خبر مرگ یکی دیگر از شکنجه گران و سرسپردگان فرقه رجوی (نادر رفیعی نژاد) افسردگی مزمن منافقین را شدت بخشید و حکایت ماندن – بدون پیروزی – تا لحظه مردن را بیش از پیش در ذهن اسیران اشرف ماندگار کرد.
واقعیت امروز فرقه جنایتکار منافقین دقیقاً تداعی کننده روزگار نادر رفیعی نژاد، زیبا دانشور، زهره غباری، پروانه جان احمد لویی، كاظم طهماسبی و سیما دادجو است؛ زنده ماندنی نکبت بار و سرانجام حسرت به گور شدن در غربت و آرزو بر دل ماندن.
سال هاست که منافقین با آرزوهایی که تنها در سخن رانی های عمومی مسعود و مریم رجوی و پیام های هر از گاهی سرکرده این گروهک عنوان می شود، امید واهی زنده ماندن و پیروزی را مرور می کنند؛ آن هم پیام هایی که از گوشه دخمه ای در ناکجا آباد نوشته می شود و نویسنده آن هم امیدی به زنده ماندن و دیدن ایران ندارد، چه برسد به امید پیروزی برای رسیدن ایران.
مرور تمام سال های دیروز و امروز منافقین نشان می دهد تمام آن ها که امید واهی به این سازمان ضد مردمی بسته اند، در سه دسته قابل بررسی هستد:
1. آن ها که سال های سال در این سازمان عضو بوده اند و امروز با وجود نارضایتی از ماهیت این سازمان تروریستی، به دلایل زیادی نمی توانند از آن جدا شوند. زیرا اولاً جدا شدن از آن به منزله قبول شکست است و پذیرش شکست در این سازمان یعنی پذیرش باطل بودن چند ده سال تلاش بیهوده و باطل. اکثر کسانی که سال های طولانی در این فرقه عضو بوده اند، شجاعت جدا شدن را ندارند، چون پذیرش شکست را برای خود ننگ بزرگی می دانند. البته هستند کسانی هم که نمی دانند با جدا شدن چه باید بکنند، زیرا عمری را در این فرقه به اباطیل گذرانده اند، افرادی همچون علی خلخالی شاندیز از جمله همان افراد هستند که در جوانی خود شکنجه گر بوده اند و امروز باید همانند نادر رفیعی نژاد – که او هم شکنجه گری قهار بوده است – در انتظار روزهای مرگ خود باشند.
2. آن ها که در ایدئولوژی ورشکسته سال های گذشته خود غرق شده اند، اما جرأت دم بر آوردن ندارند. این افراد تضادها و تناقضات بسیار زیادی را در این فرقه دیده اند و امروز چه در اشرف باشند و چه به عنوان هوادار این فرقه در اروپا فعالیت کنند، نمی خواهند باور کنند که این فرقه حتی از آرمان های دروغینی که روز اول برای آن ترسیم شده نیز فاصله گرفته است. اکثر این افراد یا سکوتی توأم با اعتراض دارند یا این که تنها خود را فریب می دهند و با تجاهل، نمی خواهند ایرادات ساختاری در رفتار سران این فرقه را باور کنند. این افراد در همان حال که به چیزی به نام مبارزه با «رژیم آخوندی» دل خوش کرده اند، این امید را هم به صورت نهانی در دل خود می پرورانند که شاید ساختارهای این فرقه اصلاح شود، شاید اشتباهات سال های گذشته و حال جبران شود، شاید بتوان آینده ای روشن را ساخت و هزاران شاید دیگر. این افراد همان هایی هستند که در تجمعات نهایتاً چند ده نفره سازمان حاضر می شوند و برای ایدئولوژی های پوسیده مسعود رجوی شعار می دهند، در حالی که آشکارا می بینند که تنها آلت دست سیاست های فرقه ای مسعود رجوی شده اند.
3. دسته ای دیگر کسانی هستند (کسانی بودند) که در گذشته یا کمی بیدار شدند و علیه ساختار فاسد باند تروریستی رجوی لب به اعتراض گشودند و خدا پنداری های رجویی را زیر سؤال بردند؛ یا کسانی بودند که به آن ها مهر جاسوس زده شد و با این اتهام قدرت دفاع را از آن ها سلب کردند و به نیستی و مرگ محکوم شدند، و یا افرادی بودند که هیچ خاصیتی نداشتند و از آن ها به عنوان هزینه های جاری منافقین استفاده شد و احتمالاً در آینده نیز از تعداد دیگری از آن ها استفاده خواهد شد. از نمونه های بارز این دسته می توان به بخشی از افرادی اشاره کرد که در هنگام ورود ارتش و پلیس عراق به اشرف یا توسط سران این فرقه از پشت سر با تیر هدف قرار گرفتند یا زیر شنی تانک ها هل داده شدند و یا در درگیری کشته شدند. این افراد علی رغم آن که هیچ سودی برای سازمان منافقین نداشتند اما بالاخره منافقین راه استفاده بهینه از آن ها را فرا گرفته اند و به جای خودش از آن ها استفاده خواهند کرد. این مورد اولین بار نبوده و مسلماً آخرین بار نیز نخواهد بود.
آن چه مسلم است این که همه آن هایی که در این فرقه هستند به خوبی می دانند که باید به ضرب المثل معروف «سال به سال، دریغ از پارسال» اعتقاد داشته باشند و بدانند که هر سال وضعیت عملی آن ها بدتر از سال قبل است، اگر چه تبلیغات رسانه های وابسته به منافقین مثل همیشه روزگار گل و بلبلی را برای آن ها ترسیم می کند.
