ننگ حضور در مراسم و سخنرانی برای یک گروه تروریستی آنقدر زیاد است که مدیر و سردبیر روزنامه شیکاگو تریبون، بلافاصله پس از اطلاع از حضور کلارنس پیج، خبرنگار این روزنامه در مراسم ویلپنت و خاصه خرجی های منافقین، به انتقاد از خبرنگار خود پرداختند.
«بروس دولد» سردبیر تحریریه این روزنامه، پس از اطلاع از حضور این خبرنگار در مراسم منافقین، مجبور به انتشار گزارشی شد که در آن تأکید شده بود «مدیریت این روزنامه باید مبالغی که روزنامه نگارانش دریافت می کنند را تایید کند و آنها حق ندارند سر خود پولی در ازای سخنرانی دریافت کنند. اگر کلارنس پیج موافقت ما را می خواست، درخواست وی رد می شد.»
این اقدام خبرنگار روزنامه شیکاگو تریبون، البته اعتراض سردبیر روزنامه را نیز به دنبال داشت، تا آنجا که «گرولدکرن» با انتقاد شدید از کلارنس پیج و طی بیانیه ای اعلام کرد: «پیج تمام پول هایی که در ازای سخنرانی و مخارجش دریافت کرده را باز می گرداند.»
البته این پایان ماجرا نبود و پیج، خود نیز مجبور شد به اشتباه خود اعتراف کند: «اگر بیشتر دقت می کردم، این اتفاق نمی افتاد. اعتراف می کنم که در ۱۸ماه گذشته هفت مرتبه در سخنرانی ها و نشست های روزنامه نگاری شرکت کرده ام، اما بیشترین مبلغی که در این رابطه دریافت کردم، ۷هزار دلار بوده است در حالی که بابت سخنرانی ۳ دقیقه ای برای منافقین مبلغ ۲۰ هزار دلار دریافت کردم. من برای هیچ یک از مبالغی که در ازای سخنرانی هایم دریافت کردم موافقت مدیر روزنامه را نخواستم، اما سخنرانی در دانشگاه و پانل های روزنامه نگاری کجا و سخنرانی برای یک گروه تروریستی کجا؟»
این واقعیتی است که جاذبه حضور در مراسمات منافقین و به دنبال آن پرشور و حرارت سخنرانی کردن بگونه ای که بعد از مراسم برخی سخنرانان به دلیل داد و فریادهای مکرر در حین سخنرانی، با صدای گرفته مراسم را ترک کردن، بخاطر فقدان آزادی ملت ایران، حقوق زنان و نیز برقراری عدالت در ایران نیست که همه می دانیم این ادعاها چیزی هم ردیف کشک و دوغ بی مزه ای بیش نیست.
آنچه یک خبرنگار آمریکایی را مجاب می کند 7 ساعت در هواپیما بنشیند و به اروپا بیاید و برای «پرزیدنت مریم رجوی» آرزوی موفقیت کند، نه مقام معنوی مریم رجوی است و نه علاقه به خط و خال و ابروی وی است. در حقیقت تمام انگیزه شرکت کنندگان در این مراسمات، برق دلارهای خوش رنگ و لعابی است که سران منافقین با سخاوت تمام به پای میهمانان سیاسی خود می ریزند.
این سخاوت تا آنجاست که کمترین رقم پرداختی به میهمانان – 20 هزار دلار – 5/2 برابر بیشتر از رقم دریافتی این خبرنگار در سخنرانی های رسمی در دانشگاه ها و میتینگ های علمی است و طبیعی است که هر چقدر وزنه سخنرانان بالاتر و بیشتر باشد، مبالغ دریافتی نیز سنگین تر می شود.
این ننگ آنقدر زیاد است که وقتی خبرنگار آمریکایی، با انتقاد سردبیر و مدیر خود مواجه شد، به صراحت از دریافت مبالغ بالا سخن گفت و از کرده خود ابراز پشیمانی کرد. با این تفاسیر یک سئوال بزرگ بی پاسخ می ماند: اگر دیگر سخنرانانی که به مواجب بگیران ثابت این فرقه تبدیل شده اند هم توسط مقامات مافوق کشور خود، بطور جدی مورد موأخذه قرار گیرند، چیزی جز نتیجه کلارنس پیج به دست خواهد آمد؟ اگر قرار باشد سیاسیون اروپایی و آمریکایی نه در دادگاهی صالح، بلکه تنها در منظر رسانه های اروپا، به واسطه حضور در مراسمات منافقین و حمایت از این فرقه مورد موآخذه قرار گیرند بطور قطع و یقین آمار کسانی که همانند کلارنس پیج لب به اعتراف خواهند گشود و از این فرقه انتقاد خواهند کرد، بسیار زیاد خواهد شد.
ممکن است اشخاصی امثال اد راندل (فرماندار سابق پنسیلوانیا)، لوئیز فری (رئیس سابق اف بی آی)، تام ریج (رئیس سابق بخش امنیت ملی) هیوج شلتون (رئیس سابق ستاد مشترک ارتش آمریکا) با حرف هایی دهان پرکن اعلام کنند هیچ گاه به مقاومت ایران پشت نخواهند کرد و حتی ممکن است سران فرقه تروریستی رجوی نیز مدعی شوند در مراسمات این فرقه تنها انسان های آزاده ای شرکت خواهند کرد که به فکر آزادی و دموکراسی در ایران هستند و یا اراجیفی در همین سطح، اما یک فرمول شناخته شده وجود دارد که می گوید آدمیزاد برای دست زدن به هر تجربه ای، به سود و زیان آن هم فکر می کند و چنانچه کفه ضرر و زیان این تجربه پیش رو بیشتر باشد، هیچ انسان عاقلی به دنبال انجام یا تکرار آن نخواهد بود. به عنوان مثال، کلارنس پیج اگر مورد موآخذه شدید سردبیر و مدیر روزنامه قرار نمی گرفت و هزینه حمایت از این فرقه برایش بالا نمی بود، باز هم حاضر بود بگوید: «سخنرانی در دانشگاه و پانل های روزنامه نگاری کجا و سخنرانی برای یک گروه تروریستی کجا؟»
آیا اگر افشاگری گسترده و فشارهای رسانه ای، مطبوعاتی و سیاسی برای امثال صالح المطلک، آلخو ویدال کوآدراس و اد راندل و امثال آن زیاد شود، آنها از مواضع خود عدول نخواهند کرد؟
شخصی مثل صالح المطلک که تنها در یک قلم و در طول 10 سال، برای تأمین برخی مایحتاج این فرقه، 70 میلیون دلار کلاه این سازمان تروریستی را برداشته، مسلماً عاشق مرام و مسلک این فرقه نیست یا اد راندال که در سال گذشته میلادی 160 هزار دلار بابت سخنرانی برای این فرقه پول دریافت کرده است، نمی تواند از پیوند قلبی و روحی خود با این فرقه سخن بگوید، بنابراین نباید منکر شد که ارتباط تمام سیاسیون اروپایی و آمریکایی با این فرقه، اول از هر چیز با مناسبات مالی تعریف شده است و بعد از آن اهداف و اغراض سیاسی معنا می یابد و از آنجا که هر پیوند مادی، بالاخره روزی گسسته خواهد شد، بنابراین نمی توان از همراهی ابدی این افراد با منافقین، بطور صد در صد دفاع نمود.
