به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
هسته هاي ترور
ماجراي تشكيل هسته هاي مقاومت
صحبت از ناگفته ها شد. به نظرم بسياري از مسائل دوران به اصطلاح فاز سياسي سازمان(مثل ماجراي بني صدر و نمايش 14 اسفند 1359 او با همراهي و گردانندگي مجاهدين خلق و عوامل شناخته شده محافل وابسته به امپرياليسم آمريكا مثل هدايت الله متين دفتري ها(41) و عبدالكريم لاهيجي ها(42) كه بعداً هم از اولين همپالكي هاي شوراي ملي مقاومت سازمان شدند) و اوايل فاز نظامي يعني تا اواسط سال 1361 (كه تقريباً قريب به اتفاق نيروهاي اصلي و اعضاي سازمان يا دستگير و محاكمه شدند و يا به خارج از كشور گريختند)، بارها و بارها طي نوشته ها، اعترافات و اسناد مختلف بازگويي و تشريح شده است. اما شايد آنچه كه تاكنون كمتر مورد توجه قرار گرفته، وضعيت سازمان از اواسط سال 61 در داخل كشور و شرايط نيروهايي كه دستگير مي شدند، باشد.
بنابر اسناد موجود پس از ضرباتي كه مجاهدين خلق در 19 بهمن سال 1360 (كشته شدن موسي خياباني و اشرف ربيعي)، 12 ارديبهشت و 10 مرداد 61 دريافت كرد، (43) در اواسط سال 61 تقريباً اين سازمان هيچ نيروي فعالي در ايران نداشت و كليه اعضاي فعال سازمان از كشور خارج شده بودند. در همين شرايط كه سازمان ديگر نيرويي در ايران نداشت، سعي كرد با استفاده از راديوي خود كه در كردستان و سپس با حمايت رژيم صدام در عراق مستقر شد، نيروها و هواداران منفعل خود را كه به هردليل تا آن موقع در فاز نظامي فعال نشده بودند به ميدان بكشد. از همين رو طرح هسته هاي مقاومت ارائه و به شدت برآن پاي فشرده شد. تأكيد سازمان بر اين بود كه هركسي با هر تواني (حتي اگر فقط 100 تومان كمك مالي نمايد) مي تواند در اين هسته ها عضو شود و خود را در اختيار سازمان قرار دهد. به اين ترتيب سازمان مي خواست هر آنچه كه در توان دارد، حتي ذخيره ترين نيروهايش را وارد ميدان كند. نحوه ارتباط هم يا از طريق خط و خطوطي بود كه توسط راديوي سازمان و با كدهاي مخصوص داده مي شد و يا از طريق «قرار سرخ».
ماجراي «قرار سرخ» به اين ترتيب بود كه برخلاف اصول امنيتي رايج، قرارهايي از پيش تعيين شده به لحاظ مكان و زمان، در مناطقي مثل كردستان كه در آن ايام اوضاع نابساماني داشت به مسئول هسته (از طريق راديوي سازمان و يا راههاي ديگر) ابلاغ مي شد و خط و خطوط سازمان از اين طريق براي هسته مزبور ارسال مي شد. اين طريق ارتباط آنقدر ساده انديشانه و به عبارتي ابلهانه بود كه به راحتي و در مدت زماني كمتر از يك سال اكثر اين هسته هاي به اصطلاح مقاومت را در تور امنيتي نظام قرار داد و منهدم ساخت. در طرحي هوشمندانه كه گويا از سوي مرحوم سيداسدالله لاجوردي ارائه شده بود، افراد دادستاني مركز، به آساني داخل بسياري از اين هسته هاي مقاومت نفوذ كردند و برخي از آنها را تحت كنترل خود درآوردند و حتي بسياري از اشخاص ناآگاه را كه فرضا به دلائل شخصي فريب اين هسته هاي به اصطلاح مقاومت را خورده بودند، در حالي كه حتي به درستي سازمان مجاهدين خلق را نمي شناختند، به شيوه هاي گوناگون از ادامه همكاري و فعاليت منصرف نمودند و همچنين با اطلاع كامل از انگيزه ها و ظرفيت افراد عضو هسته ها بسياري را در هنگام دستگيري ها، حتي بازداشت هم نكردند و يا با يك احضار و تذكر آنها را به زندگي سابق برگرداندند.
به هر حال من هم به همراه 2 تن ديگر از دوستاني كه در دوران دبيرستان در انجمن هواداران مجاهدين خلق عضو بوديم به نام هاي م. لبافي و ح. نوري(44)، از تشكيل دهندگان يكي از همين هسته هاي مقاومت در زمستان 1361 شديم و خيلي سريع اقدام به جذب آدم هايي در دور و اطرافمان كه فكر مي كرديم مي توانند به عنوان هوادار سازمان، فعاليت مالي و يا تبليغاتي داشته باشند، كرديم. خط كلي سازمان به هسته هاي مقاومت به طور عمده همين بود كه با گسترده كردن تبليغات و جمع آوري كمك مالي، حتي الامكان به نيروهاي خارج از كشور سازمان، ياري برسانيم و در مرحله بعد شناسايي افراد به قول خودشان حزب اللهي براي ترور بود كه مي بايست آدرس و ديگر اطلاعات آن شخص را در هر ماه كه مسئول هسته، قرار سرخ اجرا مي كرد، به رابط سازمان تحويل مي داد.
اما نكته جالب اين بود، نيروهايي كه پس از گذشت تقريباً حدود دو سال از فاز نظامي، اينك جذب هسته هاي مقاومت مي شدند، به شدت با آن هواداران سال هاي 58 و 59 و 60 متفاوت بودند. چراكه اينان افرادي بودند كه به قول سازمان مملو از مسائل شخصيتي و خانوادگي و شغلي بودند. برخي در رودربايستي و بعضي ديگر به خاطر اينكه نمي خواستند ادعاهايشان پوچ از آب در آيد، قول همكاري داده بودند، ولي هربار به بهانه اي از انجام كارهاي مربوطه مثلاً تكثير يك اعلاميه ساده سرباز مي زدند. شخصاً بارها و طي ساعات متعدد با آنها صحبت كردم و سعي نمودم انگيزه مبارزه به ايشان بدهم، درباره تاريخچه سازمان مي گفتم و هر آنچه كه سازمان در مغزم فرو كرده بود را به خوردشان مي دادم. آنها هم اغلب سر تكان مي دادند و روشن بود كه قانع نشده اند و يا لااقل اين حرف ها براي كشاندنشان از محيط خانواده به ميداني كه آخر و عاقبتش معلوم نبود، كافي به نظر نمي رسيد.
نكته جالب تر اين بود كه بعداً در زندان گفته شد بنابر قول بعضي اعضاي دستگير شده سازمان و همچنين برخي اسناد درون گروهي افشاء شده، آن هسته هاي مقاومت در آن زمان، بالاترين و يا بهتر بگويم تنها نيروهاي سازمان مجاهدين خلق در ايران بودند!!
براي فعال كردن بچه هاي با انگيزه تر هسته، در همان اوائل كار، برنامه هفتگي كوه گذاشتم، ولي در همان جلسه نخست هم كسي نيامد و ظرف چند هفته دو نفر از اعضاي مورد اعتماد هسته كه رويشان خيلي حساب مي كردم به نام هاي د. چراغي و ح. عشقي(45)، از جمع جدا شده و پي كار و زندگي شان رفتند، شايد هم دريافته بودند كه سازمان تنها يك سراب است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
41- هدايت الله متين دفتري در خانواده يكي از شاهزادگان ثروتمند قجري به دنيا آمد. پدرش (احمد متين دفتري) برادرزاده دكتر مصدق، سال ها در هيأت حاكمه رضاخان به عنوان وزير و نخست وزير مشغول به كار بود و براي خوش خدمتي به رضاخان دست به جنايت و خيانت هاي فراواني زد، ضمن آنكه از اساتيد بزرگ لژهاي ماسوني به حساب مي آمد. بدين ترتيب پسرش هدايت الله نيز با الگوبرداري از پدر پس از پايان تحصيلاتش در لندن به ايران آمد و از همان دوران اشتغال در دانشگاه تهران با مأموران آمريكايي مقيم ايران رابطه برقرار كرد كه اسناد همكاري او با آمريكايي ها پس از تسخير لانه جاسوسي منتشر شد. متين دفتري بعدها به عنوان رابط «جبهه ملي» و «سازمان سيا» به فعاليت پرداخت، چنانكه براساس اسناد لانه جاسوسي، آمريكايي ها از او به عنوان «رابط خيلي، خيلي مفيد» ياد كرده اند. وي پس از پيروزي انقلاب اسلامي «جبهه دموكراتيك ملي ايران» را تأسيس نمود و در سال 1358 از كشور فرار كرد و در صف ضدانقلاب قرار گرفت.
متين دفتري چند سال به همراه همسرش مريم با گروهك مسعود رجوي همكاري كرد و به عضويت «شوراي ملي مقاومت» درآمد، اما با پايان مأموريتش در شوراي مقاومت از منافقين كناره گرفت و هم اكنون به همكاري اطلاعاتي خود با آمريكايي ها ادامه مي دهد. براي آشنايي بيشتر با شرح حال و عملكرد متين دفتري به جلد يازدهم از مجموعه كتاب هاي «نيمه پنهان» مراجعه فرماييد.
42- عبدالكريم لاهيجي، وكيل سابق مسعود رجوي، ساكن فرانسه است. وي در سال 58و59 وكيل مدافع محمدرضا سعادتي، عضو مركزيت سازمان مجاهدين خلق در ماجراي رابطه جاسوسي وي با كشور شوروي بود. لاهيجي كانديداي سازمان مجاهدين براي مجلس بررسي قانون اساسي در سال 58 بود و در انتخابات اولين دوره مجلس شوراي اسلامي، هم عضو اصلي شوراي معرفي نمايندگان ترقي خواه در كنار رجوي و خياباني بود.
لاهيجي در سال هاي آغازين حضور در پاريس نيز تمام توان خود را در خدمت تثبيت موقعيت سازمان و «شوراي ملي مقاومت» قرار داد. از سال هاي 1362، روابط لاهيجي با سازمان مجاهدين تيره شد و وي در زمره منتقدين سازمان درآمد.
وي در حال حاضر در راستاي تبليغات محافل غربي در رابطه با نقض حقوق بشر در ايران، وكالت اكثر پرونده هاي محكومين و معاندين با انقلاب را برعهده گرفته است و همواره از طريق رسانه هاي غربي به سخن پراكني بر ضدجمهوري اسلامي ادامه مي دهد.
43- در اين تاريخ ها تعدادي از اعضاي مركزيت سازمان در درگيري مسلحانه با نيروهاي جمهوري اسلامي كشته شدند.
44- هر دو نفر همراه با تقدم و تأخر زماني اندكي قبل و بعد از من دستگير شدند و پس از طي دوران محكوميت خويش، زودتر هم از زندان آزاد شدند. م. لبافي اينك يك مغازه تعمير وسايل الكترونيكي دارد و ح. نوري صاحب و مدير چند فروشگاه وسايل كامپيوتر در تهران است.
45- از وضعيت آنها در حال حاضر خبري ندارم
