شهید «احمد جابری» از همان ابتدای نوجوانی در لباس بسیجی و بعد از آن با عشق فراوان به امام و انقلاب به عنوان پاسدار افتخاری در جبهه حضور داشت. بعد از اتمام جنگ، همچنان به شهادت در راه حق فکر می‌کرد و سرانجام سال 1372 به دست گروهک منافقین کوردل در شهرستان دهلران به درجه رفیع شهادت نایل آمد. فاطمه علیکرمی همسر شهید می‌گوید: «با ادامه دادن راه شهدایمان، نگذاریم خون آنان پایمال شود.» فیلم این مصاحبه در ادامه تقدیم حضورتان می‌شود.
به گزارش هابیلیان به نقل از نویدشاهد؛ شهید احمد جابری سال 1350 در روستای سربیشه از توابع شهرستان دهلران در خانواده‌ای مذهبی ديده به جهان گشود.
وی کودکی‌اش را در دوران جنگ تحمیلی سپری نمود. آن هنگام که کشور عزیزمان مورد تهاجم دشمن بعثی قرار گرفته بود، ایشان با توجه به اینکه سنش هم بسیار کم بود توانست بعنوان بسیجی افتخاری سپاه پاسداران در جبهه و در راه اسلام و قرآن، حدود شش ماه خدمت کند و بعد از آن به عنوان پاسدار افتخاری لباس رزم بپوشد. بعد از اتمام جنگ، او همواره در کارهای کشاورزی و دامداری در امرار معاش خانواده خود نقش بسزایی داشت.
وقار، متانت و حسن خلق از مکارم اخلاق این شهید است. سالها پس از جنگ تحمیلی، احمد همچنان به شهادت در راه حق فکر می‌کرد.
با وجود اینکه پس از سالها آتش جنگ تحمیلی خاموش شد اما همچنان منافقین کوردل در گوشه و کنار کشور با بمب‌گذاری و قتل و عام مردم بی‌دفاع در روستاها و شهرها ترور و تحرکات غیرانسانی برای ایجاد رعب و وحشت در بین مردم و انحراف انقلاب اسلامی از مسیر اصلی خود تلاش می‌کردند. شهرستان دهلران نیز یکی از شهرستانهایی بود که به دلیل مجاورت با کشور عراق و حضور منافقین کوردل در خاک عراق بارها شاهد درگیری رزمندگان اسلام با این گروهک تروریستی بود.
سرانجام در یکی از شبهای بارانی زمستان، سال 1372 (ایشان مغازه دار بود) در حالی که از روستای جابربن انصار به شهر دهلران در حال بازگشت بود، غافل از اینکه تعدادی از گروهک منافقین در کنار جاده دهلران – مهران کمین کرده‌اند در محاصره ی ناگهانی منافقین کوردل گرفتار می‌شود. به علت مقاومت و عدم همکاری با آنها ایشان را به شهادت رساندند. مزار اين شهيد گرانقدر در جوار مرقد امامزاده سید اكبر (ع) دهلران قرار دارد.
