دولت دونالد ترامپ، پس از هفته‌ها مبهم‌گویی درباره فرجام بحران سوریه، اعلام کرده که می‌خواهد نیروی نظامی به این کشور اعزام کند تا منطقه امنی را برای مبارزه با تروریست‌های داعش ایجاد کند.
فارغ از اینکه آیا این طرح، یک ایده عملیاتی و برنامه کاری مشخصی است و یا مانند دیگر اظهارنظرهای رئیس‌جمهور جدید ایالات متحده، ناشی از بداهه‌گویی بوده و به‌سرعت دچار تغییر مسیر خواهد شد، باید این سوال را مطرح کرد که سابقه آمریکا برای عملیات نظامی در سایر کشورها آیا جز تربیت تروریست‌های بیشتر بوده است؟ آیا حضور نظامی آمریکا در افغانستان جنگ و تحرکات تروریستی در این کشور را کاهش داده است؟ آیا این جنگ آمریکا علیه صدام نبود که عراق را به زمینی حاصلخیز برای تروریست‌های داعشی تبدیل کرد؟ آیا نتیجه جنگ لیبی، قدرت گرفتن گروه‌های تندرو و مانور قدرت تروریست‌ها در این کشور نیست؟ آیا دخالت‌های نظامی آمریکا در پاکستان و سایر کشورهای اسلامی و غیراسلامی، جز به سود تروریست‌ها بوده است؟
نکته مهم اینجاست که تجربه مبارزات قدرت‌های غربی با تروریست‌ها نشان داده که خطر این دولت‌های تروریست‌پرور اصولا بیش از گروه‌های تروریستی است. دولت‌هایی که داعیه مبارزه با تروریسم را دارند، عملا با دخالت‌های خود که معمولا برخلاف منافع ملی کشورهاست، باعث شکل‌گیری گروه‌های تروریستی جدید می‌شوند و بر دامنه تروریسم می‌افزایند. دولت‌هایی مانند ایالات متحده آمریکا، برخی قدرت‌های اروپایی و نیز پاره‌ای کشورهای عرب منطقه همواره با صرف بودجه‌های کلان، تلاش می‌کنند تا میان آنچه تروریست‌های خوب و تروریست‌های بد می‌نامند تمایز قائل شده و به این شکل از طریق یارگیری در میان تروریست‌ها باعث می‌شوند که شکل گروه‌های تروریستی تغییر یافته اما در عمل، ضریب نفوذ آنها گسترش یابد.
در چنین شرایطی باید به کشورهای منطقه هشدار داد که دخالت نظامی ایالات متحده در سوریه و ایجاد منطقه امن، بدون درنظر گرفتن یکپارچگی ملی این کشور، به‌جز تقویت تروریست‌ها نتیجه‌ای دیگر دربر نداشته و اصولا حضور نظامی آمریکا در منطقه، بیش از تحرکات تروریستی گروهک‌های وابسته به اتحاد غربی – عبری – عربی، می‌تواند ثبات و امنیت کشورهای اسلامی را به خطر بیندازد. در چنین شرایطی همه دولت‌هایی که می‌خواهند به بهانه نزدیکی به دونالد ترامپ، فرش قرمز برای نظامیان آمریکایی در غرب آسیا پهن کنند، باید بدانند که تاریخ معاصر نشان داده، هرگونه دخالت واشنگتن در منطقه، در بلندمدت به زیان همین کشورها بوده و قربانیان تروریسم، گاهی همان‌ها بوده‌اند که بستر تنش را شکل داده و بر آتش دخالت‌های فرامنطقه‌ای دمیده‌اند.
