کمیته سیاسی کانون هابیلیان
ارگان گروهک مزدور رجوی در یکی از شماره های هفتۀ گذشتۀ خود طی یادداشت روز و با عنوان «سخاوت کشنده» همانند گذشته بر طبل بی اثر خویش مبنی بر تلاش ایران جهت دستیابی به سلاح های هسته ای کوبیده است، با این تفاوت که این بار در مواضعی منفعلانه تر و با ذکر «ای کاش» های بسیار، در عقب نشینی محسوسی از مواضع قبلی خویش سعی در جلب دولتمردان ایران به سه سال قبل و به زعم خود به سیاست مماشات گونۀ اتحادیۀ اروپا در قبال ایران داشته است و این بار بجای ترویج سیاست پوسیدۀ حملۀ نظامی به ایران، سعی در موعظۀ دولتمردان ایران داشته است تا «ثروت ملی را که حاصل دسترنج مردم است، صرف ساخت تونلها و بتنهای چند ده متری زیرزمینی و آزمایشگاه های متعدد اتمی» نسازند. این کوته فکران بی منطق اگر به معنی واقعی از اوضاع و احوال داخلی کشور ایران خبر می داشتند، شاید چنین ادعاهای مغرضانه ای را بیان نمی کردند، این که دستیابی به علم و تکنولوژی هسته ای قطعاً و قطعاً خواست واحد تمام ملت ایران است و مصداق بارز آن نیز راهپیمایی های عمومی در شهرهای مختلف و تشکیل زنجیره های انسانی بر گرداگر مراکز هسته ای کشور و نیز صدور بیانیه ها و خطابه های گوناگون گروههای سیاسی و مردمی مختلف می باشد که همه و همه مؤید عزم ملی در این خصوص است.
آنچه که قلم بدستان منافق از آن بعنوان پیشنهاد سخاوتمندانۀ اروپا مبنی بر عقب نشینی با اقتدار ایران از مواضع هسته ای خود نام می برند در حقیقت پذیرش ننگ منطق زور است آن هم منطقی که با اشارات اسرائیل و توسط آمریکا و انگلیس هدایت می شود. مروری بر پیشنهادات چند ماهۀ اخیر سه کشور اروپایی و نیز جدیدترین پیشنهاد این کشورها در خصوص مسائل هسته ای ایران نشان می دهد که چند عنصر عضو دائم و لاینفک پیشنهادات مذکور بوده است:
1- عدم قبول این مسئله که دولت و ملت ایران نیز همانند بسیاری از کشورها حق دارند مستقلاً تأسیسات هسته ای خود را بدون دخالت و اعمال نفوذ بیگانگان زورگو به جلو هدایت کنند.
2- پافشاری بر این عقیدۀ باطل که ایران بدنبال دستیابی به سلاح هسته ای است.
3- بزرگنمایی در خصوص تأسیسات هسته ای ایران با شیوه های سخیف تبلیغاتی و ایجاد رعب و وحشت در سطح منطقه
4- ارائۀ پیشنهادات تکراری که هیچ کدام متضمن قبول استقلال کشور ایران و پذیرش حقوق حقه و نیز درخواستهای منطقی ایران نیست.
5- تهدید به استفاده از زور در صورت عدم پذیرش بیانیه ها و قطعنامه های مذکور.
اما چرا این پیشنهادات دائماً و صرفاً با تغییر فعل و فاعل تکرار می شود و کشورهای اروپایی از ارائۀ چندین و چند بارۀ آنها بدنبال چه چیز هستند؟
در حال حاضر اکثر قریب به اتفاق اعضاء جامعۀ جهانی مخالف استفاده از زور جهت حل مسائل ایران هستند، پس استفاده از حملۀ نظامی و تحریمهای گسترده هزینه و تبعات زیادی را در سطح جهانی برای این کشورها خواهد داشت. اما چنانچه این پیشنهادات تکراری هر بار به صورتی و با تغییر جلد و البته حفظ اصل پیشنهاد مطرح شود، بنگاه های خبر پراکنی اروپایی و آمریکا می توانند در اقدامات هماهنگ شدۀ مدت دار با شروع یک جنگ روانی بر علیه ایران، اینگونه به جهانیان القاء کنند که ایران از مواضع غیراصولی خود دست بر نمی دارد و حاضر نیست انبوهی از پیشنهادات منطقی و بعبارتی راه حل های دیپلماتیک پیشنهادی را قبول کند و بدین صورت اذهان عمومی دیگر کشورها جهت پذیرش منطق زور بر علیه ایران آماده می شود و چه بسا برخی از کشورهای مذکور نیز آمادگی خود را در جهت حمله به ایران با مشارکت آمریکا و انگلیس اعلام کنند، به این ترتیب آمریکا می توانند اینگونه تبلیغ کند که جامعۀ جهانی خواستار استفاده از حملۀ نظامی بر علیه ایران است و از بار روانی حملۀ دو یا سه محوره به ایران نیز بکاهد، چیزی شبیه آنچه آمریکا با بزرگنمایی وجود سلاح های کشتار جمعی در عراق بدنبال آن بود و کشورهای زیادی را با خود همراه کرد اما گذشت زمان پوچ بودن این ادعا را به اثبات رساند، از طرفی آمریکا و سه کشور اروپایی با تکرار پیشنهادات بی خاصیت خود رفته رفته این سیاست را دنبال می کنند تا با همراهی بیشتر برخی کشورها، روسیه و چین را در خصوص حمایت از ایران به مواضع منفلانه تری بکشند.
آنچه که نویسندگان سازمان مجاهدین از آن بعنوان خواست مسئولین نظام جمهوری اسلامی مبنی بر دستیابی به سلاح هسته ای نام برده اند تا کنون به هیچ عنوان در ادبیات سیاسی هیچ یک از مسئولین بلندپایۀ ایرانی کاربردی نداشته است و همواره بحث اول و آخر سیاسیون ایران صلح آمیز بودن مسائل هسته ای ایران بوده و هست.
اما راه حل بعدی نیز توسط رئیس جمهور سازمان منافقین – مریم رجوی – بیان شده که ناشی از عقده های حقارت بسیار وی در بازی کردن رل یک سیاستمدار است.
مریم رجوی در پیشنهادی که بر روی آن نام «راه حل سوم» نهاده شده، بحث تحریمهای همه جانبه و فشار اقتصادی شدید بر ایران را مطرح کرده و سایتهای سازمان مجاهدین نیز با ذوق و شوق احمقانه از آن به عنوان راه حلی کامل نام برده اند، اما گویا غافلند که این تحریمها 26 سال است که شروع شده و هر سال هم شدیدتر از گذشته می شود، اما هر چقدر در طی این سالها ملت ایران به زانو نشست بعد از این هم خواهد نشست.
