تشکل هایی که دارای هیچ گونه پایگاه مردمی نیستند و از منبع لایزال امت حزب الله تغذیه نمی کنند، برای رفع حوائج خود به راههای غیر قانونی و دزدی روی می آوردند . منافقین نیز جهت برآورده ساختن نیازمندی های مالی تشکیلات شیطانی خود، هوادارانشان را به دزدی وا می‌داشتند و از آنها می‌خواستند تا اموال مردم را سرقت کنند. آنها از واداشتن هواداران به چنین اعمال زشتی دو هدف را دنبال می کردند؛ یکم تامین احتیاجات مالی جریان نفاق و دوم؛ عادت دادن هواداران فریب خورده به گناه و آماده کردن آنها برای سرقتهای بزرگتر بعدی، سرقتهایی که پا از یک دزدی ساده فراتر گذاشته، به خون نیز آغشته می شدند.
وحید امیدوار تهرانی در این مورد اعتراف می کند که:
در نیمه دوم سال 1359 که من مسئول مالی انجمن خیابان تهران مشهد بودم، خط رسید که در رابطه با تهیه امکانات جنسی نیروهای تشکیلاتی برخورد فعال داشته باشند و چون بعد از مدتی که تعیین شده بود چیز زیادی بالا نیامد از طرف مسئولم که مرتضی نام داشت مطرح شد که به بچه ها بگویید وسائل و اجناس منزلتان حق خود شماست و اگر شده حتی پنهانی می توانید از خانه خودتان اجناس را بلند کنید و عملا تحت پوشش حق خودتان، افراد انجمن دست به دزدی از منزل خود زدند ( نقل از اعترافات نامبرده ص 4 )
باقر باقری نژاد، سرتیم در نهاد دانشجوئی و اصناف ارتباط از 58 تا 61 می نویسد:
در سال 58 که من در خوابگاه متاهلین دانشگاه صنعتی ساکن بودم، از طرف انجمن به اصطلاح دانشجویان مسلمان دانشگاه صنعتی از من خواسته شد که اگر تایپ فارسی در آنجا وجود دارد، آن را از خوابگاه خارج کرده و در اختیار انجمن بگذارم( نقل از اعترافات نامبرده ص 2 )
شایسته امینیان می نویسد:
من خود یک نمونه برخورد و به عبارتی یک دزدی را هنگامی که به همراه مسئولم کیانا داراب به فروشگاه قدس رفته بودیم مشاهده کردم که برای اجرای قرار داخل یک کابین لباس رفتیم و کیانا یک دامن را برداشت و به تن کرد و خیلی راحت بیرون آمد( نقل از اعترافات نامبرده ص 2 )
حمیدرضا کیانوش قدیم، ارتباط از 57 تا 62، عضو تیمهای دانش آموزی، پیک، عضو تیمهای نظامی پس از شرحی در مورد چگونگی اشغال ساختمان تربیت بدنی شهرستان لاهیجان بدست جنبش منافقین به منظور تشکیل ستاد در آن ساختمان می نویسد که تقریبا هرچه در آن ساختمان وجود داشت به وسیله منافقین به سرقت رفت از جمله به غارت بردن تعداد بسیاری کاپشن و شلوار گرمکن، مقدار زیادی کفش کتانی، مقدار زیادی پیراهن ورزش در انواع مختلف، تعداد زیادی جوایز ورزشی و کاپهای قهرمانی که حدود 50 تا می شد، بعدها برخی از این کاپها را فروخته و پول آن به جنبش منافقین اختصاص یافت و کلا بسیاری از وسایل به غارت رفته بعدها به دستور جنبش فروخته شد و پولش به جیب منافقین رفت. وی اضافه می کند:
بعد از اشغال تربیت بدنی و غارت آن، چون ساختمان کوچک بود منافقین اقدام به اشغال مهمانسرای شهر لاهیجان نمودند. بعد از اشغال مهمانسرا، شیشه و لیوانهای مخصوص مشروب خوری را به یک اطاق انتقال دادیم که بعدا توسط جنبش فروخته شد و پولش در اختیار مسئولین جنبش قرار گرفت. یک دستگاه یخ ساز و یخچال متحرک بود که بعدا فروخته شد. مقدار زیادی خوراکی موجود بود که همه توسط منافقین به غارت رفت، خوراکی های خورده شده و صندوق نوشابه و شیشه ها توسط منافقی به نام بهروز کاظمی عضو جنبش منافقین در معرض فروش قرار گرفت و پول آن به منافقین داده شد و یک تلویزیون و یک دستگاه ضبط صوت بزرگ همراه رادیو چند موج و آمپلی فایر بزرگ و قوی بود که منافقین تا مدتی که در مهمانسرا بودند از این وسائل استفاده کرده و بعدا همه را به رشت انتقال دادند.( نقال از اعترافات نامبرده ص 2 و 3 )
مه جبین کوچصفهانی، می نویسد:
چون خودم در بخش تدارکات تشکیلات کار می کرده ام در ارتباط با گرفتن امکانات از افراد و سرقت در مراکز عمومی دو مسئله است که لازم است بیان کنم. یکی گرفتن امکانات مختلف از قبیل خانه، پول و ماشین از افراد ساواکی و یا آنهایی که فساد اخلاقی داشتند بود که گرفتن اینها را اینطور توجیه می کردند که اشکالی ندارد، ما می توانیم از امکانات اینها استفاده کنیم و در مورد سرقت از فروشگاهها و ... نیز گفته شد که به هیچ عنوان نباید متوجه بشوند که شما هوادار سازمان هستید چون برایشان ذهنیت ایجاد می شود و هنوز این مسئله برای مردم قابل درک نیست!! در این مورد من خودم با موارد کوپن بنزین، دزدی از فروشگاههای بنیاد و گرفتن امکانات از فردی که فساد اخلاقی داشته برخورد داشته ام.( نقل از اعترافات نامبرده ص 3 )
این قبیل سرقتها گرچه در نظر اول ممکن است چندان بزرگ به نظر نیایند، لیکن چنانچه به آنها در چهارچوب کل تشکیلات منافقین نگاه شود ابعاد وسیعی پیدا می کنند، علاوه بر این آنچه بیشتر مورد نظر می باشد، نفس عمل یعنی آغشته شدن به گناه و عادت کردن به آن در جریان نفاق است. منافقین گرچه بخش عمده نیازمندی های مالی خود را از طریق سرقتهای کلانتر، منجمله سرقت میلیونها تومان از بنیاد علوی و سایر مراکزی که در روزهای پیروزی انقلاب اسلامی به اشغال این دزدها درآمد تامین می نمودند، لیکن برای آنکه هوادارانشان نیز در این اعمال شریک شده و دستشان باز گردد چنین درخواستهایی را از آنها می کردند.
نمونه زیر در همین رابطه بسیار عبرت آور است :
حمید پیریایی در مورد نقش خود در سرقت اموال عمومی می نویسد:
سرقتی که در رابطه با خود من بود تعداد دو عدد دوچرخه کورسی که در خانه یک فرد بازاری بود توسط من و دو تن از بچه های بخش کارگری صورت گرفت که از این دوچرخه ها برای پخش نشریه استفاده می شد. قابل توضیح است که تاریخ این سرقت ها در سال 1359 می باشد و ضمناً عباس آگاه کاندید منافقین در تهران در جریان کار ما بوده است. همین فرد که کارش را با دوچرخه دزدی آغاز کرده در ادامه اعترافاتش می نویسد: نمونه دیگر سرقت مسلحانه ای بود که توسط من و شخصی به نام علی آبادی صورت گرفت. من و علی در خیابان ستارخان در حوالی میدان توحید در حال حرکت بودیم که یک اتومبیل پژو توجه ما را به خود جلب کرد که ما با کشیدن اسلحه کمری خود شخص راننده را به زور اسلحه و تهدید بیرون کشیده و با شلیک یک گلوله متواری شدیم. قابل توجه است که این اتومبیل در یک درگیری مسلحانه مورد استفاده موثر قرار گرفت.( نقل از اعترافات نامبرده ص 5 و6 )
این سرقت پس از 30 خرداد 1360 و در جریان تروریستی منافقین صورت گرفت. میان جوانی که روزگاری حتی تصور نمی کرد دزدی کند، تا کسی که دوچرخه برای پخش اعلامیه می دزدد، تا سرقت ماشین برای ترور و جنایت، فاصله ایست که تنها منافقین جنایتکار می توانند پر کنند. این است سرنوشت کسانی که در دام عنکبوتی نفاق گرفتار شده و قربانی دسائس شوم آن گشته اند.
کارنامه سیاه (10)
