاح و مهماتی که به قیمت خون عزیزترین فرزندان اسلام بدست آمده بود، به دست دشمان اسلام به غارت می رفت تا فردا بار دیگر سینه امت حزب الله را نشانه رود.
رضا کیوان زاد، عضو سازمان منافقین و مسئول توزیع سلاح و مهمات در تهران در زمینه این توطئه نفاق می نویسد:
من رضا کیوان زاد با نامهای مستعار مقداد، شعبان، عمید، جهانگیر، عضو گروهک تروریستی منافقین می باشم. در رابطه با سوال فوق به دلیل اینکه بعد از 30 خرداد 1360 و ورود به فاز به اصطلاح نظامی و شروع عملیات تروریستی گروهک منافقین در نهاد تدارکات نظامی بخش اجتماعی این گروهک و در شور اجرائی این نهاد فعالیت داشتم، تاریخچه، نحوه و اهداف اختفای سلاح و مهمات را از ابتدا بوسیله این گروهک بیان می دارم. قبلا لازم به تذکر است که از ابتدای تشکیل این نهاد (تدارکات) من در آن بوده و مسئولیتم توزیع سلاح و مهمات در کل بخشها و نهادها و قسمت های این گروهک در تهران بود و تا لحظه دستگیری نیز این مسئولیت را به عهده داشتم.
تاریخچه و اهداف اختفای سلاح و مهمات بوسیله گروهک منافقین:
همزمان با اوج گیری جریانات انقلاب اسلامی در سالهای 56 و 57 و مشخص شدن و قطعی بودن حاکمیت رهبری امام امت، مرکزیت گروهک منافقین که در زندان بودند از همان موقع اختلافات قبلی را با این خط علنی تر و حادتر کردند. اینها بعد از بیرون آمدن از زندان و برخورد بیشتر با جریانات و واقعیتهای جامعه (در دو سه ماه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی) کاملا یقین نمودند که جائی در جامعه نداشته و به دلیل عدم توانائی تشکیلاتی هم نمی توانند قدرت را قبضه نمایند. با اوج گیری و حاد شدن کامل جریانات در روزهای پیروزی انقلاب (19 ، 20 ، 21 و 22 بهمن ماه سال 1357) خط سرقت سلاح و مهمات بوسیله افراد این گروهک پیاده گردید. این خط عمدتا بوسیله مرکزیت منافقین که آن موقع تشکیل شده از: مسعود رجوی، موسی خیابانی، علی زرکش یزدی، مهدی ابریشم چی و عباس داوری بود و مشخصا بوسیله خود رجوی تدوین گردید. افرادی هم که در این کار شرکت داشتند همگی از افراد شناخته شده منافقین که در زندان بودند، تشکیل می شد. تحلیل این مسئله بوسیله مرکزیت خائن منافقین این بود که: از آنجا که رشد تضادهای دو جریان در نهایت به خشونت گرائیده و با سلاح حل می گردد، لذا بایستی برای این برخورد آماده گردید. اما مسئله اساسی در اینجا هضم نمودن این تحلیل در کل سازمان و جامعه بود که بعدا به آن خواهیم پرداخت.
سرقت سلاح و مهمات عمدتا در روزهای پیروزی انقلاب و از پادگانها و سایر ارگانهای رژیم طاغوت بود. در این روزها که پادگانها و ... بوسیله مردم تسخیر می شد، افراد گروهک منافقین هم از فرصت استفاده کرده و در میان مردم به این اماکن حمله برده و سلاح و مهمات مورد نظر خود را سرقت می کردند. ستاد منافقین در چند روز اول پیروزی انقلاب در دانشکده علوم دانشگاه تهران بود که بعدا به ساختمان بازرسی (رژیم طاغوت) در خیابان اسکندری منتقل گردید. کار سرقت سلاح ها و مهمات به وسیله گروهی به نام «گروه عملیات» و تحت مسئولیت دو نفر از اعضای منافقین به نام های فاضل مصلحتی و حمید جلال زاده (هر دو معدوم در دوازده اردیبهشت 1361) صورت می گرفت. سلاح ها و مهمات به یغما رفته به این مرکز آورده می شد. البته کار گروه عملیات همان چند روز انجام گردید. بعد از انتقال ستاد منافقین به ساختمان بنیاد پهلوی (وزارت بازرگانی فعلی) واقع در خیابان ولیعصر نرسیده به میدان ولیعصر، این سلاح ها و مهمات نیز به آنجا منتقل گردید. در اینجا کار روغنکاری و بسته بندی سلاح و مهمات صورت می گرفت. مسئولین این قسمت محمود عطایی کاریزی (عضو مرکزیت منافقین و فرمانده ستاد عملیات گروهک منافقین در تهران، کاندید منافقین در دوره اول مجلس شورای اسلامی از تایباد و فراری خارج از کشور) و سعید غیور نجف آبادی (از کادرهای منافقین، معدوم در تابستان سال 1360 در اوین) بودند. از افرادی که در این قسمت فعال بودند سعید محمدی فاتح، سعید متحدین (معدوم) را در خاطر دارم. بعد از این کار نوبت به اختفا می رسید. برای این کار دو جا در نظر گرفته شد: یکی خانه های افراد سمپات و کاملا مطمئن و دیگری اطراف شهر.
در جا اول که معمولا آب انبارهای قدیمی یا زیر زمین و ... داشتند سلاح ها و مهمات که بسته بندی شده بودند در بشکه های پلاستیکی و نفوذ ناپذیر قرار داده شده بودند و در اینگونه جاها قرار داده می شد. حجم اینگونه انبارها طبیعتا بستگی به حجم آب انبار و ... مربوطه است. در قسمت دوم مقداری از این سلاح ها و مهمات در یک یا دو تا از همان بشکه های نامبرده گذاشته شده و به وسیله تیمهای 3 تا 4 نفره از افراد مطمئن و شناخته شده منافقین به اطراف شهر برده شده و در جاهای دور از دید و دسترس در زیر زمین و به شکل انبارک مخفی می گردید. کار اختفا زیر نظر همین دو نفر ( عطایی و غیور نجف آبادی ) و با نظارت اجرائی غیور نجف آبادی صورت می پذیرفت. منافقین بعد از جریانات عزل بنی صدر خائن و با دادن اطلاعیه به اصطلاح سیاسی - نظامی شماره 25 با نظام جمهوری اسلامی اعلام جنگ مسلحانه نمودند. به دنبال این اطلاعیه غائله 30 خرداد به همین ترتیبی که می دانیم رخ داد. با شروع درگیری ها و ترورها مسئله استفاده از سلاح ها و مهمات سرقت شده و مخفی گردیده به دو خاطر لازم می نمود: یکی مسلح کردن تشکیلات و دیگری انجام عملیات .
در قسمت اول، از همان ابتدا و قبل از 30 خرداد قسمتی به نام بخش فنی یا نهاد تدارکات حفاظت تشکیل گردید. این قسمت که تحت مسئولیت حمید جلال زاده کار می کرد، کارش تدارک نظامی قسمت های بالای سازمان (مشخصا مرکزیت) بود. این بخش بعد از 30 خرداد سال 1360 نیز به کار خود ادامه داد. کار ساختن بمب های دستی موسوم به فانوس نیز در این بخش صورت می گرفت.
اما برای قسمت دوم: در تیر ماه 1360 در بخش اجتماعی تشکیلات منافقین که انجام عملیات تروریستی را به عهده داشت نهادی به نام «نهاد تدارکات نظامی» تشکیل گردید. در این نهاد شاخه ای به نام تهیه سلاح وجود داشت. کار این شاخه تخلیه انبارها و انبارک های نامبرده در ابتدا بود. در ضمن نهاد از طریق این شاخه با قسمت تدارکات بخش شهرستان نیز در ارتباط بود که از طریق این قسمت نیز رد و بدل شدن سلاح و مهمات صورت می گرفت. سلاح ها و مهماتی که با این طریق تهیه می گردید به شاخه توزیع داده می شد که این شاخه آن را نیز برای مسلح شدن قسمتی از تشکیلات و عمدتا انجام عملیات تروریستی در اختیار سایر بخشها و نهادهای تشکیلات قرار می داد. لازم به توضیح است که در این شهرستان ها نیز منافقین مسئله سرقت - اختفا و استفاده بعد از 30 خرداد سلاح و مهمات را مانند تهران، با شدت کمتر و ضعیف تر انجام دادند. (نقل از اعترافات رضا کیوانزاد)
منافقین در تمام طول دورانی که به سرقت و اختفای سلاح و مهمات مشغول بودند، با وقاحت تمام ادعا می کردند که اولا سلاح و مهماتی به سرقت نبرده و ثانیا سلاح هایی را که در اختیار دارند برای مبارزه با امریکا می باشد و به عنوان یک سازمان به اصطلاح انقلابی حق دارند مسلح باشند. به دنبال لو رفتن محل اختفای اسلحه و مهمات در بنگاه بخارایی و همچنین برملا شدن جزئی دیگر از سلاح های به سرقت رفته در ستاد منافقین، آنان به دست و پا افتاده و در اعلامیه ای می نویسند:
«چنانچه مکرراً اعلام کرده ایم، از آنجا که ما برخلاف دولتهای گذشته با دولت حاضر سر جنگ نداریم، نگهداری سلاح در این مرحله، جز به منظور حفاظت خود در برابر توطئه های امپریالیسم و ایادی ریشه کن ناشده ساواک( .....) نیست و بدیهی است سرانجام رای امام و دولت، برای سازمان ما حجت خواهد بود. (1)
اینان با چنین صحنه سازی هایی می خواستند ماهیت و اهداف واقعی خود را بپوشانند و چنین وانمود نمایند که حاضراند به نظر و رای امام در این مورد گردن نهند و به همین منظور طرح هایی از قبیل «قرار گرفتن همه نیروهای مسلح تحت فرماندهی آیت الله طالقانی» به پیش نهادند تا بدین وسیله بر اعمال پلید خود پوشش قانونی بگذارند. گفتنی است همین کسانی که رای امام را در مورد خلع سلاح «حجت» می دانستند، پس از بیانات افشاگرانه امام که خطاب به آنها فرموده بودند:
« برگردید و به دامن ملت بیائید و اسلحه ها را تحویل بدهید و اذعان کنید به اینکه ما خلاف کردیم» و « شما اسلحه را در دست گرفته اید و می خواهید ما را گول بزنید» ، مخفی گاه ها را مخفی تر و با تظاهر به غیر مسلح بودن کوشیدند چند صباحی دیگر بر عمر این توطئه شوم بیافزایند.
پی‌نوشت:
1- اعلامیه منافقین درباره خلع سلاح- 4 شهریور1358
