خون نه نفر دیگر از مرزبانان غیور کشورمان در مقابله با اشرار مسلح در نقطه صفر مرزی میرجاوه بر زمین ریخت. این اولین باری نیست که اشرار و تروریست‌های خون ریز، بر دل و جان ایران و ایرانی داغ می‌گذارند ولی افسوس که این قبیل داستان‌ها پایانی هم ندارد.
تروریست‌ها این بار نیز از داخل خاک پاکستان، مرزبانان کشور ما را به رگبار بسته اند و پس از ارتکاب این جنایت به پوشش جنگلی منطقه در خاک پاکستان گریخته اند. از آن جا که این اولین باری نیست که چنین اقداماتی علیه کشورمان از داخل خاک پاکستان انجام می‌شود، جای این سوال پیش می‌آید که چرا پاکستان پس از گذشت سال‌ها نتوانسته انتظارات مردم این کشور را مبنی بر از بین بردن شبه نظامیان و تروریست‌های فعال در داخل خاک پاکستان و نیز خواسته همسایگان را مبنی بر جلوگیری از سوء استفاده از خاک پاکستان توسط تروریست‌های اجاره‌ای علیه دیگر کشورها برآورده سازد؟ سوال مهم تر این که چرا این کشور پیوستن به ائتلاف‌های خارجی را به مهم ترین اولویت‌های داخلی ترجیح داده است؟ چرا پاکستان برای محقق شدن ادعاهای پی در پی عالی ترین مقامات این کشور مبنی بر تلاش برای برقراری بهترین روابط با همسایگان، اقداماتی که باید، انجام نمی دهد؟
اگر ائتلافی که دو سال از تشکیل آن می‌گذرد و پاکستان هم ضمن عضویت در آن، به تازگی فرماندهی آن را نیز برعهده گرفته است، یک ائتلاف ضدتروریستی است، چرا نتوانسته هیچ گام مثبتی در مسیر مقابله با تروریسم بردارد؟ و بالعکس مردم غیر نظامی در یمن را مورد هدف قرار می‌دهد؟ به راستی ائتلافی که برخی اعضای آن در حمایت از ترویستم نقش دارند، چگونه می‌تواند یک ائتلاف ضدتروریستی قلمداد شود؟ طبیعی است که پیوستن اسلام آباد به ائتلاف آل سعود با وجود مخالفت مردم و پارلمان پاکستان و فرستادن ژنرال راحیل شریف برای فرماندهی ائتلاف سعودی پیامی دوستانه برای کشور همسایه اش یعنی ایران تلقی نمی شود. اکنون نیز ردپای عربستان كه در جريان جنگ داخلي افغانستان با ايجاد طالبان و القاعده راه نفوذ به پاكستان را بازكرده بود، در حادثه تروریستی میرجاوه مشهود است.
نكته تأسف انگيز اينجاست كه سازمان اطلاعاتي ارتش پاكستان موسوم به (آي. اس.اي) نيز با گروه‌هاي تروريستي در منطقه بلوچستان مرتبط است. به هر حال آیا باور این مطلب امکان‌پذیر است که (آی.اس.آی.) توانایی کنترل چند تروریست اجیرشده توسط آل سعود را ندارد؟ آیا مقامات پاکستانی چشم بر این حقیقت پوشانده‌اند که مادر فکری تمام گروه‌های تروریستی و حامی مالی آنان آل سعود هستند که به‌دنبال بازکردن جای پای خود در پاکستان هستند؟ مگر نه اینکه ایران به لطف همسایگی و داشتن 900 کیلومتر مرز مشترک با پاکستان حق همسایگی داشته و حسن همجواری کمترین توقع جمهوری اسلامی ایران است؟ آیا این رسم مروت و همجواری است که دشمنان ما خاک پاکستان را کانون امن خود بدانند و هر از گاهی مادران این آب و خاک به سوگ عزیزانشان بنشینند؟
به هر روی مسئولان وزارت امور خارجه و فرماندهان نظامی و انتظامی باید حداکثر تلاش موثر خود را برای وادارکردن دولتمردان کشورهای همسایه خصوصا افغانستان و پاکستان در زمینه عمل به تعهدات بین المللی و رعایت مولفه‌های حسن همجواری انجام دهند که اگر به این وظیفه به بهترین شکل عمل می‌شد و همسایه‌های شرقی ما به تعهدات وجدانی و سیاسی خود عمل می‌کردند برخی از نقاط افغانستان و پاکستان مأمن و پناه تروریست‌ها نمی بود.
