" فصل هشتم "
شكست فروغ جاويدان
فاحش ترين شكست سازمان طي عمليات فروغ جاويدان بروز كرد ، با اين حال مجاهدين كه به فن تبليغ خود پايبند هستند اين شكست ثابت شده را _ با جادوي اطلاعيه پيروز خود _ به عنوان يك پيروزي تاريخي به خود و ديگران قبولاندند .
دوشنبه 25 ژوئيه 1988 ، ارتش آزاديبخش ملي ايران بزرگترين تهاجم خود را با نام " فروغ جاويدان " شروع كرد . اين عمليات ، ارتش آزاديبخش را تا عمق 170 كيلومتري ايران جلو برد و به دروازده هاي كرمانشاه بزرگترين شهر غربي ايران رساند . در طي چهار روز عمليات شديد ، ارتش آزاديبخش با 200،000 تن از نيروهاي جمهوري اسلامي و كليه منابع و تجهيزات جنگي آن درگير شد .
ارتش آزاديبخش ملي ايران به شهرهاي كرند و اسلام آباد حمله كرد و قرارگاه ها و استحكامات نظامي را تخريب كرد . پس از كشتن 55000 نفر از سربازان رژيم _ كه از ميان آنها تعداد زيادي از فرماندهان بدنه پاسداران انقلاب به چشم مي خوردند _ رزمندگان ارتش آزاديبخش به پايگاه هاي خود در طول مرزهاي ايران بازگشتند .
آنچه عمليات " فروغ جاويدان " را به عنوان يك نقطه عطف متمايز مي سازد ، تنها بهره هاي نظامي منحصر به فرد آن نيست ، بلكه مهمتر از آن استراتژي سياسي و معناي تاريخي آن است .
در حقيقت اين عمليات به خاطر تدارك نامناسب اجراي عجولانه توسط افراد بدون تجربه نظامي و بدون آموزش جدي ، خيلي سريع به شكست انجاميد . بر خلاف ادعاي رئيس منافقينهرگز مردم ايران اين گروه را به عنوان آزاديبخش نپذيرفته و سربازان منظم تهران ، آنها را بدون زحمت از خاك خود بيرون راندند .
هفته نامه ماري ين چنين مي نويسد :
" به دنبال عادي شدن روابط ميان پاريس و تهران ، زوج لعنتي (مسعود و مريم) كه در خاك فرانسه مهماناني عزيز تلقي مي شدند ، در ژوئن سال 1986 در عراق نزد بدترين دشمن ايران ، صدام حسين مستقر شدند .
سه سال پيش در بحبوحه جنگ ايران و عراق ، طارق عزيز كه در آن زمان معاون نخست وزير ديكتاتور بغداد بود به صورت محرمانه در اورسوراواز پذيرفته شد . هر دو نفر بر يك همكاري در آينده توافق كردند . از آن پس اقدامات لازم انجام شد ، طي چند ماه مسعود سازمان را به صورت نظامي سازماندهي كرد ، او در نظر داشت يك ارتش 15000 نفري از سربازان مخفي را تشكيل دهد .
پايگاه هاي مقدم مانند اردوگاه اشرف در مرز ايران به متحدين جديد اعطا شد، آنها سلاح هاي سنگين ، تانك و موشك در اختيار دارند و با سرويس هاي اطلاعاتي عراق همكاري تنگاتنگ داشته و در كشتارهاي رژيم بعث شركت خواهند داشت .
در فرداي آتش بس ميان ايران و عراق ، در ژوئيه سال 1988 رجوي عمليات فروغ جاويدان را عليه نيروهاي ايران ، كه به خاطر هشت سال جنگ وحشتناك ناتوان شده بودند ، شروع كرد . شكست سنگين بود ، پس از نفوذ در عمق 50 كيلومتري خاك ايران ، ارتش آزاديبخش ملي ايران (اي.ال.ان.آي) از حركت باز ايستاد و به گروه هاي كوچك تقسيم شد .
بيلان : بيش از 1500 كشته در رده هاي مجاهدين بود . اين شكست مجاهدين را از گرفتن انتقام مأيوس نخواهد كرد . "
واشنگتن نيز چنين تحليل مي كند :
" پرونده نظامي مجاهدين محدود است ، اين گروه تهاجم بسيار معنادار خود را در ژوئن و ژوئيه 1988 شروع كرد و اين هنگامي بود كه آنها توسط نيروهاي عراقي پشتيباني مي شدند تا در خاك ايران نفوذ كنند .
در ميان همان تهاجم واحدهايي از نيروهاي عراق در بخش هايي از جهبه از سلاح هاي شيميايي عليه ايران استفاده كردند . ارتش آزاديبخش ملي به طور موقت شهرهاي مرزي مهران ، كرند و اسلام آباد غرب را به تصرف در آوردند .
مجاهدين ادعا كردند كه 000،40 ايراني را كشته اند ، ولي ناظران نظامي ديگر به سادگي اعلام كردند كه ارتش آزاديبخش بايد به هنگام وورد نيرهاي ايران به صحنه ، عقب نشيني كرده باشند ."
در آن زمان به نظر مي رسيد كه سازمان از امكانات نظامي بسياري برخوردار مي باشد ، ولي اين سازمان به خاطر ارزيابي هاي غلط ، كمبودها و اشتباهاتي كه رده هاي هواداران سازمان را از بين مي برد، پتانسيل خود را از دست خواهد داد ، باز هم مثل هميشه ناهماهنگي هاي تاريخ كه داستان رجوي را مشخص مي كند ...
ليبراسيون چنين نتيجه گيري مي كند :
" زوج (رجوي) به وسيله كمك هاي مالي صدام و كمك هاي داوطلبانه هزاران هوادار پراكنده در سراسر دنيا ، اردوگاه هاي نمونه اي را خواهند ساخت كه يك ارتش 10،000 نفري مجهز به سلاح هاي سنگين ، منظم و آماده جانفشاني را در خود جا خواهد داد .
زن ها تشكيل دهنده نيمي از نيروها هستند كه اساساً رده هاي فرماندهي را اشغال مي كنند . زماني كه جنگ بين ايران و عراق تمام شد ، ارتش آزاديبخش ملي ايران به تهاجم پرداخت . عمليات فروغ جاويدان به عنوان يك شكست براي او تلقي خواهد شد..."
• حق با كيست ؟
برخي از اعضاي مجاهدين در اين عمليات شوم شركت كردند . به نظر مي رسد كه گزارش آنها فارغ از هر نوع تأثيري باشد . علي اكبر راستگو يك كارشناس داخلي كه در آلمان مستقر است ، در تشكيل اين سازمان شركت داشت . او مي گويد :
" زماني كه من در سال 1974 در تهران دانشجو بودم و سپس در سال 1976 در آلمان به ادامه تحصيل مشغول بودم ، براي اولين بار شنيدم كه از سازمان مجاهدين صحبت مي كنند . در آن زمان يك كنفرانس بزرگ از دانشجويان ايراني در خارج از كشور كه گروه هاي كمونيستي و اسلامي را گرد آورده بود ، تشكيل شده بود .
تا زمان انقلاب ، مجاهدين تأثير واقعي در آن گروه ها نداشتند ، ولي حمايت آنها از امام خميني عواطف زيادي براي آنها به همراه داشت . در آن زمان من تأمين كننده ارتباط با گروه هاي ديگر بودم ،كه براي گروه چپ مبارزه مي كردند و از فلسطيني ها و نيكاراگوئه يي ها حمايت مي كردند .
يك حمله بزرگ نهايي براي سال 1988 طراحي شده بود . همه به عراق اعزام شده بودند. من دنبال جنگيدن براي مجاهدين نبودم ، بلكه مي خواستم كشورم را آزاد كنم . من در سال 87 _ 1986 با پاسداران كميته هاي انقلاب كه ما آنها را اسير كرده بوديم ملاقات كردم . آنها افراد روستايي و مستضعفي بودند كه مي دانستند كشور در خطر است و بايد از آن دفاع كنند . آنها حق داشتند زيرا ما بوديم كه مي خواستيم حمله كنيم .
تاكتيك ما اين بود كه همه را بكشيم ، كافي بود كه كسي ريش داشته باشد تا ما او را هدف قرار دهيم . من چه كسي را مي كشتم ؟ اين مردم بيچاره را .... حق با چه كسي بود ؟ اين يك پرسش بزرگ بود كه من و ديگران از خود مي پرسيديم . ولي سازمان مانند يك فرقه بسته عمل مي كند ، حق صحبت كردن وجود ندارد ، به من چنين گفته شد : تو هنوز پاك نشدي ، تو مسعود و مريم را در فكر خود نداري .
تهاجم انجام شد و در نهايت به شكست نيروهاي ما انجاميد و تعداد زيادي از رده هاي ما كشته شدند ، در مقابل هواپيماها چه كاري مي توانستيم انجام دهيم ؟ بعضي از جوانان فقط از يك هفته پيش از عمليات در عراق بودند ، دو روز قبل از عمليات به آنها يك مسلسل دادند ، در حالي كه هنوز يك اسلحه در عمر خود نديده بودند و هيچ تجربه اي در اين زمينه نداشتند ! و در مقابل آنها پاسداراني حضور داشتند كه در يك جنگ دشوار آبديده شده بودند ، اراد ما سايه هيچ شانسي بر سر نداشتند ....
با توجه به خسارات ، رهبران به برخي از ما به عنوان نيروهاي خارج از كشور احتياج داشتند ، چون من تجربه آلمان را داشتم مرا به آنجا فرستادند و در آنجا من پل هاي ارتباطي با ايران را قطع كردم ، من به روشني و به طور منظيم به عنوان ضد انقلاب مطرح شدم ... "
يك عضو ديگر سابق سازمان كه ترجيح داد آزادي خود را به دست آورد در همان جهت حركت كرد :
" نام حاكماني ، از بيست و دو سال پيش از ليست مجاهدين خلق حذف شد .... او از رجوي انتقاد مي كرد به خاطر اين كه يك خسارت انساني غير قابل قبول به مجاهدين خلق وارد آورده ، چون مي خواسته به مقاصد بسيار محدود كه به هيچوجه حجم اين همه خسارت را توجيه نمي كند دست يابد ."
بنا به نظر اين مخالف ، رجوي خط مشي خود را به اين صورت تبيين مي كند :
" تسويه حساب با يك هوادار رژيم ، ارزش هشت كشته از طرف ما را دارد ، اين يك فداكاري مفيد و يك تبليغ خوب براي جنبش ما به حساب مي آيد ."
• توسط مسكو و بغداد
سازمان در طول مدتي كه در عراق مستقر بود ، هميشه دريافت سلاح توسط صدام حسين را تكذيب كرده است . با اين حال در اين زمينه نيز اطلاعات موجود ثابت مي كند كه تنها رئيس جمهور (عراق) مي توانسته دوستان ايراني خود را به سلاح و مقرهاي لجستيكي ضروري براي مبارزه تجهيز كند .
بسياري از سلاح هاي دريافت شده از اتحاد جماهير شوروي خريداري شده بود . در سال 1993 يك روزنامه نگار كه مشغول تهيه يك گزارش درباره يكي از مقرهاي مجاهدين در عراق بود ديده بود كه تقريباً 35 وسيله حمل زره پوش ، تفنگ هاي موشك انداز چيني و تجهيزات پرتاب موشك هاي روسي در پايگاه موجود است .
• دولت آمريكا
در مه سال 1988 ، نيويورك تايمز ، نيروهاي مجاهدين را به عنوان يك واحد لشكر پياده نظام كه داراي نفربرهاي زره پوش ساخت شوروي و توپخانه مي باشند ، توصيف كرد . ارتش مجاهدين يك تاكتيك به سبك شوروي را دنبال مي كند ، يك فرايند كه آن را در موازات ارتش عراق قرار مي دهد .
در طي تابستان 1988 كه حمله به داخل ايران آغاز شد ، عراقي ها به مجاهدين تجهيزات زيادي دادند كه شامل مهمات و اسلحه با كاليبرهاي كوچك ، توپخانه متحرك ، تانك و سلاح هاي ديگر كه توسط نيروهاي عراقي به غنيمت گرفته شده بود ، مي شد .
يك روزنامه نگار ديگر كه در اوت 1994 با منافقينملاقات داشته تأييد كرد كه :
" سلاح هاي اعطايي به منافقين... اساساً ساخت روسيه بوده است . او توضيح مي دهد كه ممكن است اين تجهيزات از انبارهاي عراق تهيه شده باشد ، در حالي كه ارتش آزاديبخش ملي ايران ادعا مي كند كه تمام اين تجهيزات را از ايران به غنيمت گرفته است ، اقدامات نظامي محدود نمي توانسته اين حجم از سلاح هاي قابل ملاحظه را در اختيار آنها بگذارد . "
در اين رابطه يك فيلم مستند شبكه دو تلويزيون فرانسه ، از تمام ابهامات در مورد منشأ تجهيزات جنگي نمايش داده شده توسط منافقينپرده بر مي دارد .
در برازيد يك فيلم از " ميشل هونورين " كه به وفور از مقرهاي سازمان در مرز ايران فيلمبرداري كرده است . در اين فيلم رزمندگان با لباس هاي چريكي در چارچوب يك تمرين عمومي به شكل يك حمله نهايي _ كه هرگز اتفاق نيفتاد _ مشغول آموزش هستند . آنها در بوته زارها و يا به گفته يكي از فرماندهان در خارها غلت مي زدند ، مردان و زنان ، نمايش پيشفنگ مي دادند و زره پوش ها تيراندازي با توپ ها را تمرين مي كردند ...
كلاه خود سربازان ، مشابه كلاه خود ارتش عراق بود ، بقيه تجيهزات كه در صحنه تلويزيون قابل رؤيت است ساخت كشور شوروي است . در حالي كه ايالات متحده به شاه ايران سلاح تحويل مي داد ،مسكو به صورت گسترده اي محصولات نظامي خود را به متحد خود صدام حسين مي فروخت .
كلاه خود رانندگان تانك ، تفنگ هاي كلاشينكف …. ، مسلسل هاي دوشكا ، موشك انداز آر.پي.جي ، جي 7 ، نفربرهاي بي.تي.آر ، كاميون هاي پرتاب موشك كاتيوشاها ، تانك هاي تهاجمي تي 72 ، هليكوپتر جنگي ام.آي ، همگي ساخت كشور اتحاد جماهير شوروي بودند .
ولي اين تجهيزات از جنگ افزارهاي عراقي تأمين شده اند ، زيرا تصور بر اين است كه صدام حسين تحمل نقل و انتقال سلاح موازي در كشورش را ندارد . اين سلاح ها شبيه سلاح هايي بود كه به وفور در افغانستان يافت مي شد ، سلاح هايي كه توسط مقاومت افغان مورد استفاده قرار گرفته و آنها را از دشمن شوروي خود به غنيمت گرفته بودند .
• سركوبي كردها
براي مجاهدين خلق مسعود رجوي يك فصل ديگر كه تاريخ آنها را مي سازد ، وجود دارد كه به عنوان يك لكه ننگ واقعي به شمار مي آيد كه اعتبار اين گروه را لكه دار كرده است . دستگاه تبليغاتي مجاهدين به سختي مشغول به كار شد ، تا ادعاهاي مربوط به اين صفحه سياه از تاريخ اين سازمان را از بين ببرد . آنها در تبيلغات شان چنين آورده اند :
" مطالب فضاحت بار و پوچ كه بنابر آن مجاهدين در تسويه حساب كرده هاي عراقي شركت داشتند ، از ده سال پيش براي هزاران بار توسط سرويس اطلاعاتي ايران تكرار مي شود . به همين خاطر است كه اين مطالب هيچگونه اعتباري ندارد .
علاوه بر آن يك نامه وجود دارد كه به طور رسمي در ژوئيه 1999 باري دادگاه هلند فرستاده شده كه اين نامه توسط مسئول روابط بين الملل حزب دموكرات كردستان عراق نوشته شده و شهادت داده كه گروه سياسي اين حزب تحقيقاتي در مورد شايعات مربوط به كمك واحدهاي مجاهدين به نيروهاي عراقي به عمل آورده و ضمن تأييد اين كه آنها هيچگونه مدارك و اسنادي در مورد اين كه بتوان ثابت كرد كه مجاهدين در خشونت عليه مردم كردنشين عراق شركت داده اند ، وجود ندارد ."
مسعود بارزاني در اينجا خاطر نشان كرد كه حزب دموكرات كردستان تحت امر مسعود بارزاني به مدت زيادي متحد صدام حسين بوده است . به طور عجيبي همين گروه سياسي _ نظامي است كه براي تبرئه كردن سازمان در مورد مسئوليت كشتار مردم كردنشين عراق كه براي همگان ثابت شده ، مورد استفاده قرار مي گيرد .
• چه اتفاق عجيبي ؟!
حاكماني ، يكي از بريدگان سازمان ، واقعيت را اينگونه بيان مي كند :
" در همين زمان بود كه يك همكاري نظامي مستقيم ميان منافقينو ارتش عراق ايجاد شد . مجاهدين به عنوان نيروهاي تكميلي به كمك ارتش عراق آمدند تا شورش مردمي عليه بغداد را سركوب كنند و مانع از آن شوند كه كردها به دشت هايي كه به پايتخت منتهي مي شد ، وارد شوند ."
يكي ديگر از رهبران كردستان عراق ، جلال طالباني ، رئيس اتحاديه ميهني كردستان مشاركت سازمان را در اين عمل تأييد كرد و به روزنامه نگاران گفت :
" 5000 عضو سازمان مجاهدين ايران به نيروي صدام ملحق شدند تا در جنگ كركوك شركت كنند ."
ولي باز خيلي واضح تر ، شركت كنندگان در كشتار ، نظاميان تحت امر مسعود رجوي خود در اين مورد صحبت كرده اند . اينها گواهاني دست اول هستند .... محمد رضا اسكندري ، يكي از بريدگان مجاهدين خلق كه هم اكنون به عنوان پناهنده سياسي در هلند اقامت دارد . به عنوان شاهد عيني در مورد شركت سازمان در جنگ كركوك به شمار مي آيد ...
او كه در منطقه سليمان بك نزديك مرز كردستان عراق كه كشتار عليه شهروندان انجام شده حضور داشت ، اينگونه شهادت مي دهد :
" يك ايستگاه متروكه اي بود كه ما در آن مستقر شده بوديم ،از همين مقر بود كه ما به كردها يورش برديم ، از سه طرف به صورت گازانبري به آنها حمله كرديم . از ميان آنها 18 نفر كشته شدند ، بي درنگ آنها را در گورهاي دسته جمعي دفن كرديم ."
اسكندري همچنين يادآور مي شود كه :
" مجاهدين چندين سرباز فراري ارتش عراق را كه خلع سلاح شده بودند اعدام كردند و سربازاني را كه جبهه ها را ترك كرده بودند در چندين شهر عراق مورد بازجويي قرار دادند . "
اسكندري تأييد مي كند كه :
" مجاهدين خلق افرادي را كه اوراق هويت شان مشخص مي كرد كه آنها كرد هستند ، به ارتش عراق و يا به سرويس مخفي تحويل مي دادند . "
مجاهدين در پي اين عمليات خيانت هاي زيادي را مرتكب شدند :
" بيش از 800 تن از نظاميان از اين سازمان رفتند ، اين سياست به سان قطره آبي بود كه ظرف محدوديت هاي انباشته شده از زمان استقرار سازمان در عراق را لبريز مي كرد ."
روزنامه ليبراسيون در اين باره چنين نتيجه گيري مي كند :
" در ايران ، مجاهدين فقط توانايي انجام چند سوء قصد پراكنده را داشتند ، آنها در عراق در سركوب صدام ، خصوصاً عليه كردها شركت كردند . مريم بايد در سال 1993 تبعيدگاه خود در اورسوراواز را ترك مي كرد تا به مسعود ملحق شود . سقوط ديكتاتوري عراق او را به فرانسه بازگرداند . در كتاب بيست تن از كادرهاي سازمان ، پاريس با بازگشت آنها موافقت نمود ، در اين ميان خود مسعود ناپديد شد ."
از هم اكنون بايد متعجب شد كه اگر " يان ريچارد " محقق در آي.اف.آر.آي و يكي از بزرگترين كارشناسان اسلام و نويسنده اثر " اسلام شيعي " اعلام مي كند كه :
" اين گروه مي تواند با آي.آر.اي يا با پ.ك.ك در روش هايي قابل مقايسه باشد ، اين افراد ديوانگان عصباني هستند كه اگر به قدرت برسند از هيچ جنايتي فروگذار نخواهند كرد ، آنها ديوانگاني خون ريز و خشن هستند ."
كالبد شكافي يك انحراف (5)
