«از این شکست خورده ها هیچ هراس نداشته باشید که اینها نفسهای آخر را می کشند. اینها به جزای اعمال خودشان در دادگاهها خواهند رسید و انشاءالله به زودی شما شاهد این خواهید شد که نه از این تفاله ها چیزی باقی مانده است و نه از آن قدرتهای بزرگ در ایران اثری خواهد بود و ما مهیا هستیم و شما و ما مهیا هستیم که تمام این توطئه ها را خنثی کنیم»
امام خمینی
اگر ادعاهای ریاکارانه اهل نفاق را با عملکرد جنایتکارانه این گروهک مقایسه کنیم، و صورتک های رنگارنگی را که این جریانات بر چهره کشیده بود را کنار زنیم، ماهیتی بر ملا خواهد شد که چهره دوم و واقعی نفاق نام دارد.
این جریان با ادعای مسلمانی، انقلابی گری، تظاهر به طرفداری از امام و جمهوری اسلامی، مظلوم نمائی، آزادی خواهی و ... به صحنه آمد تا به اهداف شوم استکبار جهانی جامه عمل پوشاند. منافقین برای رسیدن به هدف فوق، دام عنکبوتیشان را بر سر راه عده ای از جوانان خام و ناآگاه پهن کردند و تشکیلات شیطانی نفاق را بر پا نمودند. آنها زیر عنوان مبارزه با آمریکا، پس از به سرقت بردن سلاح و مهمات، به تجهیز خود پرداختند و روشهای مختلف ترور و آدمکشی و بمب گذاری را فرا گرفتند. به بهانه وحدت همه مردم، با سایر دار و دسته های ضد انقلابی، از مارکسیستهای ملحد گرفته تا لیبرالهای غرب گرا متحد شدند و جبهه کفر و نفاق را تشکیل دادند. در جستجوی پشتوانه خارجی به استکبار جهانی رو آوردند و در برابر مستکبرین شرق و غرب تعظیم کردند و بالاخره به جیره خواری سوسیال - صهیونیستهای فرانسوی و شیطان بزرگ مفتخر شدند. به نام دفاع از آزادی، مدارس را بهم ریختند، حرمت مساجد را زیر پا نهادند، خیابانها را به صحنه آشوب و بلوا تبدیل کردند، و بالاخره با چاقو، پنجه بکس، چماق، تیغ موکت بری به امت حزب الله حمله ور شدند. ظالم بودند اما خود را مظلوم جلوه دادند، مسلمان نبودند اما به اسلام تظاهر کردند، به خون رهبر بزرگوار انقلاب اسلامی تشنه بودند لیکن خود را فرزندان او و او را مجاهد اعظم لقب دادند، مستبد بودند اما از آزادی دم زدند، جیره خوار استکبار جهانی بودند اما خود را مستقل جلوه دادند و بالاخره به یک کلام، نه ظاهرشان با باطن یکی بود نه حرفشان با عمل.
تاریخ نفاق در این دوره، تاریخ نیرنگ و خدعه، تاریخ فریب و فتنه است، تاریخ کسانی است که کلام خدا را به ابلیس فروختند و جهنم را به این بها خریدند.
«ان المنافقین فی الدرک الافسل من النار»
اوج درماندگی
منافقین از همه این دسائس تنها یک هدف را دنبال می کردند: رسیدن به اوج آمادگی برای ضربه زدن به جمهوری اسلامی ایران. آنها بی آبرو بودند، خواستند وجهه ای کسب کنند، تشکیلات نداشتند، خواستند بدست آورند، از لحاظ سلاح و مهمات در مضیقه بودند، کوشیدند این کمبود را بر طرف کنند، بهانه نداشتند، جبهه متحد کفر و نفاق را تشکیل دادند. این چنین است مختصات اوج آمادگی نفاق بزعم باطل سردمداران گروهک منافقین، اگر ضعفهای تشکیلاتی و نظامی بر طرف می شد، اگر سایر گروهک های ضد انقلابی با آنان همداستان می گشتند و بالاخره اگر از حمایت و پشتیبانی یک قدرت بزرگ استکباری برخوردار می شدند، همه راهها برای براندازی نظام جمهوری اسلامی هموار می گشت و آنان به اهداف شوم خود و اربابانشان دست می یافتند.
منافقین به تعبیری پس از دو سال و نیم نیرنگ و دو رویی، به همه مقاصد بالا دست یافتند. تشکیلاتی عریض و طویل ساختند، انبار ها را از اسلحه و مهمات انباشتند، گروهک های ملحد مارکسیستی و لیبرالهای وابسته را به گرد خود جمع کردند و از حمایت استکبار جهانی نیز برخوردار شدند و آدمکشی و ترور را نیز به هواداران فریب خورده یاد دادند. از این رو می پنداشتند که همه چیز آماده گشته و زمان موعود فرا رسیده است و بدین ترتیب بلوا 30 خرداد و فجایع و جنایات بعد از آن را آفریدند.
اما منافقین در همه محاسبه های خود دچار یک خطای فاحش شدند، خطائی که شکستی ذلت بار نصیب آنان و اربابانشان نمود.
خداوند بر دلهای منافقین مهر نهاده، چشمانشان را کور و گوشهایشان را کر گردانیده و لذا اهل نفاق توانایی درک واقعیت را ندارند و در جهل مطلق به سر می برند. آنان نمی دانستند آن کس که در راه باطل گام بر می دارد، هر چند هم که ساز و برگ کافی به همراه داشته باشد در نهایت در منجلاب نیستی و شکست غوطه خواهد خورد. نمی دانستند تشکیلاتی که بر پایه ایمان استوار نباشد با اولین ضربه از هم خواهد پاشید و سلاحی که در راه حق به کار گرفته نشود از شمشیری چوبین نیز بی اثر تر است. نفاق خود را در اوج آمادگی می پنداشت، حال آنکه در اوج درماندگی بود.
مردم مسلمان ایران به تبع رهبری عظیم الشان انقلاب، حضرت امام خمینی، از آنان بیزار بودند و این بیزاری را به عناوین مختلف، چه در راهپیمایی های پر شکوه، چه در نمازهای پر برکت جمعه و چه در آزمونهایی چون انتخابات نشان داده و در انتظار فرمان امام بودند تا با یک حرکت، تار و پود عنکبوتی نفاق را در هم بپیچند. منافقین در فریب و جذب امت مسلمان شکست خورده و علیرغم همه مظلوم نمائی ها و تبلیغات دروغین نتوانسته بودند کوچکترین جایی در دل پاک حزب الله باز نمایند، و این اوج درماندگی نفاق است. تمام سرمایه نفاق در این مقطع، یک تشکیلات پوشالی، عده ای جنایتکار حرفه ای و مشتی هواداران مسخ شده بودند و همین سرمایه نیز با بر ملاتر شدن ماهیت واقعی منافقین داشت از دست می رفت.
منافقین برای رهایی از این بن بست و ورشکستگی، به تلاش عبث و جنایتکارانه دست زدند، لیکن نتیجه ای مگر خسران و نابودی کامل نصیبشان نگشت. در این باره در بخش دوم سخن خواهد رفت.
کارنامه سیاه (23)
