مرحوم حبیب الله عسگر اولادی از جمله مبارزینی بود که از زمان فعالیت فدائیان اسلام به رهبری شهید نواب صفوی، تا زمان تشکیل هئیت های موتلفه اسلامی به دستور امام خمینی(ره) و تحت نظر و ارشاد روحانیون مبارزی همچون شهید مطهری، دوران پر تلاطمی را از نظر مبارزه پشت سر گذاشته است.
ایشان پس از ترور انقلابی حسنعلی منصور نخست وزیر وقت توسط هئیت های موتلفه، به همراه تعدادی دیگر از اعضا توسط ساواک دستگیر شد، که سهم او از احکام صادره حبس ابد بود.
سپری کردن سال های زیادی از عمر در زندان های رژیم پهلوی و برخورد با گروه ها و جریان های مختلف، وی را دائره المعارفی از فعالیت های گروه های آن زمان کشور کرده بود. در این میان برخورد او با اعضای گروهک منافقین در زندان و شناختی که از آنها به دست آورد و حتی سبب روشنگری بسیاری دیگر از نیروهای انقلاب شد بسیار قابل توجه است.
بنیاد هابیلیان(خانواده شهدای ترور کشور) ضمن تسلیت درگذشت این مبارز انقلابی و یار صدیق امام و رهبری، به ذکر پاره ای از خاطرات مرحوم عسگراولادی از دوران مبارزه و حبس در زندان های پهلوی و برخورد با منافقین می پردازد:
در آن زمان که ما در زندان مشهد بودیم، یکی از رهبران سازمان منافقین به همراه یکی از اسلام شناسان مورد اعتماد امام، به خدمت امام در نجف می رسند. آن اسلام شناس او را به امام معرفی کرده و از امام می خواهد تا به صحبت هایش گوش دهند. این شخص به امام عرض می کند که در ایران همه ما را تایید می کنند، بسیاری از علما و مراجع تقلید همچون آقای شریعتمداری ما را تایید کرده اند و اگر شما نیز ما را تایید بفرمایید کار تمام است. امام در جواب این شخص بنا به نقل می فرمایند: "شما باید از من خیلی متشکر هم باشید که شما را نمی کوبم، شما را باید کوبید، من برای این شما را نمی کوبم که تعداد زیادی از جوانان ما فریب شما را خورده اند، ما باید کاری کنیم که فریب خورده ها نجات پیدا کنند."
همچنین یک روز پیرمردی را که در مشهد غیرقانونی کاروان دار بود و تعدادی از متدینین را قاچاقی به عتبات مقدسه می برد در بازگشت دستگیر و به زندان مشهد آورده بودند. ایشان در زندان با این بهانه که می خواهم به به سلول های سیاسی در طبقات دوم و سوم خدمت کنم، به قسمت ما یعنی زندانیان سیاسی آمده بود. منافقین متوجه شدند که یک تازه وارد آمده، سراغش رفتند. زمانی که فهمیدند جرم او ورود غیرقانونی به عراق است، خواستند از او اطلاعات بگیرند. اما او هیچ چیز به آنها نگفت. او سپس نزد ما آمد و به نقل خاطرات خود از سفرهایش به عراق می پرداخت. در یکی از خاطراتش گفت که در برخی از سفرهایی که به عراق دارم همراه مسافران برای پرداخت وجوهاتشان نزد اما خمینی می روم و می بینم که اطلاعات امام از اوضاع ایران بیش از علمایی است که در ایران هستند. وی ادامه داد: همین دفعه آخر که در بازگشت دستگیر شدم به همراه یکی از ارادتمندان امام که می خواست وجوهاتش را به ایشان بدهد خدمت امام رسیدم. او از امام اجازه خواست که به زندانیان کمک کند و سوال کرد: "شما اجازه می دهید تا به مجاهدین خلق که در زندان هستند از سهم مبارک امام کمک کنیم." اما فرمودند: "خیر". سوال کرد: "اجازه می دهید به خانواده هایشان کنیم؟" اما فرمودند"خیر". مجدد سوال کرد:"اجازه می دهید بدهی هایی که اینها دارند یا ضروت هایی که برایشان پیش می آید، آن ضروت ها را بپردازیم؟" امام فرمودند:"خیر". این آقا از امام سوال کرد: "پس چطور شما فرمودید که از سهم امام می شود به زندانیان سیاسی کمک کرد؟" امام فرمودند:"آنکه من فتوا دادم و گفتم این بود که زندانیان مسلمانی که برای امر به معروف و نهی از منکر به زندان افتادند. اینها که شما می گویید(مجاهدین خلق) معروف و منکر را نمی شناسند، چه رسد به اینکه امر به معروف یا نهی از منکر نمایند."
در مورد منافقین و چریک های فدایی خلق باید بگوییم که آنها به ظاهر دو سازمان جدا از هم بودند اما در پشت پرده همچون دو بخش یک سازمان عمل می کردند و حتی بیرون زندان همکاری هایی با یکدیگر داشتند. سیاستمداران که بیرون زندان بودند این را متوجه نمی شدند ولی ما در زندان متوجه می شدیم. اینها به تعبیر خودشان به عنوان بخش راست و چپ عمل می کردند اما در حقیقت یکی بودند، منتها هر کدام برای اینکه موثر باشند و تشکل های دارای آن ایده و عقیده را ریشه کن کنند تندترین روش را نسبت به قضاوت و تفسیر و تحلیل همدیگر داشتند، اما در اصل می خواستند به عنوان دو تیغه قیچی تمام تشکل های موجود را قطع کنند، تا خود یکه تاز جریان های سیاسی باشند و بتوانند نظامی را که مورد پسند آمریکاست در ایران پیاده کنند.
یک روز صبح که در حیاط زندان مشغول نرمش کردن بودم، آیت الله واعظ طبسی با حالتی بسیار گرفته به حیاط آمد. ایشان معمولا در آن هوای سرد به حیاط نمی آمد ولی آن روز از شدت ناراحتی عصا در دستش می لرزید. خدمتش رفتم و عرض کردم: "ناراحت هستید؟" گفت: "بله." گفتم: "برای چه؟ من می توانم کاری بکنم؟" ایشان گفت: "نه." و پس از کمی مکث گفت: "آن چیزی که شما پیش بینی می کردید اتفاق افتاد. دیشب اینها(مجاهدین خلق) اعلام کردند که دگر از امروز روزه نمی گیرند، از همان دیشب هم نماز نخواندند."
مرحوم عسگراولادی پس از انقلاب نیز همواره جزو پیشتازان در ترویج انقلاب و خدمت گزاری بوده است. ایشان در 29 تیرماه سال 60 در حالی که نامزد انتخابات ریاست جمهوری بود و یک ماه پس از ورود منافقین به فاز مسلحانه، مورد سوء قصد عوامل تروریستی قرار گرفت، اما خوشبختانه این اقدام ناکام ماند و ایشان تنها مصدوم و به بیمارستان انتقال یافت.
پیام شهید رجایی نخست وزیر وقت خطاب به مرحوم عسگراولادی در پی ترور ایشان
