دهم اردیبهشت ماه که مصادف است با اخراج پرتغالی ها از تنگه ی هرمز، «روز ملی خلیج فارس» نام گذاری شده تا به عنوان یک نماد و غرور ملی، تعلق تاریخی آن را پاس دارد و تسلط و حاکمیت حکومت های ایرانی بر آن را بی تردید ساخته و شیطنت های کشورهای عربی را که به تحریک غرب برای تغییر نام و مالکیت آن دارند خنثی سازد.
اگر چه فارس بودن این خلیج، تعلق و سابقه ی چندین هزارساله ی آن در تمامی اسناد و مدارک معتبر تاریخی جهان از قبل از میلاد گواه حقیقتی انکارناپذیر است؛ اما در دهه های گذشته تلاش های غرب را به منظور تنش در منطقه برای تغییر نام آن به خلیج عربی شاهدیم.
دولت استعمارگر انگلیس از قرن بیستم به دنبال سیاست «تفرقه بیفکن و حکومت کن» در کشورهای تحت سلطه خود، این عنوان را برای اولین بار به کار برد. در کتاب «ساحل دزدان» از سرچارلز بل گریو دیپلمات انگلیسی در ایران با واژه خلیج عربی مواجه می شویم و تا به امروز صدها میلیون دلار صرف هزینه ی این تغییرنام شده است و به جنگ لفظی عرب و عجم تبدیل گشته است.
با وجود اینکه سازمان بین الملل نام خلیج فارس را رسما اعلام نموده ولی کشورهای عربی منطقه بدون توجه به دسیسه و هدف استعمارگران به این تنش دامن زده با صرف هزینه های هنگفت به خبرگزاری ها و رسانه ها سعی در این تغییر دارند و نویسندگان مغرضی نیز با نیات استعماری مطالبی غیرمستند مبنی بر عربی بودن این خلیج نوشته اند.
نام خلیج عربی بر خلیج فارس افشاگر ماهیت مغرضانه ی استعمارگران برای تنش و اختلاف میان کشورهای مسلمان منطقه است شیوه ای که سال ها سرلوحه و هدف آن ها قرار داشته و در مقابل متاسفانه حاکمان شهرت طلب و بی تدبیر و مسلمان نما، به آن دامن زده اند و روزبه روز امت اسلامی به واگرایی بیشتر تحریک و تعریض و سپر بلای محکم تری برای تحقق اهداف استعماری می شوند و روز به روز جدای از وحدت اسلامی به منازعات قومی و هویتی بیشتر روی می آورند.
نام خلیج همیشه ی فارس واژه ی یک شبه و خلق الساعه نیست بلکه نام آن پهنه آبی است که هزاران سال در اسناد تاریخی می درخشد و یادآور پیشینه و تمدن هایی است که پیرامون آن بالیده و میراث معنوی و هویتی ایران را به نمایش می گذارد و از طرفی انکار آن کوس رسوایی مغرضان را در جهان به صدا درآورده و بی اساس بودنشان را برملا می سازد.
