به گزارش هابیلیان و به نقل از دفاع پرس، استاد محمدرضا صلح‌جو از قاریان و اساتید قرآنی در یادواره سوره‌های سرخ، گرامیداشت شهدای قرآنی کشور به نقل خاطره‌ای از اولین شهید قرآنی کشور پرداخت و در این‌باره گفت:
افتخار داشتم از نوجوانی با اولین شهید قاری دوست و بچه محل بودم و جلسات قرآن را به همراه هم می رفتیم. یکسال قبل از آغاز رسمی جنگ در قائله کردستان که ضد انقلاب آنجا را تصرف کرده بودند و شهید مصطفی چمران موظف شد به منطقه برود، شهید احمد انصاری در منطقه حضور داشت و در جریان جنگ در محاصره سختی قرار گرفت اما تا آخرین نفس مقاومت کرد و با خلق حماسه ای بزرگ در سن بیست سالگی به درجه رفیق شهادت نائل آمد. پیکر او الان در مدفن شهدای پاوه در نزدیکی بیمارستان پاوه در محلی که به شهادت رسید به خاک سپرده شد.
شهید از کودکی علاقه زیادی به قرآن داشت، صدای بسیار خوبی هم داشت و به خوبی از قاریان بزرگ مصری تقلید می کرد. به هیئات قرآنی علاقه داشت و رفت و آمد می کرد، با وجود سن کم از چند سال قبل انقلاب در همه فعالیت های انقلابی و دینی نقش داشت. خوش مشرب و شوخ بود و با وجودش هر مجلسی گرم می شد. هفته ای چند شب در جلسات قرآن مرحوم استاد مروت و مولایی شرکت می کرد و همه او را دوست داشتند.
شهریور ماه سال 57 زلزله بزرگی در طبس آمد، من به همراه شهید انصاری وانتی داشتیم که برای کمک به مردم زلزله زده به طبس رفتیم. ایشان علاوه بر اینکه به صورت فیزیکی خدمت می کرد، به مردم هم روحیه می داد. 2 هفته آنجا بودیم و هر روز وانت را از وسایل رزمنده ها پر و بین مردم توزیع می کردیم، ایشان با بچه های زلزله زده شوخی و بازی می کرد و آن ها را می خنداند. برای من که چند سالی از او بزرگتر بودم این صحنه ها کلاس درسی بود که این جوان چطور با عشق و علاقه خدمت می کند. از همه زودتر بیدار می شد، از همه دیرتر می خوابید، ایثار عجیبی داشت و واقعا لیاقت شهادت را داشت.
در خانواده، محله و مدرسه همه او را دوست داشتند، علاقه زیادی به تلاوت مصطفی اسماعیل داشت، خودش به زحمت تا شب رادیو قاهره را می گرفت تا تلاوت قاریان مصری را بشنود.
وقتی ضد انقلاب همه شهر پاوه را گرفت، شب 23 ماه رمضان احمد دوستانش را جمع کرد و گفت ما تا فردا زنده نمی مانیم، شب را با قرآن سر گرفتن، دعا و مناجات سپری کردند، صبح متوجه شدند محاصره تنگ تر شده، با تمام توان مقاومت کردند و الله اکبر گویا و در حالی که آیات قرآن بر زبانشان جاری بود به دل دشمن زدند، شاید از این 15 نفر تنها سه نفر باقی ماندند، زمانی که این افراد به شهادت رسیدند به دلیل وضعیت منطقه نتوانستند پیکر شهدا را به عقب برگردانند، بعد از این اتفاق بود که امام خمینی پیام داد باید حصر پاوه شکسته شود و شهید چمران به منطقه رفت.
