بررسی عملکرد سازمان مجاهدین خلق(منافقین)
این تصمیم در واقع به منظور انتقال کادرها و نیروهای اصلی به اروپا برای حفظ تشکیلات و باقی گذاردن اعضایی بود که اعتقاد چندانی به سازمان نداشتند و فقط به طمع پول و به دست آوردن موقعیت به آن پیوسته بودند ، تا در فرایند جنگ آمریکا با عراق یا سازمان منافقین با جمهوری اسلامی ایران از بین بروند و سازمان بدون دردسر از دست آنها راحت شود .
بنابراین سران منافقین در اولین اقدام از طریق زمینی و از مرز کشور اردن از عراق خارج شده و بیشتر آنها به اروپا گریختند و چون این سازمان با محدودیت اعزام افراد خود به خارج از عراق مواجه بود ، سران سازمان فرار خود را برای اعضاء اینگونه توجیه می کردند : "در شرایط جدید نیاز است تا عده ای با سابقه در اروپا سازمان و تشکیلات آن را برای آینده حفظ کنند و در این مسیر عده ای نیز باید از خود گذشتگی کرده و برای حفظ پایگاه ها در عراق بمانند" .
این در واقع یک ترفند جدیدی بود تا سران سازمان به دور از شرایط جنگی در اروپا به سر برند و اعضای رده پایین خود را آماج حملات آمریکا و مخالفین عراقی قرار دهند تا به واسطه آنها بتوانند در مجامع بین المللی داد مظلومیت سر دهند و شاید آن امتیازی برای طرح خروج سازمان از لیست سازمان ها و گروه های تروریستی جهان باشد .
اما این سران منافق که همیشه فریاد حمایت از مردم و اعضای سازمان و حقوق و آزادی های فردی سر می دهند ، اکنون به چه قیمتی حاضر شدند اعضای خود را قربانی آمال و اهداف پوچ خود کنند ، در اینجا بود که حتی اعضای با سابقه سازمان نیز به ابزاری بودن انسان در این سازمان جهنمی پی برده و در صدد جدایی از آن و افشاگری علیه سازمان برآمدند .
یکی از سایت های وابسته به عناصر بریده از سازمان به نام " ایران آینده " در تاریخ 15/11/81 زمانی که عراق در تب و تاب حمله آمریکا به سر می برد ، طی اطلاعیه ای به افشای اهداف سران منافقین از طرح فرار رجوی و کادرهای اصلی منافقین به اروپا پرداخته و عنوان نمود : رجوی قصد دارد اعضای پایین سازمان را به یک جنگ نابرابر با جمهوری اسلامی روانه کند و خود و معدود اطرافیان وفادار و سرسپرده اش به کشورهای اروپایی فرار کنند ، رجوی این طرح را فتح اروپا خوانده است!
این سایت همچنین وضعیت نیروهای باقیمانده در عراق را چنین توصیف می کند : اکثریت قریب به اتفاق نیروهای مجاهدین (منافقین) در عراق ناراضی و متقاضی خروج از سازمان می باشند ، این افراد سال ها مورد اذیت و آزار و شکنجه روحی به خاطر جلوگیری از خروج شان قرار گرفته اند ، آنها حاضر نیستند حتی یک لحظه در عراق بمانند ، بدین جهت اگر پایشان به یک کشور آزاد باز شود هر آنچه که طی این سال ها بر آنها رفته باز خواهند گفت .
4) استراتژی منافقین در برابر حمله آمریکا به عراق
سرانجام در میان تمام حدس و گمان ها ، ارتش آمریکا و انگلیس در آخرین روزهای سال 1381 به عراق حمله کردند و توانستند حکومت بدون پشتوانه مردمی صدام را سرنگون سازند . منافقین نیز که سرسپرده کامل رژیم صدام بودند از این سقوط به هراس افتادند .
آنان پیش از جنگ کوشیده بودند تا از یک طرف خود را جدا از تشکیلات صدام معرفی کنند و از طرف دیگر با ارسال نامه هایی برای سازمان ملل و رئیس جمهور آمریکا از وقوع جنگ به هر نحوه ممکن جلوگیری به عمل آورند .
ترس منافقین بیشتر از دو جهت بود :
1. مردم عراق به ویژه شیعیان و اکراد از حضور منافقین و همراهی آنان با صدام در سرکوبی ها دل خوشی نداشتند ، بنابراین با فروپاشی رژیم دیکتاتوری صدام ، منافقین بدون حمایت اشغالگران به طور قطع هدف حملات مردمی در عراق قرار می گرفتند .
2. مسلماً افکار عمومی جهانی که برای مقابله با صدام به عنوان یک جنایتکار و حامی تروریسم تهییج شده بود ، از اشغالگران انتظار داشت که با گروهک تروریستی منافقین نیز همانند صدام معامله کرده ، آنها را دستگیر و دادگاهی نمایند .
البته در کنار این دو مورد ترس از اقدامات عملی جمهوری اسلامی ایران نیز که همیشه برای آنها وجود داشت ، اکنون جدی تر به نظر می رسید ، با فروپاشی رژیم عراق ، منافقین نیز پایگاه های نظامی خود را از دست می دادند و در این صورت مبنای وجودی سازمان در عراق که مبارزه مسلحانه با نظام جمهوری اسلامی ایران بود و سران سازمان به همین دلیل همه گونه مزدوری و سختی شرایط را برای اعضای خود توجیه می کردند ، زیر سؤال می رفت .
و این خود یک ضربه سنگین برای اعضای بی انگیزه و پوچ سازمان بود که اکنون خود را در مقابل یک سرنوشت محتوم می دیدند و آن کشته شدن، بدون رسیدن به آرمان های پوچ خلق گرایی سازمان بود .
بنابراین سران منافقین هم زمان فعالیت های تبلیغی و سیاسی خود را در دو جهت متمرکز نمودند؛ آنها در ابتدا با جمع آوری امضا و دیدار با بعضی شخصیت های سیاسی در اروپا و آمریکا سعی در جلوگیری از وقوع جنگ داشتند .
و در مرحله بعد ضمن تأکید بر اصالت مبارزه خود ، برای حفظ این سازمان بعد از سقوط صدام در عراق تأکید می کرده و قول می گرفتند . با این حال دورنمای این گونه اقدامات و فعالیت های منافقین چندان مساعد به نظر نمی رسید .
