دایره بدبختی های منافقین رفته رفته تنگ تر و محدود تر می شود.
گذشته های منافقین نشان می دهد که نمی توان انتظار داشت با تمام هوچی گری هایی که این جماعت برای رسیدن به اهداف خود انجام می دهند اوضاع و روزگارشان از امروز بهتر شود.
به تازگی چنانچه در رسانه ها عنوان شد، منافقین با افشای تصمیمات تروریستی شان به دنبال آشوب طلبی بیشتری هستند تا به زعم خود با یک تیر دو نشان بزنند. اول آنکه مثلا مانع از اجرای تصمیم پلیس عراق برای اخراجشان از اشرف شوند و در مرحله بعد با آشوب طلبی، درگیری و زد و خورد با پلیس عراق، دایره مظلوم نمایی خود در رسانه های خارجی را افزایش دهند.منافقین برای رسیدن به این هدف خود البته برنامه های زیادی هم تدارک دیده بودند اما آنچه دراین بین از دایره محسابات سران فرقه منافقین دور مانده بود رسوایی انتشار تصمیمات سران منافقین – برای مقابله با آغاز اخراج از اشرف – توسط یکی از جدا شده ها بود که نشان داد سرکردگان فرقه با کلید زدن طرح مذکور دقیقا برای ایجاد یک جنگ روانی تمام عیار بر علیه دولت و پلیس عراق آماده می شوند.
«صدها خودرو برای هشدار سریع به عنوان مراكز دیدبانی در تمام شبانه روز مجهز به انواع دوربین ها در اطراف و سراسر اردوگاه پخش شده است تا هنگام حدوث هر چیز شك برانگیز وارد عمل شوند. در روزهای دوشنبه و پنجشنبه و جمعه آموزش دفاع شخصی با آلات قتاله مانند چاقو و تیر و كمان صورت میگیرد. تیر و كمان هایی كه ساخته اند, بسیار نافذ و فرو رونده است و اگر زره فقط الیاف باشد، آن را سوراخ میكند. همچنین كپسولهایی ساخته اند كه با بنزین پر شده و با یك قطعه پارچه پوشیده شده است تا آن را با طناب به فاصلة دور پرتاب كنند. شیوه دیگر ساختن چاقوهای بسیار تیز و مخفی كردن آن در دست در زیر لباس است تا هنگام درگیری نزدیك استفاده شود. كما اینكه طناب هایی ساخته اند كه دارای وزنه برای بستن فرد و كشیدن وی به وسیلة طناب است.
اخیراً چیزی به شكل نارنجك دستی هم ساخته اند كه حاوی ماده صمغی و شمعی است و این به عنوان ماده بیهوش كننده برای كسانی مورد استفاده قرار می گیرد كه به زنان آنها تهاجم كنند .لباسهای نظامی به رنگ سبز (پلنگی سبز) آماده كردند كه بسیار كلفت است و برای عادی سازی و ضد ضربه نیروهای امنیتی هنگام یورش می باشد. آموزش از ساعت 06:00 تا ساعت 12:00 به جز روزهای جمعه می باشد و این آموزش از سه ماه پیش شروع شده است.»(1) ایران دیدبان
رسوایی این مسئله نشان می دهد منافقین بر خلاف آنچه که از آن به عنوان حمایت های بین المللی یاد می کنند، هیچ امیدی به حمایت های عملی از خود ندارند و حمایت های موجود را نیز در حد شعار می دانند و ایمان دارند در صورت آغاز پروسه اخراج، تنها خواهند بود و کسی به حمایت از آنها بر نخواهد خواست.
طی چند سال اخیر و با تبلیغات گسترده ای که منافقین انجام می دهند و هزینه های هنگفتی که آنها برای جلب حمایت برخی سیاسیون اروپایی و آمریکایی صورت می دهند حقیقتا به باور سران منافقین رسیده است که نمی توان به مساعدت عملی و حمایت های برخی سیاسیون و شخصیت های اروپایی دل بدوزند و از طرفی هم نمی توانند حمایت های مادی خود از این افراد را قطع کنند. حمایت های مالی منافقین از برخی از این افراد – تنها برای آنکه یک سخنرانی یا حمایت از این فرقه داشته باشند – آنقدر زیاد بوده که برخی از این افراد نسبت به کمک ها و ساپورت مالی منافقین شرطی شده اند، به گونه ای که کمک های مالی منافقین به آنها به عنوان یک وظیفه یومیه درآمده و چنانچه این کمک ها قطع شود حتی ممکن است تبعات منفی نیز برای این فرقه به همراه داشته باشد.
بی شک این امر نشان می دهد که حتی دو آتشه ترین حامیان این فرقه نیز حمایت بی حد و حدود از این فرقه را قبول ندارند و برای حمایت های خود خط قرمزی مشخص و پر رنگی قائل هستند که حتی در مواقع لزوم نیز از آن عدول نمی کنند.
محکومیت "رژیم آخوندی" و تقاضا از سازمان های حقوق بشری و محکومیت و تحریم "رژیم" آخرین و نهایی ترین درخواست این افراد است که در پروسه ای تکراری، همانند نوار کاستی ضبط شده، دائما در حال تکرار است و این امر البته نشان می دهد که تمام حامیان سرسخت این فرقه – با توجه به شواهد موجود در خصوص تروریست بودن منافقین – به حمایت مقطعی و جزیی از این فرقه بسنده می کنند و نمی خواهند در مورد این گروهک، وارد معادلات پیچیده تری شوند(شاید سرنوشت حامیان اروپایی و عراقی این فرقه که حمایت از منافقین باعث آبرو ریزی و برخی مدعیان و دور ماندن آنها از کرسی پارلمان اروپا و فرار فضاحت بار از پارلمان عراق شد، تنها یکی از دلایلی باشد که حامیان این افراد را مجاب کرده که دفاع زبانی و بیانی از منافقین را هم با احتیاط بیشتری بیان کنند).
بنابراین حمایت های فعلی برخی افراد و سیاسیون خارجی از این فرقه نیز نه بر پایه اعتقاد به برحق بودن آنها بلکه نشانه دستاویز بودن منافقین برای اعمال فشار بر دولتمردان ایران است، چیزی که خود منافقین نیز به آن اذعان دارند و می دانند وجه المصالحه و بازیچه ای بیش نیستند.
از زاویه ای دیگر باید به این مورد اشاره کرد که نقشه سوخته و لو رفته منافقین نشان دهنده اوج استیصال و درماندگی منافقین است و از آنجایی که تا به امروز حتی سرسخت ترین حامیان آنها حاضربه پذیرش آنها به عنوان یک فرقه خطرناک در کشور خود نشده اند، برای سران منافقین چاره ای جز به سیم آخر زدن نمانده.
این پروژه اگر چه هیچ سودی برای منافقین ندارد اما به زعم آنها حداقل سود ممکن مظلوم نمایی و بالا بردن هزینه اخراج برای دولت عراق است. شاید سرکردگان منافقین اینگونه استنباط می کنند که اگر با سلاح هایی که در حال ساخت آن هستند در مقابل ارتش و پلیس عراق قرار بگیرند و تار و مار شوند، می توانند همانند زمانی که با خودسوزی، مریم رجوی را از زندان بیرون کشیدند، امروز هم خود را در اشرف نگه دارند اما تفاوت اساسی دراین میان را سران فرقه درک نکرده اند که معادله خودسوزی برای مریم مربوط به 7 سال قبل بود که راه حل های آن هم با معادله چند مجهولی اخراج از اشرف نیز به هیچ وجه همخوانی ندارد.
امروز حامیان منافقین در ماجراهای گذشته، به دلیل آنکه از موضع برحق دولت عراق و حاکمیت مردم این کشور بر سرزمین خود آگاهی کامل دارند تنها به صدور بیانیه و اعتراض به روندی که دولت عراق در مقابل منافقین در پیش گرفته است بسنده می کنند و منافقین هم می دانند از این دیگ آبی برای آنها گرم نخواهد شد.
تجربه رفتارهای گذشته منافقین نشان داده که اولین ثمره بحران دراین فرقه، آغاز تشدید رفتارهای غیر عقلانی و بازتولید رفتار فرقه ای است.
تجربه دستگیری مریم رجوی نمونه بارزی از این رفتارهای فرقه است که اگر چه باعث شد پلیس فرانسه مریم رجوی را از زندان آزاد کند اما در حافظه تاریخی محققین و پژوهشگران باقی مانده که منافقین یک فرقه بالفعل هستند که تابوی حفظ رهبران به هر قیمت باعث می شود حتی برای نابودی وجود خود نیز تلاش کنند. در حال حاضر اما مسئله اشرف که در سال های گذشته در حد ناموس و شرف و اعتبار و آبروی منافقین هم از آن تعریف و مدح و ثنا شد دیگر جای خود دارد.
