ليبرتي و چند نکته

طی هفته های اخیر بسیاری از کسانی که وضعیت جا به جایی عناصر گروهک نظامی و مسلح مجاهدین خلق را به پایگاه هوایی لیبرتی دنبال می کنند از این مسئله شگفت زده شده اند و شگفتی و شعف خود را در رسانه های وابسته به خود منعکس کرده اند گویی که راه حل اخراج این سازمان تروریستی از عراق جابه جایی آنها از یک منطقه اشغالی به یک مکان دیگر متعلق به مردم این کشور است.

هر چند از موانع اصلی اخراج این گروه شبه نظامی، مخالفت کشورهای غربی با پذیرش آنهاست که همچنان هم ادامه دارد، اما جابجایی آنها در خاک عراق نیز به دلایلی قانع کننده نبوده و نمی باشد.

نخست آنکه هیچ ساز و کار مشخص و زمانبندی روشنی برای خروج نهایی عناصری که وارد پایگاه لیبرتی می شوند وجود ندارد و دولت عراق تنها پایان ماه آوریل را به عنوان زمان نهایی خروج سازمان ازعراق اعلام کرده است.

دوم آنکه مسئله جابه جایی عناصر گروهک منافقین تصمیم دولت عراق مبنی بر اخراج سریع آنها از کشور را دچار اخلال می کند چرا که این نقل و انتقال در ظاهر، خود را به شکل یک راه حل برای مسکوت نگاه داشتن یا تعویق تعطیلی پادگان عراق جدید (اشرف سابق) نشان می دهد و از شدت اقدامات اولیه دولت عراق - که به دنبال اخراج نهایی آنها از پادگان عراق جدید به مقصد کشورهای غربی بود - می کاهد.

سوم آنکه اقداماتی از این قبیل همچنان موضوع محاکمه جنایتکاران این گروه را در هاله ای از ابهام قرار می دهد. بی تردید هوچی گری های اخیر سرکردگان این گروه شبه نظامی در بهانه گیری برای عدم جابجایی به پایگاه لیبرتی، ناشی از برخی مطالباتی است که از داخل ایران و از سوی برخی سیاستمداران عراقی برای محاکمه آنها مطرح شده است.

گفتگوی اخیر نخست وزیر عراق که در آن از صدور حکم بازداشت 120 تن از عناصر این گروه سخن گفته بود، و علاوه بر آن اظهارات رسمی فراکسیون پارلمانی جریان صدر که مخالفت خود را با جابه جایی این گروه به لیبرتی مطرح نموده بود و اظهارات چندی پیش یکی از رهبران ائتلاف دولت قانون مبنی بر ضرورت مطرح نمودن جنایت های منافقین در نسل کشی کردها و ترکمن های عراق در سال 1991 و همچنین تلاش منافقین برای رنگ و بوی انسانی دادن به پرونده خود و فرافکنی علیه دولت عراق، از دلایل تبلیغات اخیر منافقین علیه این جابه جایی است.

از سوی دیگر نباید فراموش کنیم که پایگاه جدید برای استقرار منافقین، در 5 کیلومتری شمال شرق فرودگاه بین المللی بغداد و در مجاورت این شهر بزرگ و پر جمعیت قرار دارد، این محل که تا مدتی پیش جولانگاه برخی از گروههای تروریستی وابسته به سازمان القاعده بود اکنون قرار است محل استقرار چند صد عضو یک گروه شبه نظامی باشد. هنوز مشخص نیست که آیا دولت عراق به چالشها و نتایج مجاورت محل استقرار یک گروه خطرناک تروریستی در کنار پایتخت خود اندیشیده است یا خیر و اصولا چگونه است که گزینه پادگان «نقرة السلمان» که در اختیار نیروهای ژاپنی بود به پایگاه هوایی لیبرتی تغییر پیدا کرد؟ به هر حال پادگان نقرة السلمان در یک منطقه ایزوله و غیر مسکونی قرار دارد و به نظر می رسد نمی توانست تهدیدی احتمالی برای امنیت عراق باشد.

نکته بعدی نبود تطابق میان امکانات و شرایط موجود در پایگاه لیبرتی با وضعیت افرادی است که همگان آنها را به عنوان تروریست می شناسد. مشخص نیست چرا به گروهی که در لیست سازمان های تروریستی قرار دارد پایگاهی به وسعت تقریباً هفتصد هزار متر مربع می دهند که 117 هزار متر مربع آن مختص تفریح و سرگرمی است و در اطراف آن یک دریاچه بزرگ با امکانات ماهیگیری قرار دارد! امکانات این پایگاه در حدی است که در زمان حضور نیروهای آمریکایی در آن، بسیاری از خوانندگان سرشناس آمریکا برای اجرای برنامه به آنجا اعزام می شدند.

سؤالی که مطرح می شود این است که چگونه عناصر یک گروه تروریستی به جای آنکه مورد بازجویی و تحقیق برای اقدامات جنایتکارانه خود قرار بگیرند به پایگاهی مرفه و وسیع در داخل همان کشوری که در آن مرتکب جرم شده اند آن هم در مجاورت پایتخت آن منتقل می شوند؟ و آيا دولت عراق همه جوانب این جابجایی به پایگاه جدید را سنجیده است یا اینکه در گیرودار تنش های بیشمار سیاسی در کشور و به دلیل فشارهای غرب و سازمان ملل مجبور به پذیرش این خواسته غربی ها شده است؟

این ها پرسش هایی است که شاید پاسخ آنها تا همان ماه آوریل، زمانی که نوری المالکی با قاطعیت برای اخراج نهایی آنها تعیین کرده، روشن شود.

نویسنده و کارشناس عراقی، ياسين الحسيني