«کریستوفر هيل» سفير آمريکا در بغداد پیشنهاد حضور يک نيروی نظامی آمريکايی را در پادگان اشرف داده است. ارائه اين پیشنهاد دخالت در امور داخلی عراق و نقض آشکار توافق نامه امنيتی امضا شده ميان ايالات متحده و عراق است. براساس اين توافق نامه آمريکا نيروی اشغالگر به شمار نمی رود، ليکن رفتارش نشانگر رفتار يک کشور اشغالگر است و همچنان در مسائل عراق دخالت می کند. اين برخورد آمريکايي ها در واقع گل آلود کردن آب است. آن ها بايد از دستور دادن به دولت عراق دست بردارند و همچون ايالتي از ايالت های خود با آن برخورد نکنند.
پادگان اشرف به مثابه يک غده سرطانی است و دولت عراق بايد اين مشکل را به گونه ای حل و فصل کند. كميته ای پارلمانی بايد تشکيل گردد تا مشخص شود که اين اشخاص جنايتکار هستند و يا اين که آيا تهديدی برای امنیت ملی عراق هستند؟ اهميت اين مسئله بيشتر از پيمان ها و مانورهايی است که برخی از عناص بعثی مدعی اسلام گرایی و وطن دوستی می کوشند تا به آن ها چنگ بزنند.
منافقین را بايد از عراق اخراج کرد، کشورهایی هستند که آن ها را بپذيرند. در صورتی که آنان پناهنده سیاسی باشند – که نيستند – بايد تسليم قوانين بين المللی شوند، از اين روی دخالت های آمريکا در این مسئله دخالتی آشکار در امور داخلی عراق به شمار می رود.
در روزهای اخير مسائل پشت پرده زیادی از برخی سیاستمداران عراقی و در رأس آن ها بعثی هایی که دستشان از طریق توطئه و هماهنگی با سازمان های تروریستی مثل القاعده در حال افشا شدن است. اعترافات بسياری از تروریست های بازداشتی به دست نيروهای امنیتی عراق دخالت برخی از سياستمداران، وزيران و نمايندگان پارلمان عراق را نمايان می کند. در صورتی که به گذشته و زمينه فکری اين اشخاص مراجعه کنيم خواهيم ديد که اين ها بازماندگان رژيم منحل صدام و همراهان وی هستند که در آن زمان نامی از آنان نبود و در صحنه ظاهر نبودند، اما اکنون با سوء استفاده از روح تسامح طلبی اسلام ظهور يافته اند و در بسياری از مؤسسات دولتی و پارلمان نفوذ کرده اند و با پشتيبانی دولت های عربی و رژيم وهابی که به دنبال نابودی عراق و تحقق اهداف خود هستند، به صحنه آمده اند. باندهای بعثی که جناياتشان در حق ملت عراق و سایر ملت های منطقه چه در دوره رژيم گذشته و چه بعد از آن به اثبات رسيده است نمي توانند با اين تاريخ سياه، و لو با تغییر لباس، به موفقيتی نائل آيند و احترام ملت عراق را که تا حد مرگ از آنان متنفر است جلب نمايند. از اين جهت آنان می کوشند تا از طریق برخی همکاری های مشکوک و پيچيده با آمريکايي ها بر استراتژی دشمنی با نظام مبارک جمهوری اسلامی ايران به عنوان تنها فرياد برخاسته علیه ظلم و جور و سلطه طلبی آمريکايی و نظام غرب تأکيد کنند و بدين جهت می کوشند تا با هماهنگی با آن ها سازمان تروریستی منافقین خلق را که همچون غده ای سرطانی در کالبد عراق است، در اين کشور نگاه دارند. در کنار اين مسئله آنان به دنبال ايجاد هرج و مرج و فتنه در عراق هستند تا حرکت توسعه سیاسی و اقتصادی و اجتماعی را که آغاز شده است را با حمايت اعراب از بين ببرند تا شکست تجربه دموکراسی در عراق ضمانتی برای ادامه حکمرانی آنان و تأييدی بر ادعاهای آنان در مقابل جنبش ها و نیروهای مخلص عربی و اسلامی باشد که به دنبال تأسیس نهضت هایی در کشورهای خود هستند.
تحرکات حزب اسلامی عراق که از احزاب ميانه رو در جامعه اهل سنت عراق به شمار می رفت و در زمان رژيم صدام از گروه های معارض حکومت قلمداد می شد، حقایق بزرگ و خطرناکی را افشا می کند که نشان دهنده عمق دوگانگی در عملکرد این جريان سياسی است: از يک سو حضور در روند سياسی و از سویی ديگر فراخوان برای مبارزه با اين روند و تغييرات حاصل در عراق. اين مسئله چند تحليل را در ذهن متبادر می کند: اول اين که این حزب در دو سوی مختلف فعالیت می کند تا از هر دو طرف به اهداف خود برسد و در روند سیاسی که با عدم حضور ديگر گروه های سنی مواجه بود به مناصب سیاسی بالایی دست یافت. دوم اين که حزب تلاش دارد تا با جريان های خرابکاری که با جريان دولت سازی در عراق مخالفت دارند همکاری نمايد تا چنانچه اين گروه ها به هدف خود دست پيدا کنند شراکت آن ها را در وضعيت پديد آمده تضمين کند. و مسئله سوم اين که حزب اسلامی می کوشد تا مانعی که همان مجاهدين خلق است را در برابر جريان انقلاب اسلامی مردم عراق قرار دهد. اين قضيه از نگاه آنان به مثابه یک استراتژی برنده برای حزب است که به دنبال پشتیبانی آمریکا و کشورهای منطقه از خود است، زیرا این سياست خود را در امتداد ديدگاه آمريکا می بيند که کنترل عراق را در دست دارد. اين رويکرد حزب اسلامی را به خوبی می توانید در سايت خبری آن ها (عرب مترو) مشاهده کنيد. اين خطوط قرمز خطرناک بر روی ويژگي هایی بنا می شود که بايد خوب به آن ها توجه کرد، به ويژه بعد از کنفرانسی که یکی از رهبران سابق سازمان مجاهدين خلق ايران برگزار کرد و اسرار وحشتناکی را از ارتباط بین اين سازمان و رژيم سابق و همکاری تنگاتنگ آنان در جنایت علیه ملت عراق افشا کرد. جنایت های این سازمان تروریستی در بخشی از مناطق عراق از آغاز دهه 80 و در اثنای انتفاضه مارس 1991 بر کسی پوشيده نيست. آنچه که در آن کنفرانس خبری مهم تر و به تبع آن خطرناک تر بود، افشای ارتباط ميان برخی از سیاستمداران فعلی با سازمان و برنامه های آن برای برنامه ریزی یک نبرد داخلی در کشور به ويژه در استان ديالی است که پناهگاه سابق عناصر فراری تروریست القاعده بوده است. بتول سلطانی پيرامون اين ارتباطات می گوید: «سازمان مجاهدين خلق اقدام به فریب مادی و سوء استفاده از فقر برخی از جوانان و فريب شیوخ عشایر برای خريدن آنان و کسب رأی آن ها در مجامع سیاسی و اجتماعی می کند. سازمان حتی در یک روش جدید اقدام به تأسیس یک مؤسسه اجتماعی کرده است که از طریق آن مبادرت به جلب افکار عمومی به نفع خود با هدف تأیید وجود غیر قانونی خود در عراق می کند.» سلطانی در پاسخ به سؤال خبرنگاران به اين نکته اشاره داشت که برخی از سیاستمداران عراقی کمک ها و حمایت های خود را تقدیم اين گروهک می کنند تا بتواند در جامعه عراق نفوذ کند. وی می گوید این شخصیت ها و گروه ها نزد ملت عراق شناخته شده هستند و نیازی به یادآوری نام آن ها نيست. اين عضو ارشد سابق مجاهدین تأکيد کرد که آمريکا علی رغم مخالفت طرف عراقی از حضور سازمان مجاهدین خلق برای مدتی طولانی در این کشور حمایت می کند. این قضیه و دیگر مسائل گفته شده به صورت آشکار و شفاف اشاره به این مسئله دارد که بسیاری از سیاستمداران فريب کار، به منافع شخصی خود می اندیشند. آن ها در رژيم گذشته تربيت یافته اند و تاکنون نتوانسته اند که از آن لباس خود خارج شوند و به دامان ملت عراق بازگردند. حقایق دوباره دارد آشکار می شود، از همين رو لازم است که نگاهی نافذ و قاطع در عراق شکل بگيرد تا اين پيمان های سیاسی پشت پرده را شناسایی کند. البته قبل از هر اقدامی اين سازمان تروریستی باید با سند و مدرک، محاکمه و از عراق اخراج شود.
ترجمه : کانون هابیلیان
