این روزها جشنواره فیلم فجر، توجه بسیاری از رسانه‌ها را به خود اختصاص داده است. نگاهی به صفحه اول روزنامه‌های کشور، کانال‌های تلگرامی و صفحات اینستاگرام و تیترهای خبرگزاری‌ها، نشان می‌دهد که فیلم‌های امسال مورد توجه بسیاری از رسانه‌ها قرار گرفته و منتقدان و روزنامه‌نگاران، مشغول رصد محتوای فیلم‌های حاضر در جشنواره امسال هستند.
اما نکته مهم درباره فیلم‌های امسال جشنواره این است که بخش مهمی از فیلم‌های اکران شده، به موضوع مبارزه با تروریسم اختصاص داشته و مبارزه با تروریست‌های تکفیری، دغدغه بسیاری از سینماگران کشور است.
از ابراهیم حاتمی‌کیا که فیلم «به وقت شام» او یکی از برجسته‌ترین آثار حاضر در جشنواره درباره داعش است بگیرید تا «امپراطور جهنم»، «کامیون» یا «زنانی با گوشواره های باروتی» که هر یک از زاویه‌ای به موضوع تروریسم پرداخته‌اند.
البته این برای اولین بار نیست که تروریست‌ها به موضوع روز سینماگران ایرانی تبدیل شده‌اند. سال پیش هم دو فیلم «ماجرای نیمروز» یا «سیانور»، به بحث درباره تروریست‌های منافق اختصاص داشت و توانست نظر مخاطبان را به جنایت‌های آنها جلب کند.
به این ترتیب باید گفت که این روزها ژانر سینمای ضدتروریستی به ژانرهای مطرح سینمای ایران افزوده شده است. کم نیستند سینماگرانی که با دغدغه کمک به مبارزه با تروریسم، سعی می‌کنند فیلم‌هایی فاخر در این زمینه تولید کرده و نسبت به امکان توسعه دیدگاه‌های تروریستی در جامعه ایرانی و یا جهان اسلام هشدار دهند.
شاید همین تلاش‌های کارگردانان و تهیه‌کنندگان برای تولید آثار ضدتروریستی بوده که باعث شده اکنون جامعه ایرانی هیچ تمایلی برای گرایش به سمت تحرکات تروریستی از خود نشان نداده و با تمام وجود در برابر تروریسم ایستادگی کند.
براساس شواهد امنیتی موجود، برخی سرویس‌های جاسوسی بیگانه سعی کردند تا ناآرامی‌های خیابانی اخیر را تبدیل به یک نزاع مسلحانه تروریستی کنند اما پرهیز مردم ایران از هرگونه همراهی با تروریست‌ها به سبب درک درست آنها از پیامدهای توسعه تروریسم باعث شد تا برنامه‌های ضدایرانی طراحی شده در آن‌سوی مرزها، قدرت عملیاتی شدن پیدا نکند.
یکی از ویژگی‌های هنر هفتم این است که نه فقط براساس دغدغه‌های روز مردم به تولید سوژه و تهیه اثر مبادرت می‌کند، بلکه با پیش‌گامی در طرح این دست دغدغه‌ها، به مردم برای تصمیم‌گیری برای رفتار در آینده جهت می‌دهد.
از همین رو، ژانر تازه سینمای ایران که پس از برخی آثار سینمایی در دهه شصت، بار دیگر با محوریت نقد تروریسم رواج پیدا کرده، نه فقط حکایت از آن دارد که جامعه سینمایی کشور نگران تروریست‌هاست، بلکه این امیدواری را ایجاد می‌کند که با کمک آثار فاخر تولید شده در این عرصه، جامعه ایرانی در برابر هرگونه تحریک و تحرک تروریستی مصونیت پیدا کند.
تداوم حرکت برخی فیلمسازان دغدغه‌مند برای هشدار به جامعه درباره توسعه گفتمان تروریستی، حتی از این ظرفیت برخوردار است که سینمای ایران به بازار سینمای منطقه و حتی در سطح جهانی راه یافته و این پیام که مردم ایران، نگران رشد تروریسم بوده و آماده تولید پادگفتمان آن هستند را منتقل کند. ظرفیت‌های عظیم سوژه بکر مبارزه با تروریسم، می‌تواند در آینده فرصت ایجاد نوعی ژانر ضدتروریستی در ادامه ژانر دفاع مقدس را مهیا کرده و سینمای ایران را تبدیل به سینمای صلح کند. سینمایی که مخاطبانی جهانی پیدا خواهد کرد.
