مجاهدین و قاچاق انسان - شاهد48

محمد رئیسی جزو آخرین دسته از افرادی است که در تاریخ 11/5/1384 به ایران بازگشت

من محمد رئیسی، ساکن نیک شهر هستم.

 

 

Raeesi1

 

در سال 81 به امارات رفته بودم. حدود دو ماه بعد، 3 نفر از هوادارهای سازمان، یکی شان که اسمش جواد بود، آمد پیش من و گفت چرا اینجا داری کار می کنی؟ بیا برویم یک جای دیگر، یک شرکت دیگر، در عراق شرکتی است که ما به شما در آنجا کار می دهیم. اسم این سه نفر جواد و احمد و هادی بود. هادی کرد بود، جواد اصفهانی بود و احمد بچه تهران بود. اینها آنجا شناسنامه من را گرفتند و ما را به عراق فرستادند. عراق که رفتیم، آنجا در ام القصر پیاده شدیم از کشتی و یک نفر آمد به اسم حسین که ما را تحویل گرفت و به بغداد آورد. بغداد که پیاده شدیم، دو نفر از کادرهای بالای سازمان آمدند ما را تحویل گرفتند و به اشرف بردند.

رفتیم داخل ورودی، آنجا نشستیم چایی خوردیم. نیم ساعت بعد گفتند که برویم باید لباسهایتان را عوض کنید. گفتیم چرا لباسهایمان را عوض کنیم؟ به ما گفته بودید که ما شما را برای کار آوردیم... بعد آنجا تعریف کردند که بله! این ارتش آزادیبخش است و اینطوری است. ما شما را برای این کارها آوردیم. به ما گفتند شما باید یک هفته در قرنطینه بمانید و از آنجا حق ندارید بیایید بیرون. حدود یک هفته داخل ورودی بودم و بعد به پذیرش رفتم. در پذیرش، مسئول یگان من سعید نقاش بود و مسئول دسته من محسن حاجیان. دو ماه قبل از جنگ بود که رفته بودیم آنجا. آموزش نظام جمع و آموزش کلاش و ... را آنجا دیدیم، بعد از دو ماه جنگ عراق و آمریکا شروع شد و ما هم رفتیم زمین برای پراکندگی. بعد از آنجا که برگشتیم من تصمیم گرفتم که از سازمان خارج شوم.

گفتند که بله! آمریکایی ها کسی را تحویل نمی گیرند، شما نمی توانید بروید. هر کس می خواهد برود پیش آمریکایی ها، آنها به جز ایران به جای دیگری نمی فرستند. ایران هم نفرات را می کشد و اعدام می کند. خلاصه دیگر ما آنجا ماندیم تا 30 ژوئن، یعنی 16 ماه پیش. روز 30 ژوئن من از سازمان خارج شدم و آمدم به کمپ آمریکایی ها و 16 ماه آنجا بودم. آنجا که بودیم، سازمان تبلیغ می کرد و به بچه ها می گفت که هر کس برود پیش آمریکایی ها، آنجا لباس آبی تنشان است، آمریکایی ها به آنها دستبند زدند و هیچ کاری نمی توانند بکنند، آمریکایی ها این نفرات را کتک می زنند و اینها مثل سگ دارند اینجا زندگی می کنند. یعنی رعب و وحشت بین نفرات ایجاد کرده بودند که کسی از آنها جدا نشود و پیش آمریکایی ها نیاید. ولی من گفتم باشد، اگر مثل سگ هم زندگی می کنند، من دیگر نمی خواهم اینجا بمانم و می خواهم بروم پیش آنها. آنجا که آمدم دیدم نه از این خبرها نیست. 16 ماه توی کمپ ماندم و در تاریخ 11/5/84 توسط صلیب سرخ به جمهوری اسلامی ایران برگشتم.

این بچه های بلوچی که آن سال آمده بودند آنجا و از امارات بردنشان، از اینها کسانی هم بودند که خودشان بخواهند بروند طرف سازمان؟ یا این که همه را به خاطر کاریابی آورده بودند؟

بیشتر بچه ها را به خاطر کاریابی آورده بودند. ولی یک سری از بچه ها مثل خسرو اربابی که بچه نیک شهر است یا امثالهم، این نفرات را مخشان را زده بودند و نگهشان داشته بودند. یا چند نفر دیگر مثل مسعود، ارسلان، شهریار که بچه ایرانشهر بودند، اینها آنجا نفرات تشکیلاتی شده بودند. ولی همه اینها را به اسم کار برده بودند و آنجا با کلک و فریب نگه داشته بودند. با ترساندن و فریب دادن نمی گذاشتند کسی ازشان جدا شود. الان از آن بلوچها سه نفر بچه ایرانشهر هستند، یک نفر هم به اسم عزت بچه لاشار است و دو نفر دیگر که اسم یکی شان فاروق است ( فکر کنم اسم اصلی اش محمد است). البته داخل کمپ هم تعدادی بلوچ هستند که منتظرتعیین تکلیف هستند.


دی 1402
شنبه 1 شنبه 2 شنبه 3 شنبه 4 شنبه 5 شنبه جمعه
1
2
3
5
6
7
8
9
10
11
12
14
15
16
17
18
19
21
22
23
28
29