شهید غلامرضا صادقیان‌هامانه سال 1341 در میبد متولد شد. کارگر بود، اخلاقی نیکو و پسندیده داشت. باشروع جنگ تحمیلی و ناامنی در غرب کشور به آنجا رفت و سرانجام در 1 بهمن 1359 در منطقه‌ی عملیاتی مریوان کردستان مورد اصابت چندین ترکش قرار گرفت و به شهادت رسید.
زندگی نامه شهید غلامرضا صادقیان
شهید غلامرضا صادقیان، فرزند حسین، در 2 شهریور۱۳۴۱ در خانواده‌ای مذهبی و مستضعف در شهیدیه میبد، متولّد شد.
پدرش حسین صادقیان اهل روستای هامانه از توابع بخش خرانق اردکان بود که به دنبال شغل مناسب از روستای هامانه به میبد مهاجرت کرد و آنجا را برای سکونت اختیار نمود؛ و به کارگری و دامداری مشغول شد.
والدین متدین و ولایی نام زیبای غلامرضا را برای نوزاد خود انتخاب کردند که نشان از دو حکمت داشت. اوّل اینکه او را غلام و نوکر ولی‌نعمت ایرانیان، حضرت رضا (علیه السّلام) نامیدند و نشانه‌ی ولایتمداری آن‌هاست و دوّم اینکه راضی هستند به هدیه‌ی الهی که به آن‌ها داده‌شده و هم راضی هستند به مشیت الهی. گویا به آن‌ها الهام شده بود که این کودک با دیگر فرزندان فرق دارد و روش زندگی‌اش حسینی خواهد شد. پس در تربیت او کوشیدند.
شهید صادقیان زمانی که ۶ ساله شد به مدرسه رفت و دوره‌ی ابتدایی را در دبستان شهیدیه تحصیل نمود. بااینکه استعداد و توان تحصیل بسیار خوبی داشت، متأسفانه چون وضعیت مالی پدرش مناسب نبود، ترک تحصیل کرد و ادامه‌ی تحصیل نداد.
تربیت صحیح و محیط سالم و بی‌آلایش محل سکونت و فطرت پاک، غلامرضا را جوانی باصداقت و درستکار، خوش‌اخلاق و دوست‌داشتنی و مردمی و خیر به بار آورده بود.
راست‌گویی و صفای او زبانزد دوستان بود. مقید به انجام فرایض دینی و ترک محرمات بود. برای مردم و همسایگان و اهل خانه خصوصاً والدین احترامی خاص قائل بود. بسیار شوخ‌طبع بود و با همه می‌جوشید. زبون و ترسو نبود. اهل مسجد و نماز جماعت بود. در روضه و مجالس اهل‌بیت (ع) شرکت می‌کرد. از کمک به مردم و کار خیر لذّت می‌برد. در مجالس قرآن و دعا شرکت می‌کرد. زمانی که استکبار جهانی به سرکردگی آمریکا، صدام را وادار به حمله‌ی به ایران کرد و امام خمینی (ره) جوانان را به دفاع از میهن اسلامی فراخواند، شهید صادقیان ازجمله‌ی لبیک‌گویان به امام بود که در بسیج ثبت‌نام کرد و پس از فراگرفتن آموزش نظامی راهی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد و سنگر نشینی عشق و ایثار و دفاع از میهن اسلامی را بر ماندن در وطن و راحت‌طلبی ترجیح داد.
مدّت ۳ ماه از عمر کوتاه و بابرکت خویش را در جهاد و مبارزه با دشمنان اسلام صرف کرد و براثر رشادت و شجاعتی که از خود نشان داد، فرماندهی دسته به او محوّل شد.
سرانجام در 4 بهمن ۱۳۵۹ در منطقه‌ی عملیاتی مریوان کردستان مورد اصابت چندین ترکش قرار گرفت و به شدّت مجروح شد و براثر شدّت جراحات وارده به فیض عظمای شهادت نائل گشت و روح بلندش به جنان پر کشید.
او اولین شهید دفاع مقدّس بود که در میبد تشییع شد و حضرت آیت‌الله اعرافی (ره)، امام‌جمعه فقید میبد، بر پیکر پاکش نماز گذارد و در گلزار شهدای شهیدیه به خاک سپرده شد. در روستای هامانه نیز به یاد این شهید عزیز صورت قبری بسته شد تا نشانه‌ای باشد که ره گم نشود و چراغ هدایتی باشد برای آنان که دوستدار آزادگی و شهید و شهادت‌اند. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.
