به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
سانسورواقعيت هاي انقلاب
در همان شماره روزنامه كيهان (28/10/1357)، به مطالبي مانند آنچه در زير مي آيد، برمي خوريم:
- «اعلام جرم مادر محمد صفري لنگرودي عليه رژيم شاه به دليل اعدام فرزندش» كه با زندگينامه او و مبارزاتش در سازمان مجاهدين خلق همراه است.
- «درخواست محاكمه قاتلين حسن ضيأ ظريفي(8) از سوي خانواده اش» همراه با تاريخچه مختصري از «سازمان چريك هاي فدايي خلق. »
- مقاله اي از هوشنگ اسدي، معاون سردبير(9) با نام مستعار بهار ايراني درباره ارج نهادن به خون مبارزان مجاهد و فدايي.
- اعلاميه «چريك هاي فدايي خلق»(10) تحت عنوان «انحصارطلبي با انقلاب ايران بيگانه است».
- خبري از خانواده زندانيان سياسي مبني بر درخواست آزادي بستگانشان كه اغلب از گروههاي «مجاهدين خلق» و «چريك هاي فدايي خلق» هستند.
- اخبار نمايشگاههاي عكس «مجاهدين خلق» در دانشكده پزشكي دانشگاه تهران و تظاهرات دانشجويان دانشگاه تهران درحمايت از سازمان مذكور
- «هشدار دكتر كريم سنجابي»(11)
- گزارش «سخنراني م. الف. به آذين(12) در دانشگاه علم و صنعت»
اما در ميان خيل خبرها و گزارش ها، تقريباً هيچ گونه خبر يا گزارش از شهيدان روحاني نهضت نظير آيت الله سعيدي، حسين غفاري، سيدحسن مدرس و مبارزان مسلماني نظير محمد بخارايي به چشم نمي خورد. همچنين مقاله و يا مطلبي درباره گروهها و انقلابيون مسلمان نظير حزب ملل اسلامي، مؤتلفه اسلامي، منصورون، توحيدي صف و ابوذر كه پيرو خط امام خميني(ره) بودند و در آن زمان نبض و محور اساسي مبارزه و نهضت را در دست داشتند و در صف مقدم انقلاب با كمترين تبليغ و شعار و بيانيه و اعلاميه و سخنراني و مصاحبه، فداكاري و جانبازي مي كردند، به چشم نمي خورد.
اين در حالي بود كه بنا به اعتراف و نوشته ها و گفته هاي سران و اعضاي گروههاي ذكر شده و همچنين اسناد مختلف، در آن زمان سازمان مجاهدين خلق هيچ سازماندهي و تشكلي در بيرون از زندان نداشت و هرچه بود، عمدتاً در درگيري هاي دروني و بيروني اين سازمان طي سال هاي 54 و 55 نابود شده بود (پس از خلاصي مسعود رجوي و موسي خياباني در 29 ديماه 1357 از زندان، حتي تا روز 22 بهمن، اطلاعيه هاي مجاهدين خلق، نه با عنوان سازمان، بلكه با امضاي رجوي و خياباني انتشار مي يافت!).
از سازمان چريك هاي فدايي خلق هم پس از ضربه سهمگين تيرماه سال 1355 كه مركزيت آن را به طور كامل نابود ساخت، چيزي باقي نمانده بود و حزب توده ايران هم كه ساليان درازي بود فقط از خارج كشور پيغام و پسغام مي داد. (13)
در همين شماره از روزنامه كيهان (28/10/1357) و در ميان اخبار و مطالب ريز و درشت درباره گروهها و گروهك هاي فوق الذكر، به خبر كوچكي در صفحه 4 برمي خوريم با اين عنوان كه:
«در پايگاه شاهرخي همدان، 2800 همافر اعتصاب غذا كردند. »
و صد البته توضيح چنداني درباره اين خبر وجود ندارد، فقط در انتهاي خبر نوشته شده كه اعتصاب كنندگان پيوستگي دائمي خود را به مفاد قطعنامه راهپيمايي هاي تاسوعا و عاشورااعلام مي كنند(14) و همين يك جمله به اعتصاب فوق وجه تعيين كننده اي مي دهد. شايد بتوان همين اعتصاب را در ميان آن همه هاي و هوي گروهها و گروهك هاي مختلف، يكي از تعيين كننده ترين اقدامات انقلابي براي سرنگوني رژيم شاه دانست كه اگر مسير تاريخ آن روزها را تا مقطع 22 بهمن 57 تعقيب نماييم، پي مي بريم آن اعتصاب ها و تبعات بعدي اش چه نقش تاثير گذاري را در پيروزي انقلاب بويژه در روزهاي 20 تا 22 بهمن و درگيري مسلحانه مردم (كه همين همافران انقلابي در پيشاپيش صفوف مردم قرار داشتند) با ارتش و گارد شاهنشاهي ايفا كردند.
اما آيا اين همافران به طور خود جوش به اعتصاب و مبارزه كشانده شدند و همه چيز اتفاقي رخ داد؟ و يا اينكه تشكيلات و برنامه ريزي و طراحي دقيقي پشت سر اين اقدامات وجود داشته است؟ آيا شورش 20 بهمن 57 همافران و روشن شدن جرقه هاي پيروزي 22 بهمن تصادفي بود؟ آيا. . . .
اين نكته مهم و تعيين كننده اي بود كه هرگز مطبوعات و روزنامه هاي پر سر و صداي آن ايام درباره اش كلمه اي ننوشتند و سخني بركاغذ نياوردند! چرا كه در صورت نماياندن واقعيت هاي مبارزه و نهضت، آنچنان كه بود و رخ مي داد، ديگر تبليغات سرسام آورشان درباره گروههاي چپ و راست پير امپرياليسم شرق و غرب، بي ثمر مي گشت و آن كف هاي روي آب زودتر و سريع تر از بين مي رفتند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
8- حسن ضيا ظريفي از ماركسيست هايي بود كه همراه بيژن جزني گروهي مطالعاتي به وجود آورد و ادعا شده كه از بنيانگذاران سازمان چريك هاي فدايي خلق است ولي قبل از تشكيل آن دستگير شد! در دادگاه محاكمه و به 15 سال زندان محكوم گشت ولي در انتقام جويي ساواك به تلافي ترور سرتيپ زندي پور، به همراه 8 زنداني ديگر در فروردين 1354 بر روي تپه هاي اوين به گلوله بسته شد. (كتاب خاطرات وي اخيراً به چاپ رسيده است. )
9- هوشنگ اسدي از اعضاي پرسنلي ساواك بود. وي قبل از انقلاب در شوراي سردبيري روزنامه كيهان اشتغال داشت و در روزهاي اوج انقلاب از گردانندگان اين روزنامه بود. در روزهاي آغازين بعد از انقلاب وي به دليل افشاي همكاري با ساواك پاكسازي شد. وي با دستگيري سران حزب توده در سال 61 دستگير شد و بعد از آزادي در اوايل دهه 70 سردبيري نشريه سينمايي «گزارش فيلم» را با نام مستعار «بهار ايراني» برعهده گرفت. پس از توقيف اين نشريه در سال 80، به دنبال چاپ نشريه اي ديگر بود كه به دليل برخي تخلفات، تحت تعقيب دستگاه قضايي قرار گرفت ولي به همراه همسرش «فاطمه اميري» معروف به نوشابه به خارج از كشور گريخت و اينك در يكي از وب سايت هاي خارج كشور به نام «روز» كه متعلق به فرح كريمي نماينده ايراني الاصل پارلمان هلند است، فعاليت مي كند.
10- براي آشنايي بيشتر با تاريخچه سازمان چريك هاي فدايي خلق به پيوست شماره 2 بخش پاياني مراجعه فرماييد.
11- دكتر كريم سنجابي از رهبران جبهه ملي ايران بود كه بعد از كودتاي 28 مرداد به زندگي عادي روي آورد و مشاور حقوقي وزارت فرهنگ و هنر پهلبد شد. وي در زمان اوج گيري انقلاب اسلامي به بازسازي جبهه ملي پرداخت و در راهپيمايي ها، خود را ظاهر كرد و با سخنراني و انتشار مصاحبه در روزنامه ها سعي كرد خود را نيروي عمده اي جلوه دهد. پس از پيروزي انقلاب مدتي وزير امورخارجه دولت موقت مهندس بازرگان شد ولي پس از دو ماه استعفا كرد. تقابل او و جبهه ملي با انقلاب اسلامي و نظام منبعث از آن در خرداد 60 با تصميم به راهپيمايي بر ضدلايحه قصاص به اوج رسيد كه با رهبري و درايت حضرت امام و هوشمندي ملت ايران به نتيجه اي نرسيد.
جبهه ملي ايران از دوران نخست وزيري دكتر مصدق در اواخر دهه 20 و اوايل دهه 30 بوسيله گروهي از ياران مصدق تشكيل شد و در دوران پس از كودتاي 28 مرداد 1332 تقريباً منفعل گشت و اعضا و رهبرانش به تجارت و ثروت اندوزي مشغول شدند. اين انفعال به حدي بود كه برخي از اعضاي معتقدتر آن مانند مهندس بازرگان با تشكيل گروه مستقلي به نام نهضت آزادي در اوايل دهه 40 راه خود را جدا نمودند. حزب ديگري موسوم به حزب ايران نيز از داخل تشكيلات جبهه ملي سر بيرون آورد كه اين حزب هم هيچ گاه منشأ اثري نبود. جبهه ملي ايران پس از دوره كوتاهي فعاليت در سال هاي 57 تا 60 با مرگ برخي از رهبرانش مانند دكتر سنجابي و دكتر شايگان در واقع نابود شد و در حال حاضر هراز گاهي با صدور اعلاميه از سوي افرادي ناشناخته در خارج كشور ابراز وجود مي كند.
12- محمود اعتمادزاده معروف به «م. الف. به آذين» از نويسندگان و مترجمين برجسته وابسته به حزب توده بود كه پس از افشاي جاسوسي رهبران حزب توده در جنگ تحميلي و دستگيري رهبران حزب در سال 61، بازداشت شد و در اعتقادات گذشته اش تجديدنظر نمود.
13- مازيار بهروز در كتاب «شورشيان آرمانخواه» مي نويسد: «. . . نشريه اي به نام نويد. . . ظاهراً تنها شاخه فعال حزب توده در داخل كشور در سال هاي 57-1355 بود. . . » در واقع در سال هاي پس از كودتاي 28 مرداد 1332، عموم اعضاي حزب توده در شوروي سابق و يا آلمان شرقي زندگي مي كردند و هيچ تأثيري در روند تحولات سياسي داخل كشور نداشتند.
14- از راهپيمايي هاي مهم نهضت امام(ره) در روزهاي اوج مبارزه مردم عليه رژيم شاه بود كه توسط روحانيت مبارز برگزار شد. در اين راهپيمايي طي بيانيه اي كه توسط آيت الله بهشتي قرائت شد الغاي رژيم سلطنتي و برقراري نظام جمهوري اسلامي درخواست شد. اين خواسته همراه با شعار و تكبير توسط مردم به تصويب رسيد.
