وقتی نوبت به نطق و خطابه برسد، بسیاری از کشورها مدعی حقوق‌بشر می‌شوند. نه تنها از عملکرد خود در زمینه حفظ حقوق‌بشر در کشورشان تعریف و تمجید می‌کنند که به دیگر دولتها خرده می‌گیرند که چرا حقوق‌بشر را رعایت نکرده‌اند. با این وجود، آنگاه که حرف از کارنامه عملی همان دولتها می‌شود، قصه، چیز دیگری است.
واقعیت این است که در دنیای امروز که ادعاهای بسیاری درباره حقوق‌بشر مطرح می‌شود، فاصله میان حرف و عمل بسیار است. کشورهایی که به دلیل ثروت ناشی از استثمار دیگر کشورها، خود را مدعی حفظ حقوق‌بشر در همه جهان می‌دانند، خود در راس ناقضان حقوق‌بشر قرار داشته و هیچ گاه حاضر نیستند در قبال عملکرد خود در این زمینه پاسخگو باشند.
نمونه‌اش ایالات متحده آمریکا که نه فقط خود، نماد زیر پا نهادن حقوق‌بشر است، بلکه متحدانی چون آل سعود دارد که با وجود پرونده ننگین کودک کشی در یمن و جنگ آفرینی در کشورهای مختلف غرب آسیا، با دلارهای نفتی‌اش، می‌تواند نام خود را از سیاهه کشورهای ناقض حقوق‌بشر بیرون کشیده و نهادهای بین‌المللی حامی حقوق‌بشر را اینچنین رسوا کند.
اثبات عملکرد ضدحقوق‌بشری این دست کشورها چندان سخت نیست. ایالات متحده سابقه‌ای طولانی در نقض حقوق سیاهان دارد و هنوز هم هزاران سیاه‌پوست در این کشور تحت انواع تبعیض‌های نژادی هستند که به طور سیستماتیک از سوی دولت آمریکا اعمال می‌شود. در این کشور به تازگی قانونی به اجرا گذاشته شده که به طور تبعیض‌آمیز، مانع سفر شهروندان شش کشور به خاک ایالات متحده می‌شود. آزادی تجارت اسلحه در آمریکا، باعث مرگ ده‌ها هزار نفر شده و وجود شکنجه و بازداشتگاه‌های غیرقانونی چون گوانتانامو نشان می‌دهد که دولت آمریکا هیچ نسبتی با حقوق‌بشر ندارد. این تازه علاوه بر اقدامات پنهانی دولت آمریکا در نقض حریم خصوصی و جاسوسی کردن از شهروندانش است که بارها با اعتراضات گسترده روبرو شده است.
محدودیت در آزادی رسانه‌ها، سانسور دقیق رسانه‌ای، ممانعت از نقد هولوکاست، تحریف واقعیت‌های بین‌المللی، حمایت از حکومت‌های دیکتاتور در سرتاسر جهان، استفاده از سلاح هسته‌ای در هیروشیما، فروش سلاح‌های کشتار جمعی (از جمله انواع سلاح های شیمیایی) به کشورهای جنگ‌طلبی چون رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی، دخالت در امور داخلی سایر کشورها همچون عراق، افغانستان، ونزوئلا، لیبی و...، به راه انداختن انقلاب‌های مخملی، سرمایه گذاری برای اغتشاش آفرینی علیه کشورهای مستقلی چون ایران مانند فتنه سال 88، استفاده از اهرم تحریم علیه مردم کشورها و روی آوردن به سیاست ضدانسانی تحریم دارو و غذا، به گروگان گرفتن نهادهای حقوق‌بشری در سطح بین المللی، انحصار طلبی در زمینه تکنولوژی های روز، حمایت آشکار از تروریسم و به ویژه گروه‌های خشونت طلبی چون داعش و ده‌ها سیاست آشکار و نهان دیگر، تنها ذره‌ای از فعالیت‌های ضدحقوق‌بشری ایالات متحده آمریکا را به نمایش می‌گذارد.
یکی از واضح‌ترین نمونه‌های نقض حقوق‌بشر از سوی دولتی که مدعی دفاع از حقوق‌بشر است و به همین بهانه تحریمهایی را علیه کشورهای مستقل اعمال می‌کند، در جریان شلیک به هواپیمای مسافربری ایران رخ داد. شلیک از یک ناو نظامی که به فرمانده آن مدال لیاقت نیز اعطا شد!
با گذشت 29 سال از قتل عام آشکار 290 شهروند غیرنظامی ایران بر فراز آسمان خلیج فارس، هنوز مردم ایران خاطره این جنایت شوم را در خاطر خود دارند و هنوز هم سوگوار خونهایی هستند که به ناحق بر زمین ریخته شد و به همین سبب نمی‌پذیرند که کشوری با سابقه سیاه شلیک به یک هواپیمای غیرنظامی، امروز ادعای حقوق‌بشر داشته باشد. همان کشوری که 64 سال قبل نیز با کودتا علیه دولت ملی ایران، به دیکتاتوری محمدرضا پهلوی کمک کرد و در طول هشت سال جنگ ایران و عراق نیز با حمایت از دیکتاتور بعثی، بر آتش جنگ دمید. همه این خاطره‌ها حکایت از آن دارد که از نظر مردم ایران و البته افکارعمومی جهان، ایالات متحده آمریکا نه کشوری حامی حقوق‌بشر، بلکه نماد دولتی است که به طور سازماندهی شده و رسمی از تروریسم برای گسترش نفوذ خود در سرتاسر جهان استفاده کرده و عملا با گروگان گرفتن حقوق‌بشر، حقوق بسیاری از انسانها در نقاط مختلف جهان را زیر پا می‌گذارد.
تروریسم دولتی آمریکا و ارائه یک نسخه کمیک از حقوق‌بشر با استانداردهای چندگانه‌ای که تنها براساس منافع ایالات متحده و سردمداران این کشور تعریف می‌شود، نشان می‌دهد که در مدل آمریکایی دفاع از حقوق‌بشر، نه فقط انسانها حقی ندارند، بلکه دولتها از این حق ویژه برخوردارند که برای منافع خود، حتی به یک هواپیمای مسافربری شلیک کرده و یا بر سر مردم یک کشور، بمب هسته ای بیندازند.
اکنون که تشت رسوایی حقوق‌بشر از بام ادعاهای این کشور به زمین افتاده و حتی مردم آمریکا نیز فریب تبلیغات رنگارنگ رسانه ها درباره دفاع ایالات متحده از حقوق‌بشر را نمی خورند، باید به فکر تشکیل یک جبهه مردمی در سطح جهان علیه حقوق‌بشر آمریکایی بود. گویی باید بار دیگر حقوق از دست رفته بشر تحت سلطه امپریالیسم آمریکا را بازنویسی کرد تا فرصت از جنایتکاران کاخ سفید برای بهره برداری ابزاری از حقوق‌بشر گرفته شده و جهان از شرارت های تروریسم دولتی آمریکا در امان بماند.
