عراق ميان دو اشغالگری؛منافق خلقی ها و آمريکایی ها

پرداختن به مسایلی که عراق از آنها رنج می برد در این سطرهای مختصر نمی گنجد. مشکلات خدماتی، حفره ها و تهدیدهای امنیتی، فساد شایع در برخی بخش های دولتی، بیکاری، حضور برخی شخصیت ها و سیاسیون اجرا کننده برنامه های بیگانگان که تمامی تلاش آنان در جهت مانع تراشی علیه روند جدید سیاسی است که در سال 2003 در عراق آغاز گردید و صدها مشکل دیگر که شهروندان عراقی به خوبی بر آنها واقف هستند.

با نگاهی عمیق تر به کنه مشکلات، روشن و آشکار می گردد که "اشغالگری" ریشه اصلی تمامی این مشکلات و از بحران ها است. اشغالگری به خودی خود پدیده شومی است که همه انرژی و توانایی های یک ملت را از بین می برد و چنانچه راهی برای رهایی از آن به دست نیاید کشور را به سوی پرتگاهی -که هیچ راه بازگشتی از آن نیست- سوق می دهد.

عراق نیز کشوری تحت اشغال است و وضعیت آن به مانند هر کشوری است که به نوعی از اشغالگری رنج می برد. فارغ از انتخاباتی که در خلال سالهای گذشته برگزار شد و باز فارغ از پيمان نامه های امنیتی و همچنین خروج نیروهای نظامی و انتقال پادگانها به خارج از شهرها، اما تا زمانی که همچنان دو نیروی اشغالگر به حضورشان در عراق ادامه می دهند کشور ما، کشوری اشغال شده به معنای واقعی آن به شمار می رود.

در اینجا نمی خواهم پیرامون اشغالگریی که آن را " اشغالگری معنوی" می نامم مناقشه کنم – به رغم اهمیت آن – و طبیعتاً بخشی از آن، در صدور دستورها و اوامر از جانب کشور اشغالگر به مسؤولین کشوری است که در گذشته تحت اشغال آنان بوده است و اکنون نیروهای نظامی آن خارج شده اند جای می گیرد.

نگاه این مقاله به اشغال سرزمینی و جغرافیایی است و تفاوتی میان تصرف یک وجب از یک سرزمین یا تمامی آن وجود ندارد. این نوع اشغالگری به مراتب بدتر از نوع اول است چرا که در اشغال معنوی، نیروهای نظامی اشغالگر کشور را ترک کرده اند اما همچنان هژمونی خود را بر آن کشور حفظ کرده اند لیکن در اشغال سرزمینی علاوه بر حالت اول سیطره بر جغرافیا را نیز شاهد هستیم.

در اینجا به خوبی روشن می گردد که عراق از دو اشغال نظامی رنج می برد. اشغال اول توسط سازمان نظامی و مسلح مجاهدین خلق و با تصرف 24 کیلومتر مربع از خاک عراق در استان دیالی که همجوار با ایران است صورت گرفته، و بیش از ربع قرن است که ادامه دارد.

اشغال دوم نیز توسط نیروهای ائتلاف به رهبری ایالات متحده آمریکا صورت پذیرفته است و هشت سال است که ادامه دارد.

پژوهشی مختصر در موضوع نشان می دهد که عراق متحمل خسارت های فراوانی از این دو اشغال شده است و مشکلات این کشور از حضور نیروهای اشغالگر مجاهدین خلق نیز که بیش از 25 سال از آن می گذرد همچنان ادامه دارد.

علی رغم ادعای این سازمان مبنی بر تحت الحمایه بودن توسط پیمان نامه های بین المللی، اما تحقیق و پژوهشی مختصر پیرامون تاریخ حضور این سازمان در عراق و اسباب و علل آن و فعالیت هایش نتیجه ای کاملاً متفاوت از ادعاهای این سازمان نظامی و اشغالگر به ما می دهد.

نیروهای اشغالگر مجاهدین خلق در سال 1986 توسط دیکتاتور سابق عراق به این کشور فراخوانده شدند تا در جنگ علیه نیروهای ایرانی همکاری نظامی و اطلاعاتی داشته باشند و با نفوذ به داخل شهرهای ایران از مرزهای عراق دست به یک رشته عملیات های وسیع نظامی و بمب گذاری علیه مناطق مسکونی و ساختمان های دولتی بزنند. بنابر اظهارات اعضای جداشده مجاهدین خلق که در گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر، منتشر شده در سال 2005 و تتمه منتشر شده عربی آن در سال 2006 و دیگر گزارشهای بین المللی به چشم می خورد، پس از پایان جنگ و اشغال کویت و انتفاضه مردمی عراق در سال 1991 در مناطق شمالی و جنوبی این کشور علیه رژیم دیکتاتوری صدام، گردان های نظامی این سازمان اقدام به همکاری در سرکوب انقلابیون و تحویل آنان به سازمان اطلاعاتی صدام و بمباران توپخانه ای مناطق کرد نشین و ترکمن نشین شمال عراق کرده اند.

دخالت های فراوانی از این سازمان در امور داخلی عراق به همراه جنایت های جنگی و سرقت و چپاول دارایی های این کشور ثبت شده است. ملت عراق هنوز تحریم اقتصادی ظالمانه و برنامه نفت در برابر غذا و توطئه بسیاری از شخصیت های بین المللی و گروهها و مؤسسات خارجی که در چارچوب این برنامه از رژیم صدام رشوه دریافت کرده اند را فراموش نمی کند. در زمانه ای که در گیر و دار تحریم اقتصادی بیش از نیم میلیون کودک عراقی با مرگ دست و پنجه نرم می کردند نیروهای اشغالگر مجاهدین خلق 37 میلیون بشکه نفت به عنوان رشوه از صدام دریافت نمودند.

پس از سرنگونی رژیم صدام و آغاز اشغالگری آمریکا، مرحله جدیدی از دخالت های مجاهدین خلق در امور داخلی عراق آغاز گردید. رهبران این گروه اقدام به سخنرانی علیه دولت جدید عراق کردند و از چهره های مشکوک و مرتبطین با حزب منحل بعث حمایت کردند. آنها همچنین اقدام به برگزاری جلسات و همایش ها با حضور دشمنان مردم عراق در داخل اراضی اشغالی اشرف کردند و از شبکه ماهواره ای خود شروع به پخش برنامه های تحریک کننده و تمسخر روند جدید دولت سازی در عراق نمودند.

قبل از اشغال عراق توسط آمریکا نیروهای متجاوز مجاهدین خلق حداقل هفده نقطه از اراضی کشور را تحت اشغال داشتند و پس از عقب نشینی اجباری از آن مناطق در یک نقطه از منطقه العظیم در شهرستان خالص متمرکز شدند و همچنان 24 کیلومتر مربع از خاک عراق در اشغال چند هزار تن از نیروهای این گروه است، عناصری که هنوز یونیفرم نظامی به تن دارند و همچنان مسلحند و اوضاع امنیتی استان دیالی را بر هم زده اند.

باور ما برآن است که دولت عراق می بایست تلاش های خود برای آزادسازی خاک عراق از چنگال نیروهای اشغالگر مجاهدین خلق، که بدون رضایت مردم و با تانک ها و زره پوش های نظامی خود و بدون هیچ گونه مجوز ورود قانونی و موافقت بین المللی وارد کشور شده اند را مضاعف کند. اعضای این سازمان دارای تابعیت ایرانی و غربی هستند و اراضی تحت تصرف آنان در دیالی بخشی ابدی و جدایی ناپذیر از حاکمیت ملی عراق است و دولت و نیروهای مسلح عراق این حق را دارند تا تمامی اقدامات لازم را برای آزاد سازی این بخش از خاک کشور از دست نیروهای متجاوز و اشغالگر مجاهدین خلق را به کار گیرند.

اگر ایالات متحده آمریکا هشت سال است که عراق را تحت اشغال دارد، سازمان مجاهدین خلق بیش از ربع قرن است که بخشی از خاک کشور را در تصرف دارد وچنانچه بخواهیم از اشغالگران رهایی یابیم ابتدا باید وجب به وجب سرزمینمان و سپس همه آن را آزاد کنیم.