به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
ضعف عقيده و پايداري در سازمان
در يافتن اينكه بازپرسان دادستاني، خود از انقلابيون دوران شاه و حتي از اعضاي مؤثر سازمان بوده اند، ضربه كاري ديگري به تصور سازمان ساخته من وارد آورد. تبليغات بيرون زندان كه بنا به القائات سازمان، ما هم در آن دخيل بوديم، اين گونه شايع ساخته بود كه بازجويان اوين از لومپن ها و ساواكي هاي سابق هستند و جز شكنجه و خشونت، زبان ديگري نمي شناسند. بازجو با گفتن آن حرف ها از اتاق بيرون رفت و من را هم به راهرو هدايت كردند.
ابتدا چندان احساس خوشايندي نداشتم كه به اصطلاح نتوانسته بودم در زير تعزير دوام بياورم و حرف نزنم، اگرچه طبق همه اصول مخفي كاري بعد از چهار روز حرف زدن آن هم فقط اعتراف به اينكه هوادار مجاهدين خلق هستم، چندان سرزنش بار نبود. اما مسئله ديگري هم واضح بود كه در واقع در طي آن چهار روز، فشار چنداني به جز چشم بند و حضور مداوم در دادسرا به من تحميل نشده بود. فكر مي كردم نتوانسته ام در مقابل سازمان وظيفه خود را ادا كنم. اما بعداً كه دريافتم اكثر اعضاي رده بالاي سازمان كه در طي آن سال ها دستگير شده بودند با اولين تشر و حتي پيش از آن، همه بند را آب داده اند و خيلي بيش از آنچه مي دانسته اند در لو دادن افراد و خانه هاي تيمي، گفته و نوشته اند در واقع كمي به خودم اميدوار شدم. افرادي مثل طاهر احمدزاده با آن همه سوابق چنين و چنان يا مهران اصدقي كه فرمانده اول نظامي تهران بود و يا اغلب اعضاي تيم هاي ويژه تروريستي سازمان و. . .
در حقيقت از آن مقاومت افسانه اي كه در بيرون شايع بود نزد مجاهدين خلق در زندان ها وجود دارد، خبري نبود. پشت درهاي اتاق هاي بازپرسي مي شنيدم كه بسياري از اين افراد گريه و عجز و لابه مي كردند. يادم مي آيد يكي از بازجويان كه خود شكنجه شده دوران شاه بود، بر سر جوان زنداني كه خواهش و تمنا مي كرد و گريه بلندي سر داده بود، فرياد مي زد كه اگر اين قدر ضعيف هستي غلط كردي ميدان مبارزه آمدي. مي گفت ميدان مبارزه جاي مردهاست و نه بچه هاي لوس و نازنازي. مي گفت اگر ما در آن زمان مبارزه كرديم و هر نوع شكنجه اي را تحمل كرديم، اگر خودمان را به ندانستن و به اصطلاح بي اطلاعي زديم، اما هرگز غرورمان اجازه نمي داد كه بازجويمان التماس كنيم (نزديك به همين مضمون).
اما در ميان بازداشت شدگان سال 1361 تقريباً كمتر كسي بود كه پيشنهاد همكاري براي دستگيري ساير دوستانش را ندهد. در آن روز تصورم اين بود كه آنها مجاهدين خلق واقعي نيستند و شايد كه سازمان دوباره دچار ضعف ايدئولوژيك به مانند سال هاي 53 و 54 شده است اما بعدا كه اسناد ساواك در ارتباط با اعترافات مجاهدين اوليه هم انتشار يافت، پي بردم اين ضعف از همان روز نخست حتي در ميان برخي از رهبران سازمان هم وجود داشته است و آنها نخستين افرادي بودند كه تعداد زيادي از دوستان و هم رزمان و خانه هاي تيمي شان را بعد از دستگيري در سال 50 به ساواك لو دادند. (4) پس از مدتي كه در اين افكار غوطه ور بودم، بازجو خودش به سراغم آمد. دستم را گرفت، به داخل اتاق برد و شروع به صحبت كرد. مي گفت كه انقلاب و نظام جمهوري اسلامي اصلاً نمي خواست چنين وضعيتي پيش بيايد. در واقع اين زندان ها و بازجويي ها از سوي گروههايي كه خودخواه و زياده طلب و در واقع وابسته بودند، به نظام تحميل شد. مي گفت كه همراه بسياري از دوستانش سال هاي سال براي آزادي و استقلال و حكومت اسلامي و عليه ديكتاتوري رژيم آمريكايي شاه جنگيدند و آرزو داشتند كه جامعه اي مملو از صلح و دوستي و سازندگي به وجود آورند، امااز فرداي پيروزي انقلاب، توطئه و اعلان جنگ گروههاي مختلف عليه نظام شروع شد و پس از آن هم از جهات مختلف و ابعاد گوناگون توسط اقسام سازمان ها و احزاب و گروهك ها ادامه يافت و جنگ هاي متعددي را در كردستان، تركمن صحرا، آذربايجان، خوزستان و. . . با نظام شروع كردند. ارزشمندترين نيروهاي انقلاب را ترور كردند و. . . و حالا از آن دوستان مبارزش تني چند بيشتر باقي نمانده اند و اغلب در جبهه هاي مختلف توسط همين گروهها و گروهك ها شهيد شده اند.
به او گفتم شما هم از همان روز اول انحصارطلبي كرديد و جز خودتان اجازه نداديد نيروي ديگري در حاكميت قرار گيرد و او پاسخ داد مگر ما چه كاره بوديم كه اجازه بدهيم يا ندهيم؟ اين تصميم مردم بود و رهبري حضرت امام. از من پرسيد مگر رهبران سازمان شما در همان روزهاي انقلاب و بعد از آن بارها و بارها بر رهبري امام تأكيد نداشتند و خود را گوش به فرمان ايشان معرفي نكردند؟ (اگرچه اين عملشان منافقانه بود و فقط مي خواستند در ميان توده هاي مردم جاي خود را باز نمايند) پس چگونه انتظار داريد كه ما هواداران امام از دستورات ايشان سرپيچي مي كرديم. اين امام بود كه در هر فراز وهر نشيب، لحظه به لحظه انقلاب را به پيش برد و اينكه چه كسي در كدام پست خدمت بكند را ايشان تعيين مي كردند و نه ما. طبعاً مردم هم تنها ملجا مورد اطمينان و اعتمادشان امام بود و بس.
او ادامه داد كه در همان روزهاي انقلاب هم سازمان كارنامه و گذشته قابل دفاعي از خود نداشت و پس از حاكم شدن ماركسيست ها كه در واقع همان اعضاي اصلي سازمان بودند، چنان تصفيه هاي خونيني در سازمان به راه افتاد و علاوه برآن خيلي ها را هم به دست ساواك دادند، كه ديگر در ميان نيروهاي مبارز مسلمان، اعتماد چنداني به مجاهدين خلق وجود نداشت. پس طبيعي بود كه چندان در حاكميت راه نداشته باشند. تكليف چريك هاي فدايي خلق و كمونيست ها هم كه روشن بود.
در آن حالت ديگر چندان حال و حوصله پاسخ دادن نداشتم. بازجو هم كه حال و اوضاع من را درك كرده بود، به صحبت هايش خاتمه داد و گفت:
«ادامه حرف هايمان را اگر موافق باشي، روز ديگري پي مي گيريم. »
و من هم كه خيلي خسته بودم، موافقت كردم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
4- براي آشنايي با «همكاري رجوي با ساواك» به پيوست شماره 7 بخش پاياني كتاب مراجعه فرماييد.
