تهدیدات بین المللی معمولا به آن دست تحولاتی اطلاق می شود که همزمان کشورهای مختلف را دستخوش ناامنی و تزلزل امنیتی کند.
در طول تاریخ تهدیدات امنیتی بسیاری گریبان جهان را گرفته که از مهمترین آنها می توان به دو جنگ ویرانگر جهانی اشاره کرد. به جز آن، مسائل نژادی، تاریخ برده داری که منتهی به طغیان برده ها در کشورهای مختلف شد و مسائل دیگری از این دست نیز کشورهای زیادی را دچار بحران امنیتی کرد.
امروزه نیز موضوع تروریسم، فراتر از مرزهای یک یا دو کشور، کل جهان را تهدید کرده و به رغم تلاش هایی که ظاهرا برای مبارزه با آن صورت می گیرد، ابعاد این تهدید هر روز گسترده تر می شود. با وجود اینکه اطلاق مفهوم تهدید امنیت بین الملل به تروریسم موضوع جدیدی نیست و لااقل از ابتدای هزاره سوم میلادی بر سر آن اجماع نظر وجود دارد، اما به نظر می رسد که چنین تعریفی با یک خلاء مفهومی روبروست.
واقعیت این است که این صرفا تروریسم نیست که تهدیدی امنیتی است، بلکه فراتر از آن، دور باطل تروریسم و افراطی گری در کشورهای مختلف عملا تهدید جهانی است. به عبارت دیگر، وقتی در کشورهای مختلف، تروریست ها به سود رادیکالها وارد کارزار انتخاباتی شده و به تقویت جناحی روی می آورند که پس از روی کار آمدن، تروریسم را تقویت می کند، این تهدید ابعادی گسترده تر به خود می گیرد.
مثلا در افغانستان، تروریست ها کمک کردند که ترامپ توجیهی برای شلیک «مادر بمب ها» در این کشور داشته باشد اما پس از این شلیک، تروریست ها بار دیگر افغانستان را به ناامنی کشاندند. یا در فرانسه، ترس از تروریسم موقعیت راست افراطی را بهبود بخشید و اگر در فرجام، دولتی افراطی در این کشور سر کار بیاید، با سیاست های تبعیض آمیز خود زمینه برای رشد افراطی گری و تقویت یارگیری های تروریستی را بیشتر می کند، چنانکه دولت جدید انگلیس یا آمریکا چنین می کنند.
بنابراین فراتر از خطر تروریسم، نقشی که این پدیده در معادلات سیاسی داخلی کشورها دارد، خود بزرگترین تهدید امنیتی به شمار آمده و می تواند آینده جهان را دستخوش تحول کند. اگر جامعه مدنی در کشورهای مختلف به این نتیجه نرسد که فراتر از دولتها، باید از طریق توسعه مشی میانه روی، در برابر افراطی گری بایستد، باید منتظر ماند تا پیوند تروریسم و تندروهای غربی، جهانی را بیش از پیش به آشوب بکشاند.
