جنگ تحمیلی 8 ساله با رژیم بعث عراق تنها آوردگاه نظامیان در مناطق مرزی نبود، بلکه صدام این نبرد را در تمامی ابعاد گسترش داده بود و با موشک باران شهرها و کشتارغیر نظامیان نهایت قصاوت و خون خواری خود را به نمایش گذاشت.
صدام که نماز جمعه را یکی از حربه های جمهوری اسلامی جهت افزایش روحیه رزمندگان و مردم رنج کشیده می دانست، همواره تهدید به بمباران نماز جمعه تهران می کرد و جالب این جاست که همان هفته هایی که صدام تهدید به بمباران می کرد، جمعیت بیشتری در این اجتماع پرشور شرکت می کردند. حتی بسیاری از مردم از شهرهای اطراف که تهدیدی متوجه آنها نبود، کفن پوش در صفوف نماز حاضر می شدند.
پس اصابت موشک های دوربرد ایران به بغداد و کرکوک، صدام با ادعای بمب گزاری توسط ایران، تهدید کرد که نماز جمعه پایانی سال 63 را بمباران هوایی می کند. اما از آنجایی که توان پدافندی ایران اجازه نزدیک شدن هواپیماهای عراق را به تهران نمی داد، در تلاش بود تا با کمک منافقین، بمبی را در نماز جمعه منفجر و همزمان با پرواز هواپیماهای عراق در ارتفاع بالا وانمود کند که انفجار به وسیله جنگنده های عراقی صورت گرفته است. البته این نقشه او با تاخیر نیم ساعته هواپیماهای عراقی پس از انفجار بمب و آتش پدافند ایران که جنگنده ها را متواری کرد با شکست روبرو شد.
در 24 اسفند سال 63 در حالی که نماز جمعه تهران به امامت آیت الله خامنه ای برگزار شده بود، انفجار مهیبی در صفوف نمازگزاران به وقوع پیوست. این حادثه که برای مدتی اوضاع را بهم ریخت بود با هوشیاری خطیب نماز جمعه تهران با صلابت ادامه پیدا کرد تا نقشه صدام و منافقین را با شکست روبرو کند.
مرحوم محمود مرتضایی‌فر(وزیر شعار) از یاران قدیم امام و رهبری که آن روز نیز در نماز جمعه و در جایگاه حضور داشته است در بیان خاطراتش از آن روز گفته است:«آخرین جمعه‌ی سال 63 بود. روز پنج‌شنبه صدام اعلام كرده بود كه فردا نمازجمعه‌ی تهران را منفجر می‌كنیم و این بین مردم پیچیده بود. برخلاف معمول كه جمعه‌ی آخر سال به علت گرفتاری‌های روزهای پایانی سال، كمی خلوت‌تر است، جمعیت موج می‌زد. مردم عاشق و انقلابی تهرانی بدون توجه به تهدیدات صدام، كودكان خردسال خود را نیز به همراه آورده بودند.
این نمازجمعه نیز به مانند دیگر نمازهای جمعه با حضور پرشور و انقلابی مردم در ساعت مقرر با قرائت قرآن آغاز شد و مردم در صفوفی منظم نشسته بودند، با این تفاوت كه به این مسأله علم داشتند كه ممكن است شهید شوند. رهبر انقلاب اسلامی كه خطیب نمازجمعه‌ی تاریخی سال 63 بودند، در حال ایراد خطبه‌ها بودند كه انفجار صورت گرفت. من یك لحظه به اشتباه فكر كردم كه منافقان ایشان را هدف قرار داده‌اند كه خوشبختانه این‌طور نبود. موج و حرارت انفجار به جایگاه هم رسید، ولی خوشبختانه به ایشان آسیبی نرسید. با وجود این‌كه صدای انفجار بسیار بلند بود و بر تمام فضای دانشگاه اثر گذاشته بود اما ایشان مكان سخن‌رانی را ترك نكردند. ایشان در عین حال اصرار داشتند كه به صحبت خود ادامه دهند. من هم می‌ترسیدم مبادا حادثه ادامه داشته باشد و ایشان هدف سوء‌قصد قرار گیرند.
نمازگزاران با صلابت هرچه بیشتر و بدون هیچ وحشتی با مشت‌های گره كرده شعار " الله اكبر" را سر می‌دادند. از ایشان خواهش كردم اندكی به كنار جایگاه بیایند تا من مردم را به آرامش دعوت كنم؛ البته هدف دیگری هم داشتم. از قبل می‌دانستم كه امام خمینی(ره) تمامی نمازهای جمعه تهران را به‌طور مستقیم از طریق رادیو گوش می‌كردند و اگر مشكلی هم بود تذكر می‌دادند. آن روز هم كه این اتفاق افتاد، احساس كردم الآن امام(ره) گمان می‌كنند كه حتماً برای حضرت آیت‌الله خامنه‌ای اتفاقی افتاده است. سریعاً در جایگاه قرار گرفتم و سه‌بار این جمله را بیان كردم كه: "لطفاً توجه كنید! رئیس محترم جمهوری اسلامی ایران، هم‌اكنون به خطبه‌های عالمانه‌ی خود ادامه می‌دهند." این سخن علاوه‌بر این‌كه آرامش را به نمازگزاران برگرداند، در واقع به امام(ره) هم این پیام را رساندم كه آقا سالم هستند. نكته‌ی خیلی جالب در این خصوص این بود كه چنین حادثه‌ای، حتی در صدای آقا هم تأثیری برجای نگذاشت و ایشان با صلابت همیشگی و با همان عظمت، ادامه‌ی خطبه‌ها را ایراد كردند؛ به نحوی كه ظاهراً هیچ اتفاقی نیفتاده است. مردم هم از جای خود تكان نخوردند و نمازجمعه برگزار شد. در این حادثه 14 نفر به شهادت رسیدند. بعدها خانواده‌شان گفتند برخی از آنها صبح به بهشت زهرا رفته بودند و از مجروحین در بیمارستان عیادت كرده بودند و با غسل شهادت به نماز آمده بودند.»
حاج فضل الله فرخ از اعضای ستاد اقامه نماز جمعه در این باره می گوید: «روز حادثه، روزی بود كه صدام خیلی جدی گفته بود كه ما نمازجمعه را می‌زنیم. من پشت جایگاه نشسته بودم یك دفعه صدای یك انفجار مهیب آمد. بلند شدم بالا را نگاه كردم دیدم كه چیزهایی از بالا پایین می‌ریزد. اول خوشحال شدم.
حدس زدم كه قطعات هواپیمای دشمن است كه پایین می ریزد. ولی وقتی روی زمین آمد، دیدم قطعات بدن انسان است و بمب چنان به شدت این بدنها را هوا برده بودكه به اطراف پخش می¬شد. اما بلافاصله فهمیدیم كه این انفجار ناشی از بمب گذاری در محل نماز بوده است. ما همیشه جلوی درهای ورود و خروج بازرسی كامل داشتیم. هیچ چیز را نمی تواستند با خودشان حمل كنند بنابراین بمب را به صورت جانماز به داخل آوردند چون فقط آوردن جانماز مجاز بود. البته سعی بمب گذار بر این بودكه بمب را نزدیك جایگاه، كه عده‌ای از مسئولین یا خود امام جمعه بود بگذارد كه همگی صدمه ببینید.اتفاقاً امام جمعه آن هفته خود آیت الله خامنه‌ای بودند. ایشان غالباً از جبهه یكسره به نمازجمعه می‌آمدند. چون بمب گذار از بازرسی دوم نتوانسته بود عبور كند و فاصله اش با جایگاه زیاد بود بمب را در قسمت انتهایی زمین چمن گذاشته بود. جالب است كه آن روز كسی فرار نكرد و امام چند بار در صحبت هایشان به این مسئله اشاره كردند كه من زمانی كه تلویزیون را نگاه كردم، دیدم كه با وجود این كه بمب منفجر شد ولی یك نفر نرفت و همه نشستند و امام جمعه با صلابت صحبتهایش را ادامه داد و آهنگ صدایش عوض نشد. مردم هم سر جایشان نشستند. فقط شعار دادند: حسین حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست. ما پس از انفجار به افرادمان گفتیم همه سر جایتان باشید. هیچ كسی دخالت نكند. فقط یك عدة خاصی شروع به جمع‌آوری شهدا و مجروحین كردند. مردم هم خطبه¬ها را گوش كردند و نماز را خواندند.»
در این حادثه تروریستی 14 تن از هموطنانمان که اسامی آنها در ادامه می آید در حالی که برای گفتگو با معبود به قرار مومنین آمده بودند، به دیدار معبود شتافتند:
سید مهدی رضوی، رجبعلی تایکانی، محسن حاجی، محسن حاجی هاشم، پرویز شعبانی، عباسعلی رایگان، زکریا قورچی‌بیگی، مهدی ابراهیمی، محمد غفاری، مجتبی توانگر دهقان، علی احمدپور فیروزآبادی، محسن رهبری، محسن ظهیری، محمد برجسته
بازتاب این حادثه تروریستی در جراید:
