شورای امنيت شنبه 2 دی (23 دسامبر ) در ادامه اقدامات ناعادلانه و استانداردهای دوگانه خود در قبال مسائل هسته ای قطعنامه 1737 را عليه برنامه هسته ای صلح آميز ايران تصويب کرد که با استقبال غرب و انتقاد کشورهای غير متعهد روبرو شد .
برخي از اعضای جامعه بين المللي در حالي به اين قطعنامه رای دادند که در برابر اعتراف "ايهود اولمر" نخست وزير رژيم صهيونيستي مبني بر داشتن سلاح اتمي سکوت کرده اند . برخورد دوگانه بين المللي با مساله هسته ای و عدم مطرح کردن سلاح هسته ای اسرائيل در شورای امنيت نشان دهنده هدف آنها از دشمني اسرائيل و امريکا عليه مسلمانان به خصوص کشور اسلامي ايران است و نبايد اين را فراموش کرد که امريکا که پشت پرده اعمال تحريم ها عليه ايران قرار دارد همان کشوری است که به برنامه هسته ای اسرائيل کمک کرده است .آيا اين عمل امريکا نشان از آن ندارد که ترس اصلي او از سلاح هسته اي ايران نيست بلکه اعتقادات راسخ ، ارزشهای انساني ثابت مورد نظر و نيروی اتحاد مسلمانان و ايرانيان است و يا در يک کلام ترس او از انقلاب ايران که اثر مهمي را در منطقه خاورميانه داشته و دارد مي باشد .
دشمني اصلي غرب با ايران از زماني آغاز شد که ايران هم زمان با فروپاشي نظام شاهنشاهي پهلوی به وسيله انقلاب مردمی در سال 1357 به عنوان يک نقطه مرکزی و اثر گذار در منطقه خاورميانه و کشورهای منطقه معرفي شد و دولتمردان امريکائي نيز بهتر از هر کسي مي دانند که ايران نه افغانستان و نه عراق است که بتوان به وسيله يک نيروی خارجي رژيم دروني و کنوني آن را عوض کرده تا بدين وسيله به خواسته های خود که حاکميت بر منطقه خاورميانه است دست پيدا کنند ، بنابراين بازی خود را با ايران به گونه ای ديگر آغاز کرد.البته اين نکته را بايد به امريکا متذکر شد که امريکا هيچوقت نمي تواند به کشورهای منطقه نزديک و در نهايت بر آنها حاکم شود چرا که در فرهنگ سياسي غرب مفهوم غير خواهي و ارزش های ثابت انساني مورد نظر نبوده و فقط منافع ملي محور فکری نظريه پردازان و سياستمداران است و اين درست متضاد سياست های حاکم بر کشورهای اصولگرای منطقه خاورميانه است.
مورگنتا مي گويد : در آنچه دولت های حاکم منافع ملي خود تلقي مي کنند در واقع انگیزه ی اقدامات آنها نهفته است نه اعتقاد به خير عامه .
در بحث منافع ملي هيچگاه تلاش برای تضعيف منافع ملي خودی به دلايل بشر دوستانه صورت نمي گيرد و در تعارض ميان منافع ملي و سياست های بشر دوستانه آرماني در نهايت چنانچه ارزش ها مورد تهديد قرار گيرد به کناری گذاشته مي شود و منافع ملي در اولويت قرار مي گيرد.نمونه اين امر همکاری امريکا با هند است که نه تنها عضو NPTنيست ، بلکه صاحب بمب اتمي است. گذشتن آمریکا از اعتراف رژيم صهيونيستي مبني بر داشتن سلاح هسته ای یک نمونه دیگر است، اما در مقابل هم ايران را داريم که به ظن اينکه مبادا در آينده انحرافي در برنامه هسته ای اش رخ دهد تحت فشار قرار مي گيرد و قطعنامه 1737 که نقض آشکار پيمان منع گسترش سلاح هسته ای ،نقض آشکار منشور سازمان ملل و نقض آشکار اساسنامه آژانس بين المللي انرژی اتمي است بر عليه ايران به تصويب مي رسد .
البته اين بر همگان آشکار است که سياست های امريکا در برهه های مختلف و از کشوری به کشور ديگر فرق مي کند . در امريکا منافع ثابت همان منافع ملي است که در مواقعي از ارزش ها و حقوق بشر برای تامين آن استفاده مي برد و در شرايطي با پشت پا زدن به اين ارزشها، منافع ملي را تامين مي کند.و جالب تر از تمامي اين مسائل آن است که وزير خارجه امريکا با ابراز خرسندی از تصويب قطعنامه شورای امنيت عليه برنامه هسته ای مسالمت آميز ايران از کشورهای ديگر خواست با محدوديت های مالي و تسليحاتي خود هر چه بيشتر به زعم خود ايران را به انزوا بکشانند و يا در نمونه ای ديگر صدر اعظم آلمان با استقبال از تصويب قطعنامه ای بر ضد ايران به سبب فعاليت های هسته ای صلح آميزش در شورای امنيت آن را گامي مهم قلمداد کرد اما ای کاش امضاء کنندگان قطعنامه 1737 احساسات مردم ايران را درک کرده باشند که ملت ايران هيچ ناراحتي و نگراني از صدور قطعنامه شورای امنيت ندارد چرا که قطعنامه نه تنها آسيبي به ملت ايران نخواهد زد بلکه به دليل نيازهای غرب به کشور ايران به زودی صادر کنندگان قطعنامه عليه ايران از اين اقدام سطحي و ناچيز خود پشيمان مي شوند . ملت ايران اين مساله را به خوبي درک کرده است که در يک بازی به خصوص در عرصه بين المللي به حضور دو طرف احتياج است تا بازی شروع و خاتمه يابد و هر طرف که بهتر برنامه ريزی و عمل کند کارآمدتر و پوياتر و برنده بازی است و طرف مقابل او بازنده .
حال امريکا خود مي تواند راه خود را انتخاب کند ،برنده يا بازنده؟
