کمتر از یک هفته است که مذاکرات میان دولت سوریه و تروریست‌ها در مورد آتش‌بس انجام شده است و هنوز نقض قابل توجهی در این توافق دو جانبه دیده نشده است. این وضعیت همان آرمانی است که در چند سال گذشته همه به دنبال اجرایی کردن آن بودند اما به دلیل فشارهای سیاسی برخی کشورها و اهرم‌های مداخله‌جویانه ایالات متحده آمریکا به نتیجه نرسید. با این همه مهم‌ترین مسئله حفظ و تداوم آتش‌بس و آمادگی برای آغاز روند سیاسی در این کشور است. برای رسیدن به این هدف البته موانعی وجود خواهد داشت که باید در آینده نیز به آنها توجه ویژه کرد. اولاً با عقب‌کشیدن بازیگران آشوب‌ساز منطقه؛ صف‌کشی نیروهای درگیر در خاورمیانه در حال تغییر است و اکنون شاهد یک پوست‌اندازی در وضعیت جدید هستیم تاجایی‌که ترکیه که خود همواره حامی تروریست‌های سوری بوده است؛ احتمالاً در حال گذار به تصمیم‌های با ثبات‌تر و هم‌سوتر با روسیه است. تغییر موضع ترکیه اگر چه از روی اجبار و به دلیل اقتدار جبهۀ مقاومت و احساس خطر از تشکیل دولت مستقل کردی در سوریه و درپی آن تجزیه ترکیه است، اما به هر روی همکاری ترکیه با ایران و روسیه بر سر آتش‌بس سوریه به شرطی که آنکارا به تروریست‌ها برای برزمین گذاشتن اسلحه فشار بیاوردمی تواند از خونریزی بیشتر و گسترش تهدیدهای امنیتی به همسایگان جلوگیری کند و فصل جدیدی از همکاری‌های منطقه ای را با درس گرفتن از گذشته پیش روی کشورهای همسایه اش بگشاید.البته اگر این روند با چالش مواجه شود می تواند در آینده به وضعیت آتش بس لطمه وارد می کند.
به هر حال ابراز محبت اردوغان نسبت به تروریست‌ها نشان داده که وی در نهایت نمی تواند این تروریست‌های مسلح و نیروهای مفت و مجانی را از دست بدهد و به آنها نیاز دارد،همچنان که در همین چند روز آغاز اجرای آتش بس تروریست‌های جیش الاسلام مناطقی از حومه دمشق وتروریست‌های جیش الفتح مناطق غربی شهر حلب را با انواع موشک وخمپاره هدف قرار دادند. ثانیا، اگر اقدام اخیر واشنگتن برای افزایش سرعت مسلح ساختن تروریست‌ها در سوریه با سلاح‌های پیشرفته را تقلاهای آخر اوباما بدانیم؛دولت جدید ایالات متحده علی رغم همسویی با روسیه به راهبردی مشخص در برابر بحران سوریه نرسیده است. قطعا راهبرد آینده این کشور تحت ریاست جمهوری ترامپ اثر مستقیمی بر تداوم و یا شکنندگی آتش بس خواهد داشت.
