امروز جام جم رژيم ، صحنه هايي از استقبال مردم استان كرمان را از [آیةالله] خامنه اي رهبر رژيم به نمايش گذاشت . بي هيچ اغراق ، دريايي از مردم عادي و پرشور .
با ديدن اين صحنه ها ، عرق بر مهره هاي پشتم نشست . اگر بخواهم عينك چپ روانه ام را بر چشم زنم بلافاصله بايد بگويم اين جمعيت مردم عادي نبودند و عده اي پاسدار و خانواده ي شهيد بودند كه با فشار و تهديد رژيم و با اتوبوس هاي متعدد از اين سو و آن سوی استان جمع آوري و به محل سخنراني آورده شده اند . همان ادعايي كه هر سال در مراسم راهپيمايي 22 بهمن و يا روز قدس از سوي رسانه هاي غربي و گروه هاي اپوزيسيون سلطنت طلب و مجاهدين و چپ اعلام مي شود.
اما اگر عينك واقع بيني بر چشم زنيم آيا بايد همين تفسير را ارائه دهم ؟ واقعيت اين است كه ديدگاه هاي چپ و راست از هر قشر و گروه خارج نشين ، هنوز آن انصاف و جرئت را نيافته اند تا كه اقرار كنند . هرگز چنين نيست . اين جماعت عظيم همان مردم عادي و مسلمان هستند كه ، ساعت ها را بي هيچ امكاناتي در گرماي كرمان تحمل كرده اند تا گوش به سخنان رهبري بسپارند كه بي هيچ هراسي كوبنده ترين سخنراني خود را بر عليه زور گويي هاي امريكا ايراد كرد. در روزگاري كه چپ ترين گروه هاي اپوزيسيون ادعايي همه دست از مواضع خود شسته و براي خوشامد آمريكا و كشورهاي اروپايي دم از حكومت سكولار و جدايي دين و دولت در ايران آينده مي زننداين مردم عادي هستند كه در سخنان رهبر خود طعم شيرين استقلال از دول زور گر و غارتگر را مي چشند و عجب تقارني دارد اين روز كه مصادف است با سي ام سالگرد شكست مفتضحانه ارتش امريكا در ويتنام , حال امروز من چپ و كمونيست ادعايي ، در يك كشور غربي نشسته ام و از مواهب زندگي مصرفي غربي اعم از سكس و قمار و مشروب برخور دارم و به همراهي هميشگي رفقا عصر ها را در رستوران ها سيگار مي كشيم و آبجورا مي خوريم در حسرت پيروزي ارتش خلق بر رژيم آخوندي ، گيلاس هاي خود را به هم مي زنيم ...
به راستي واقعيت كجاست . آيا اپوزيسيون راست و چپ ، چشمايش را بر واقعيات بسته است ؟
اين عمر ماست كه در خارج از كشور و رستوران هاي آن به باد ميرود زن ها و دختر ها مان با دوست پسرها يشان خوش مي گذرانند و پسر هايمان هم به افتخار ژل زدن به موها و به كسوت (رپ) ها در آمدن خوش اند و مردم در داخل كشور با تحمل فشارهاي ناشي از تحريم هاي اقتصادي امريكا همچنان در حمايت از رهبري اشان ، مشت هاي گره كرده خود را بر مي افرازند و اين ما هستيم كه از درد به خود مي پيچيم و شاعر چه زير كانه گفته است:
مه فشاند نور و سگ عوعو كند
