نسلي كه وقوع انقلاب اسلامي و اولين سالهاي حيات جمهوري اسلامي را درك كرد، هرگاه از گرايش گروه هاي سياسي به اغواگري سخني به ميان مي آيد، بلافاصله تجربه تلخ فدا شدن گروه قابل اعتنايي از جوانان آن دوره در مسلخ رفتار فريبنده گروهك منافقين را به ياد مي آورد . اين تجربه استعداد گروه هاي افراطي در طي مسيري از «داعيه داري پيشقراولي در مبارزه با امپرياليسم» تا تبديل شدن به «عنصر مزدور امپرياليسم» را باورپذير مي سازد.
منافقين به رغم بي اعتقادي به روش وهدف امام خميني، زماني كه ناباورانه شاهد ريشه كن شدن بنيان رژيم سلطنت دست آن رادمرد شدند، در فرصت كمي كه براي انديشيدن داشتند به لحن متملقانه درباره مردي متوسل شدند كه تا همان روز شيوه هاي مبارزاتي او را مورد استهزاء قرار مي دادند.
در آخرين ماه هاي رژيم سلطنت، با آزادي تمامي اعضاي سازمان منافقين از زندان، آنها با استفاده از برانگيختن عواطف وبزرگنمايي نقش خود به عنوان تنها گروه مذهبي پيشتاز ومترقي، توانستند هواداراني را عمدتاً از دانشجويان برگرد جمع خود جمع آوري كنند. اين جمع درجريان درگيري مسلحانه روزهاي پيروزي انقلاب، به جمع آوري و اختفاي سلاح ونيز استقرار در برخي از مراكز مصادره شده از رژيم گذشته و ضبط اموال آنها به نفع خود مشغول شدند. در شرايطي كه نيروهاي انقلاب، بدون چشمداشت به دست يابي به قدرت، براي حفظ نظام نوپا، خواب را به چشمان خود حرام كرده بودند، منافقين در حال ايجاد ساختار جديدي با عنوان«جنبش ملي مجاهدين» براي توده اي كردن سهم خواهي هاي خود بودند. اين مجموعه، از سرسپردگان «مسعود رجوي» تا افرادي مثل رضا رئيس طوسي، حسين رفيعي و ... را - كه بعدها در قالب جريان موسوم به روند جدايي از اين گروهك جداشدند- شامل مي شد.
جريان رضارئيس طوسي، سردمداران مجاهدين خلق در خارج از كشور بودند. آنها به طور مشخص در مقطع اقامت حضرت امام در نوفل لوشاتو، در جلسات درون گروهي خود در لندن، امام را غيرقابل محاسبه و اتكا مي دانستند و مي گفتند كه بايد در برابر ايشان ايستادگي كرد. اين درحالي بودكه در جلسات عمومي مدعي همراهي با امام بودند. رئيس طوسي در اولين مراحل پس از پيروزي انقلاب اسلامي به دليل سابقه آشنايي با فضاي خارج ازكشور، نقش ديپلمات برجسته گروه رجوي و مترجم ويژه شخص او را درمصاحبه هاي خارجي ايفا مي كرد. البته چندي بعد، او و يارانش مثل رفيعي و نوحي به دليل مسئله دار شدن نسبت به ديكتاتوري درون سازماني رجوي (ونه دلايل اعتقادي) با انتشار جزوه اي به نام «روند جدايي» از در افتادن به دام اين گروهك نجات يافتند.
منافقين پس از پيروزي انقلاب اسلامي تشكيلات جديدي را تعريف كردند. دراين تشكيلات يك شبكه زيرزميني وجود داشت كه اعضاي برجسته سازمان به بهانه حفاظت از مراكز آن، به آموزش جنگ چريكي مشغول بودند. اين شبكه همچنين با اعزام نفوذي هاي خود به درون نيروها و نهادهاي جمهوري اسلامي، آنان راسازماندهي وهدايت مي كرد.
هسته مركزي اين شبكه ازاطرافيان وحاميان رجوي در زندان قصر (آخرين محل دوران زنداني بودن سركرده منافقين) بودند. درميان اين افراد نام هايي مثل علي زركش، حسين ابريشمچي و ... مشاهده مي شد. در كنار اين شبكه تشكل هاي ديگري همچون «سازمان جوانان مجاهد» كار جذب نيروهاي جديد از ميان دانشجويان و دانش آموزان را آغاز كرده بود. دام منافقين در اين تشكيلات نيز متاسفانه جواناني مثل كاظم محمدي گيلاني ( فرزند آيت ا... محمدي گيلاني ) را به كام هلاكت كشاند. شبيه چنين تشكل هايي با ظاهر «ان.جي.او» هاي امروزي و با عناويني مثل جنبش كارگران مسلمان، كانون توحيدي اصناف و سازمان زنان مسلمان(شامل انجمن مادران مسلمان و انجمن خواهران مسلمان) كادرسازي براي مراحل سياه و خطرناك بعدي را تعقيب مي كردند.
بخش اجتماعي كه ركن اصلي سازمان منافقين را تشكيل مي داد، پنج نهاد «دانش آموزي، محلات وامداد، كارگري، دانشجويي و كارمندي و اصناف» را در خود جا داده بود. به عنوان مثال درنهاد كارگري، اعضاي برجسته سازمان مثل ابراهيم ذاكري و عذرا علوي طالقاني ماه ها دركارخانه هاي مشهوري همچون كفش ملي، بلا، وين، فاستوني مقدم و گروه صنعتي آزمايش حضور مي يافتند و با مطرح كردن لزوم شورايي شدن كارخانه ها وضعيت لرزان آنها را متزلزل تر مي كردند. نهاد محلات از ديگر اجزاي بخش اجتماعي از حمايت هاي مادي ومعنوي محمد توسلي (شهردار وقت تهران و عضو فعلي مركزيت نهضت آزادي) برخوردار بود. اعضاي اين نهاد وابسته به منافقين با عناويني همچون امداد پزشكي، مشاركت دراسكان گودنشينان تهران و ... سعي در جذب اقشار ساكن در مناطق فقيرنشين داشتند. وجه مشترك تمامي فعاليت هاي منافقين طرح مطالبات فراتر ازتوان نظامي تازه تاسيس واقتصاد تخريب شده كشور بود ادبيات ماركسيستي اين گروه التقاطي دائماً به تقابل بين اقشار اجتماعي دامن مي زد وهمسان گروه هاي چپ و راست و گروه التقاطي ديگري مثل فرقان، روحانيت را توجيه گر بهره كشي از محرومان معرفي مي كرد. با اين حال منافقين پس از ترور شخصيت هايي مثل شهيد مطهري توسط فرقان مدعي مرزبندي با اين گروه شد.
منافقين بعضاً كادرهاي خود را دربدنه مديريتي دولت موقت قرار داده بودند. كافي است به ياد بياوريم كه دو تن از معاونان وزير ارشاد ملي (مهدي ممكن و يزدان حاج حمزه) از كادرهاي برجسته اين سازمان بودند. در وزارت كشور نيز سايه سنگين اين گروه مشاهده مي شد. حضور منافقين و برخي از گروه هاي همپيمان مثل جنبش مسلمانان مبارز در جهاد سازندگي برخي از استان ها به افراطي گري هاي چپ روانه در نحوه برخورد با مالكيت هاي كشاورزي منجر شده بود كه سايه آن حتي تا سال هاي پس ازحذف منافقين درنگاه جريان هاي سياسي خودي به يكديگر مشهود بود.
اعضاي برجسته شوراي انقلاب حتي سپردن مناصب مهمي مثل شهرداري تهران به سركرده منافقين را براي ايجاد احساس مسئوليت نسبت به نظام برآمده از انقلاب وگرفتن حربه ادعاهايي مثل حذف نيروهاي پيشتاز انقلاب ازدست آنها را مد نظر داشتند. اما منافقين توقعي فراتر ازاين داشتند. آنها خود را مالك انقلابي مي دانستند كه بدون اغراق هيچ نقشي در شكل گيري آن نداشتند.
تمايل امام به اصلاح سران منافقين و يا حداقل، اتمام حجت با آنها سبب شد كه در روز ششم ارديبهشت 1358 مسعود رجوي سركرده منافقين وديگر اعضاي محوري اين گروهك مثل موسي خياباني،ا حمدي و داوري را به حضور بپذيرند. متاسفانه گزارش اين ديدار در كتاب صحيفه امام، تنها شامل محتواي خبر روزنامه كيهان آن روزها- كه تحريريه به آن را عمدتا نيروهاي ماركسيست و التقاطي تشكيل مي دادند- مي شود.
ظاهراً اعضاي منافقين توانسته بودند به صورت مخفيانه از اين ديدار يك نوارصوتي تهيه كنند. به گفته يكي از مسئولان مهم اين گروهك به نام «كيوانزاد» امام دراين ديدار با يادآوري انحراف اعتقادي گذشته خواستار مسائل گذشته و پيوستن به مردم درامر سازندگي كشور شده بودند. اين ديدار دقيقاً پس از سوء استفاده هاي تبليغاتي منافقين ازماجراي دستگيري فرزند كمونيست آيت ا ... طالقاني و خروج به ظاهر معترضانه آن مرحوم از تهران كرده بودند. امام قبل از اين ديدار از منافقين خواسته بودند كه ابتدا مواضع اعتقادي خود را رسماً اعلام كنند و سپس به محضر ايشان تشرف يابند.
رجوي نيز دربيانيه اي رسمي، اعتقاد اعضاي اين گروهك به اصول پنجگانه دين را با ادبياتي سنتي وبه دور از تفسيرهاي رهاي رايج منافقين اعلام كرد. اين نامه كه اوج تظاهر منافقانه رجوي پس از انقلاب بود، با اين جملات شروع مي شد.
«حضور پدربزرگوارمان رهبري انقلاب حضرت آيت ا ...العظمي امام خميني، پس از عرض سلام كمترين فرزندان مجاهد آن حضرت، حسب الامر آن پدر گرامي كه ازاركان اعتقادي اينجانبان سوال فرموده بوديد، معروض مي دارند كه : اركان مجاهدين همان اركان عقيدتي دين اسلام ومذهب حقه جعفري اثني عشري است. همان تشيع علوي و همان اركان عقيدتي قرآن، يعني كتابي كه از ابتدا تا انتها بدون كمترين خدشه اي تا ابد راهنماي بشريت ومورد اعتقاد مسلمانان بوده خواهدبود. با اين همه حسب فرامين شفاهي پدرگرامي مان كه دراين مورد سوال كرده بوديد مختصر اركان عقيدتي خود را كه برخلاف نظرگاه هاي مادي است به شرح زير اعلام مي كنيم:...»
شايد به جرات بتوان اين نامه را ازجمله عوامل اغواي برخي ازاقشار سنتي به ماهيت واقعي منافقين و پيوند خوردن آنان با اين گروهك پليد دانست.
