یکی از اهداف دشمنان از طرح وقایع دهه شصت در ایران آن هم به سبکی وارونه و غرض آلود، فقط پرداختن به یک موضوع و رویداد خاص نیست بلکه هدف زیر سؤال بردن مدیریت 38ساله کارگزاران جمهوری اسلامی و در نهایت نامشروع قلمداد کردن کلیت نظام است.
بر اهل سیاست پوشیده نیست که دشمن برخلاف منتقدان دلسوز که فقط اشکال در یک بخش، سیاست یا مصوبات قانونی را گوشزد مینمایند و آن هم در جهت اصلاح و انگیزههای دلسوزانه، هدفش حتی از زیر سؤال بردن یک بخش یا یک سیاست خاص، نه به جهت اصلاح بلکه با نیت تخریب کلیت نظام و سیاهنمایی درباره تمام چهرهها و شخصیتهایی است که جزء دولتمردان محسوب میشوند. دولتمردان نیز به معنای علمی فقط منحصر به قوه مجریه نشده بلکه شامل تمامیت یک حکومت میشود.
مسئله مهم دیگر که قابل طرح است، این است که کسانی که در چارچوب یکی از قوا در طول 38 سال گذشته مشغول خدمت بودند، آیا دست به اقدامات فردی و دلبخواهی زدهاند یا اینکه مجری سیاستها بودهاند؟ پاسخ این مسئله را نیز کسانی که در سی و هشت سال گذشته مدیر بوده یا مصدر کار بودهاند بهتر از مردم عادی میدانند. این مسئله از این جهت حائز اهمیت است که جای عذری باقی نمیماند اگر کسی در داخل کشور خدمات 38ساله یک قوه یا مسئولان آن قوه را مورد حمله قرار دهد و بالطبع و همسو با دشمنان، کلیت نظام را زیر سؤال ببرد.
لذا طرح این موضوع که «عدهای در طول 38 سال گذشته طرفدار اعدام و زندان بودهاند» چه معنایی دارد؟
آیا در 38 سال گذشته مردم ایران در زندان بودهاند و اعدام شدهاند یا مجرمین و جنایتکاران به مجازات رسیدهاند؟
آیا مردم هم اکنون که تروریستهای تکفیری در تهران پس از انجام جنایت به دست نیروهای مقتدر نظامی و انتظامی به هلاکت رسیدند، مردم احساس نارضایتی دارند یا احساس امنیت نمیکنند؟
آیا نباید نیروهای سیاسی در داخل کشور آنقدر فراست داشته باشند که با حرفهایشان اهداف دشمن را پیش نبرند و کلیت نظامی که خود متعلق به آن هستند را زیر ضرب و سؤال نبرند؟
بسیار قابل تأمل است موضوعی که در آن سالها با شفافیت و رعایت موازین قضایی و فقهی و انسانی انجام شد، پس از سالها و به موازات مطرح شدن آن از سوی همان منافقان کوردل، توسط برخی افراد داخلی نیز تکرار میشود به گونهای که در بحبوحه انتخابات نیز از زبان یکی از نامزدها بیان میشود.
موضوع تروریسم و تهدیدات امنیتی علیه شهروندان و امنیت یک کشور به قدری مقوله مهمی به شمار میرود که مقامات تصمیم گیر و سیاسی کشورهای مدعی حقوق بشر را به اتخاذ اقدامات فوق العاده وادار میکند. نخست وزیر انگلیس، پس از حادثه تروریستی پل لندن گفته بود اگر قوانین حقوق بشری بر سر راه مظنونان تروریستی قرار بگیرد این قوانین را عوض خواهد کرد. اشاره خانم «می» نه به تغییر قوانین مبارزه با تروریسم است بلکه به طور آشکار و صریح درباره تغییر رویکرد رفتار دولت با مظنونان حوادث تروریستی و اتخاذ رفتارهای تعریف نشده در قوانین است.
حوادث تروریستی فردی روی داده در انگلیس را به هیچ وجه نمیتوان با سطح تهدید امنیتی ملی کشور در سال 67 که توسط منافقین در دو جبهه داخلی و خارجی و همزمان به وقوع پیوست مقایسه کرد. به خصوص آنکه کشور درگیر جنگی خارجی بود و عوامل و ستونهای پنجم آن در داخل نیز آماده اقدام در جبهه داخلی بودند.
منافقین از طریق تطمیع لابیهای خود در کنگره آمریکا تلاش زیادی کردهاند و میکنند تا با انتقام از جمهوری اسلامی ایران موضوع مجازات اعضای خود را تبدیل به پروژهای برای مظلوم نمایی خود کنند. منافقین تروریست از سالها قبل کوشیدهاند تا با پوشاندن 40 سال سابقه تروریستی خود در ایران و عراق، خود را به عنوان گروهی غیرنظامی و جایگزینی برای حکومت جمهوری اسلامی مطرح کنند و در این مسیر میکوشند تا با وارونه کردن حقایق، جای قاتل و مقتول را عوض کنند.
اقدامات اخیر صورت گرفته در مجلس نمایندگان آمریکا برای محکومیت مجازات این تروریستهای قاتل را نمیتوان جدای از تلاشهای صورت گرفته در داخل کشور و همراهی افراد آگاه و ناآگاه با این جریان تصور کرد. اما بیان این موضوع از زبان افرادی که خود جزء خواص هستند را نمیتوان چیزی جز بیتدبیری و بیانصافی دانست. آن هم افرادی که از نزدیک شاهد رودیدادها و حقایق بودهاند و در این 38 سال بخشی از تصمیم گیران کشور بودهاند.
چنین اظهاراتی در بلندمدت نتیجهای جز تقویت جبهه تروریسم و تضعیف جبهه مقابله با آن را نخواهد داشت و ملت ایران را که 38 سال قربانی تروریسم بودند نه تنها در موضع متهم قرار خواهد داد بلکه توجیه کننده هرگونه فشار احتمالی خارجی خواهد بود.
جالب آن است که این افراد داخلی با انتقاد از اظهارات ضد صهیونیستی اشخاصی در داخل، آن سخنان را باعث تضعیف فلسطین و تقویت دشمن صهیونیستی قلمداد میکنند اما آیا نمیدانند مانند همین اظهارات آنها درباره محکوم کردن 38 سال کشور داری و برخورد با تروریسم، نیز باعث تضعیف کشور و تقویت دشمنان این ملت و نظام میشود.