سازمان مجاهدین خلق (منافقین به تعبیر مردم ایران) از هر جهت گروهی منحصربه‌فرد و قابل پژوهش است. چه زوایای فرقه ای آن، چه تغییر رنگ های مکرر، چه رفتارهای ضد حقوق بشری این گروه با شهروندان ایرانی و حتی اعضای خود، همگی خوراک مناسبی برای پژوهشگران است.
یکی از ابعاد قابل توجه این گروه، نقش مزدوری و خیانت آن است. بررسی دوره های مختلف تاریخی ایران نشان می دهد که فرقه رجوی، تنها گروه شبه نظامی ایرانی است که در هنگامه تجاوز یک کشور خارجی، به عنوان یک نیروی مزدور در کنار طرف متجاوز قرار گرفت و به طور مستقیم و مسلحانه، سلاح خود را به طرف کشورش نشانه گرفت. افزون بر این و علاوه بر نقش مستقیم مسلحانه که در چند عملیات در سال 1367 انجام داد، در طول جنگ نیز اقدامات جاسوسی برای دستیابی به اطلاعاتی از داخل کشور و در اختیار قرار دادن آنها به رژیم صدام را نیز عهده دار بود.
بیست و یک سال پیش از آن، یعنی در سال 1967 (1346 شمسی) بود که شورای امنیت سازمان ملل متحد از همه کشورها خواسته بود که از به کار گیری مزدوران برای تغییر حکومت ها امتناع کنند. اما رژیم صدام و گروه رجوی اعتنایی به این خواسته نکردند. همچنانکه پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون ژنو در سال 1977 (1356) وضعیت و تعاریف متعلق به مزدوری را روشن ساخت. بنابراین با استفاده از همین پروتکل و تعاریف است که مجاهدین خلق را به طور قطع می توان در رده گروه های مزدور قرار داد و بخشی از جنایات جنگی رخ داده علیه ایران در جنگ تحمیلی را متوجه این گروه دانست و درخواست محاکمه آن را مطرح کرد.
نقش مزدوری گروه رجوی تنها به جنگ تحمیلی منحصر نمی شود. استفاده صدام از این گروه در سرکوب نظامی شهروندان کرد و ترکمن عراقی در سال 1991 در مناطق شمالی کشور نشان می دهد نقش مزدوری برای این گروه، اساسا یک نقش تعریف شده توسط رهبران آن است. نقشی که در مقاطعی به شکل مسلحانه و در مقاطعی به صورت جاسوسی ایفا شده و تأمین کننده منافع شخصی رهبران این گروهک برای دستیابی به قدرت است.
