پس از پایان جنگ سرد و تصمیم گورباچف به انحلال اتحاد شوروی سابق، ایالات متحده که سالها در جهان دو قطبی همراه با شوروی سعی در تثبیت برتری خود به لحاظ نظامی، اقتصادی و سیاسی داشت به جهانی گسترده و بی رقیب رسید تا در استراتژی ابدی دولتمردان آمریکا نظام تک قطبی و بدون رقیب پایه گذاری شود نظامی که در آن به لحاظ سیاسی آمریکا حرف آخر را بزند و به لحاظ نظامی قدرت این کشور بتواند جهت پیشروی منافع سیاسی و اقتصادی پاسخگو باشد و به لحاظ اقتصادی با جذب نخبگان کشورهای دیگر – خاصه جهان سوم – امپراطوری زورمدار خود را تکمیل کند تا بدین وسیله با فشارهای سیاسی، تحریم اقتصادی و لشکرکشی های نظامی دنیا را به قبول جهان تک قطبی مجبور کند. در این میان آمریکا همواره نگاه ویژه ای به مناطق نفت خیز و بخصوص خاورمیانه داشته است. البته در راستای تحکیم جهان تک قطبی آمریکا چند سالی است که به لحاظ اقتصادی و صنعتی از اروپا و ژاپن عقب مانده است. امری که برای آمریکا غیرقابل برگشت است و این کشور برای افزایش استیلای خود بر اروپا و ژاپن لازم بود تا بر شریان حیاتی جهان یعنی نفت تسلط کامل داشته باشد تا بتواند در حد زیادی نبض پرشتاب حیات اقتصادی ژاپن و اروپا را کنترل کند و بهترین راه همان کنترل کشورهای نفت خیز خاورمیانه بود تا در تقابل با دول صنعتی قدرت چانه زنی خود را بالا ببرد و عراق در این بین لقمه ای آماده و البته بی صاحب و مالک بود.
پرونده سیاه صدام در طی جنگ 8 ساله با ایران و استفاده از سلاح های کشتار جمعی، لشکرکشی به کویت و نیز گردنکشی مقابل آمریکا باعث شد تا بهترین بهانه برای حمله به عراق تولید و انبار سلاحهای کشتار جمعی توسط رژیم بعثی عنوان شود و با این حربه بلایی که بر سر ملت فقیر افغانستان نازل شد گریبان ملتی ثروتمند اما خسته از ظلم زمانه را نیز بگیرد. صدام نیز که هیچ گاه بمعنی واقعی حامی ملت عراق نبود در روزهای نخستین این جنگ نابرابر ناپدید شد و در کوتاه مدت کشور عزیزمان مأمن چکمه های سربازان آمریکا و انگلیس و اندک متحدان خوش خدمتشان قرار گرفت.
تولید و انبار سلاح های کشتارجمعی بهانه ای بیش نبود تا آمریکا بتواند به عراق حمله کند، آن هم بدون مجوز سازمان ملل، اما حقیقت این است که صدام که چند سالی بود پیوندهای دوستی و همراهی با جهان غرب و بخصوص آمریکا را گسسته بود بر تخت غرور تکیه زده بود و به خیال خود دیگر نیازی به دنیای خارج نمی دید. دیگر این که 2 سال قبل از حمله نظامی آمریکا به عراق، این کشور دلار را از مبادلات تجاری خارجی خود کلاً به دستور صدام حذف نمود، پدیده ای که اگر در بین کشورهای عرب منطقه شیوع می یافت اقتصاد بیمار آمریکا به خاک سیاه می نشست و دیگر آمریکای قدرتمندی وجود نمی داشت. آمریکا در حمله به عراق به بهانه ایجاد صلح و آرامش، توانست صدام را کنار بزند، به چاههای نفت بی پایان عراق تسلط یابد، تهدیدات بالقوۀ خود بر علیه ایران را افزایش دهد و قدرتهای صنعتی جهان را بسبب نیاز به نفت وادار به کرنش در مقابل خود کند. البته این پایان ماجرا نیست و آمریکا برای ادامۀ تسلط خود بر عراق راه درازی در پیش رو دارد. مشکلاتی که امروز در عراق گریبانگیر آمریکا شده است اگر بیشتر از سختی های دوران اشغال ویتنام نباشد کمتر از آن نیز نمی باشد. ملت تحت اشغال عراق از نبود فرصتهای شغلی مناسب، امنیت، توسعه و پیشرفت صنعتی و فنی، فقر، مشکلات و مصائب اجتماعی، حضور تروریستهای کارآزموده نظیر سازمان مجاهدین خلق، القاعده و بقایای تروریستهای اروپایی و آمریکایی که عراق را خانۀ امن خود فرض کرده اند در رنج شدید است. امروز تروریستها همه جای عراق هستند و در کوچه و خیابان عرصۀ حیات و زندگی را بر مردم عراق تنگ کرده اند و شیعه و سنی و مسلمان و مسیحی هم برایشان فرقی نمی کند.
بمب گذاری های عدیده داغ بی کسی ملت عراق را بیش از پیش نمایان کرده است. تروریست هایی همانند سازمان مجاهدین خلق در طول سالهای حکومت مستبدانه صدام عزیز در دانۀ این دیکتاتور سفاک بود و جنایات بسیاری را برای نشان دادن نوکری خود انجام دادند و پس از سقوط صدام نیز در اثبات صفت نفاق گونۀ خود همچون سگان ولگرد برای ادامۀ حیات ننگین خود ریزه خواری اشغالگران را می کنند و با جاسوسی، ایجاد ارعاب، تهدید، ربودن افراد و فعالیتهای جاسوسی همچون دریوزگان تیره بخت امید به آن دارند تا همچون کفتارها از پس ماندۀ غذای گرگ های آمریکایی ادامۀ حیات دهند.
امروز ما به ایران آمده ایم تا با برادران و خواهران ایرانی خود که در طول سالیان اخیر حامیان واقعی و بی چشم داشت ما بوده اند بیشتر از حدیث رنج ملت ستم دیدۀ عراق بگوییم و در بازگشت نیز از برای ملت عراق و سازمانهای بین المللی بیش از گذشته از وجود غده ای سرطانی بنام سازمان مجاهدین خلق بگوییم و امید داریم تا دولت آیندۀ عراق به این مسأله اشراف داشته باشد که تداوم دوستی با ملت و دولت شریف ایران در سایۀ اخراج یا محاکمۀ گروهکی خواهد بود که ملت ایران را داغدار 12 هزار شهید کرده و در کنار رنج ها و مشکلات ملت عراقی رنجی بزرگ محسوب می شوند. امید به آن داریم تا پیوندهای دوستی، برادری و همیاری میان دو ملت و کشور در سایۀ تفاهم، شناخت و یاری یکدیگر میسر شود تا بواسطۀ این پیوندها مهری ابدی میان دو کشور حکم فرما شود.
انشاءالله
