نمایش کسل کننده و تکراری منافقین به روال سال های اخیر باز هم در پاریس برگزار شد. خودم را راضی کردم تا چیزی درباره آن ننویسم. نمایشی تکراری با حرف های یک شکل و بی نتیجه، با سخنرانانی غالبا بازنشسته و فرتوت و غیر مؤثر در کشورهایشان، به هیچ وجه محرک خوبی برای نوشتن یک مطلب نیست.
اما خوب، چند نکته توجه من را به خود جلب کرد. حرارت برخی سخنرانان به ویژه آنهایی که از خاورمیانه و شمال آفریقا آمده بودند بسیار جالب توجه بود. به یاد گزارش اخیر شبکه خبری ان بی سی آمریکا و ده ها گزارشی افتادم که نهادهای غربی به ویژه آمریکایی از دستمزدهای کلان به سخنرانان مراسم منافقین تهیه کرده بودند.
به این فکر رفتم که فلان سخنران فلان کشور آفریقایی که احتمالا نام مجاهدین خلق را برای یک بار هم در زندگی خود نشنیده یا اصلا به ایران سفر نکرده، چقدر دستمزده گرفته تا چنین سخنرانی ایراد کند. شک نکنید که حرارت در این سخنرانی ها به معنای تلاش یک فرد برای تضمین حضور مجدد در برنامه سال آینده است. بی دلیل نیست که جان بولتون سخنرانی های خود را اینچنین پرشور بیان می کرد. مردی که 180 هزار دلار از منافقین دریافت کرده بود تا در سخنرانی های سال های گذشته دقایقی صحبت کند. با این تفاوت که بولتون امسال به دلیل پذیرش سمت رسمی، دیگر نتوانست جایی برای خود در این نمایش دست و پا کند.
در آن سو اما جوانان اروپایی بی نوایی بودند که با هدف گشت و گذاری شبه مجانی (25 یورو) در پاریس در نمایش منافقین شرکت کرده بودند. نگاهی به ظاهر و پوشش آنها نشان می دهد که بیچارگان، مات و مبهوت و در نهایت خسته و کسل و به اجبار در سالن نشسته اند. آنهایی که طاقتشان سررسیده بود نیز، همانجا خواب را بر همه چیز ترجیح دادند. شاید این بهترین و عاقلانه ترین کاری بود که می شد در چنین برنامه ای انجام داد. پناهجویان سوری نیز که به وفور در کشورهای اروپایی حضور دارند در این سال های اخیر پای ثابت نمایش های منافقین در پاریس بوده اند. امسال نیز عرصه را خالی نکرده بودند. موضوعی که از دید رسانه های غربی از جمله گاردین مغفول نماند.
گفته می شود 400 نفر در این مراسم شرکت داشتند. تکلیف این 4000 هزار نفر کاملا روشن است. از سیاهی لشکرها و پناهجویان و دانشجویان بی خبر از همه چیز، انتظاری نیست. سخنرانان که تکلیفشان مشخص است. سیاستمدارانی بی شخصیت و نادان که برای چند دلار و یورو پا بر حقایق می گذارند و نام خود را در دفتر مزدوران منافقین ثبت می کنند و در بالای سن برای چاپلوسی بیشتر، از یکدیگر سبقت می گیرند.
اما منافقین این وسط بازندگان بزرگ تر بودند. سال ها حرف و حدیث و شعار تکراری، میهمانانی گیج و بی خبر و وامانده برای پول، میلیون ها دلار هزینه بی نتیجه. و قطعا ناظران دولتی و سرویس های امنیتی که پس از هر نمایش، به منافقین گوشزد می کنند که عیار و وزن واقعی آنها را بهتر از هر کسی می دانند و این نمایش ها چیزی جز خندیدن به ریش مسعود و مریم نیست.
در نهایت اینکه، نمایش ویلپنت امسال نیز بدون هیچ دستاوردی تمام شد. دانشجویان اروپایی سفری رایگان به پاریس نوش جان کردند، سخنرانان، حقوق بازنشستگی به جیب زدند، منافقین نیز رانده و درمانده و واداده.
در این رابطه:
موشن گرافی تلاشی برای بقاء (منافقین از اشرف تا ویلپنت)
مستند اسرار پشت پرده اورسورواز
گزارش گاردین از تجمع منافقین؛ از «چرت توریست‌های اجاره‌ای» تا «تنفر ایرانی‌ها از رجوی»
