آمریکایی ها تهدید می کنند. ناوگروه هواپیمابر به خلیج فارس می فرستند. سامانه ضد موشکی پاتریوت در این کشور و آن کشور مستقر می کنند و درست در همین شرایط، گروه هایی برای دشمنان ایران کف می زنند که هرچند هنوز خود را ایرانی می نامند اما سابقه ای طولانی در ایران فروشی دارند.
جنگ همیشه یک هدیه ویژه برای تروریست ها بوده است. القاعده از دل جنگ مجاهدین افغان با نیروهای شوروی بیرون آمد. داعش محصول جنگ آمریکا و عراق بود و حالا گروهک های تروریستی در گوشه و کنار جهان می خواهند با به راه افتادن یک جنگ دیگر در منطقه، فرصتی برای رشد و سازماندهی فراهم کرده و سرنوشتی مشابه سوریه و لیبی را برای ایران رقم بزنند.
یکی از مهمترین این گروهک ها، سازمان منافقین است. همان سازمانی که سالها با خرج دلارهای فراوان برای تندروهایی مانند جان بولتون، در انتظار فرصتی بود تا افرادی را در کاخ سفید ببیند که بی هیچ تعارفی حرف از تغییر نظام سیاسی در ایران زده و به این تروریست ها نوید می دانند که سال بعد در تهران هستند!
البته سالهاست که این «سال بعد» نرسیده، اما منافقین خوب می دانند که اگر آمریکا حاضر به وارد شدن در یک درگیری نظامی با ایران بشود، آن وقت آب سیاست در منطقه چنان گل آلود خواهد شد که در آن می شود ماهی های بزرگ قدرت و خشونت را صید کرد. شاید برای همین است که تروریست های منافق، سرخوش از تحرکات نظامی واشنگتن و درحالی که تا پیش از این خود را تنها طرفدار تحریم و نه جنگ معرفی می کردند، حالا با صراحت بیشتری از کاربرد زور علیه ایران سخن گفته و به استقبال یک رویارویی نظامی رفته اند.
ممکن است برای یک ناظر بیطرف، سوال برانگیز باشد که چطور یک گروه ایرانی می تواند حامی تجاوز یک کشور بیگانه به خاک کشور خود باشد. با این حال چنین رفتاری از سوی منافقین برای مردم ایران چندان عجیب نیست. مردم ایران به خوبی به یاد می آورند که پس از تجاوز صدام به ایران، منافقین در کنار او قرار گرفتند و علیه مردم کشور خودشان عملیات تروریستی انجام دادند.
منافقین در طول هشت سال دفاع مقدس و پس از آن، خوب نشان دادند که حاضرند برای انتقام گیری از مردمی که به آنها پشت کردند، کنار هر دشمنی قرار گرفته و علیه مردم خود عملیات انجام دهند.
نکته جالب توجه اما اینجاست که منافقین هیچ گاه از این رفتار وطن فروشانه سودی نبرده اند. در حال حاضر سازمان منافقین از کمترین محبوبیت اجتماعی در داخل ایران برخوردار است و رفتار رهبران و مواضع این حزب باعث شده تا این جریان حتی در میان اپوزسیون خارج نشین نیز پایگاه قابل قبولی نداشته باشد.
در صورت هرگونه درگیری نظامی میان ایران و آمریکا، بازهم بازنده همین تروریست هایی هستند که کارنامه ضدایرانی خود را هر روز قطورتر از قبل کرده و گویی به این واقعیت نمی اندیشند که «تاریخ، خیانتکاران را نمی بخشد.»
