شب گذشته سنای آمریکا در اقدامی که به راحتی می توان آن را در چارچوب تعاریف موجود، تروریسم دولتی یک کشور علیه کشوری دیگر نامید، تمدید تحریم های ایران براساس قانون یکجانبه داماتو را برای حداقل ده سال دیگر تصویب کرد.
بی تردید اقدام اخیر آمریکایی ها را باید بخشی از فرآیند مستمر دشمنی آنها با جمهوری اسلامی ایران قلمداد کرد. این اقدام نشان داد که روابط واشنگتن با تهران در سال های اخیر را نمی شد به عنوان تغییری ماهوی در سیاست های آمریکا در قبال ایران به شمار آورد و اساسا اعتماد به واشنگتن در سایه وجود قوانینی در داخل این کشور که می توانند در زمان های متعدد به شکل ضربه ای سخت و غافلگیرانه بر پیکر ایران وارد شوند اعتمادی غیرقابل قبول است.
اقدام سنای آمریکا (اعم از دمکرات ها و اکثریت جمهوری خواه) را باید نخستین هدیه هیئت حاکمه جدید آمریکا دانست که اکنون و پس از انتخابات اخیر به طور یکدست بر ریاست جمهوری و مجلسین سنا و کنگره آمریکا چمبره زده اند. این رفتار آمریکا را نمی توان خارج از چارچوب تروریسم دولتی آنها علیه ایران تلقی کرد. تروریسمی که علاوه بر هدف قرار دادن ثبات سیاسی و اقتصادی کشور همچنان معتقد به ادامه این سیاست و کارآمدی آن است.
برایان جنکینز روزنامه نگار مشهور و کارشناس مسائل تروریسم درباره تروریسم دولتی که آن را جنگ نیابتی می نامد می‌گوید: «کشورهای هوادار تروریسم دولتی بر محدودیت های جنگ های متعارف واقف اند. بنابراین ترجیح می‌دهند از امکانات سازمان های تروریستی، که خود، آنها را ایجاد کرده اند یا تغذیه مالی آنها را بر عهده دارند، برای تهدید دشمن یا اخلال در ثبات سیاسی و اقتصادی آن کشور یا ایجاد بی ثباتی سیاسی و اقتصادی در آن مملکت بهره گیرند».
واقعیت این است که ایالات متحده آمریکا در روند دشمنی های خود با جمهوری اسلامی و تلاش برای تضعیف و حتی سرنگونی نظام، تروریسم در اشکال مختلف آن را طی بیش از سه دهه در دستور کار خود قرار داده بود. از آنجا که اقتصاد رکن بسیار مهمی در پیشرفت و توسعه کشورهاست و ضعف و اختلال در آن نتایج وخیمی را در تمامی ابعاد سیاسی، امنیتی و اجتماعی می تواند به دنبال داشته باشد، تلاش و اقدام برای ضربه زدن بر اقتصاد کشور همیشه بخش قابل اعتنایی از اقدامات واشنگتن علیه تهران بوده است.
جنگ نیابتی در تروریسم دولتی مورد اشاره جنکینز را در واقع باید گونه ای تجربه شده از این نوع تروریسم علیه ایران دانست که در سال های گذشته از طریق فعال سازی گروه های تروریستی در نقاط مختلف ایران علیه اهداف اقتصادی و نظامی به منصه ظهور رسید. لیکن همزمان نیز ایالات متحده آمریکا با اعمال فشارها و تحریم های اقتصادی مختلف عملا برای اخلال در ثبات اقتصادی و سیاسی کشور به طور مستقیم وارد کارزار شد.
آمریکا در طول سه دهه جدای فارغ از تحریم های نظامی، انواع و اقسام تحریم ها بر بخش های مختلف کشور از جمله صنایع دارویی و حمل و نقل و بخش های مختلف علمی کشور اعمال کرد که هیچ یک از آنها در چارچوب های رسمی سازمان ملل و شورای امنیت نبوده است. علاوه بر اینکه تصویب قانون داماتو در سال 1996 که به موجب آن بخش انرژی کشور مشمول تحریم های بین المللی خارج از چارچوب های قانونی گردید را باید بخشی مهم از تروریسم دولتی آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران دانست که دیگر مرزهای جنگ نیابتی را نیز در نوردیده است.
رویداد اخیر نشان می دهد که جمهوری اسلامی ایران در چهار سال آینده باید خود را همچنان به عنوان یک هدف عمده و اصلی در چارچوب سیاست ترور اقتصادی و سیاسی ایالات متحده ببیند. سیاستی که هدف آن تزلزل اوضاع اقتصادی، اجتماعی و امنیتی کشور و حتی تضعیف جایگاه منطقه ای ممتاز و رو به رشد ایران در عرصه تحولات سیاسی و میدانی است.
