بی شک یکی از مضحک ترین لطیفه های قرن بیست و یکم در عصر و زمان حاضر ادعای مبارزه با تروریسم توسط ایالات متحده آمریکا است. سردمداران کاخ سفید که پس از حوادث کذایی 11 سپتامبر 2001 همواره مدعی پر و پا قرص مبارزه با تروریسم بوده اند در طول این 18 سالی که از 11 سپتامبر می گذرد کارنامه چندان خوبی از خود در این زمینه بر جای نگذاشته اند. در ادامه به بررسی ماحصل اقدامات آمریکا برای مبارزه با تروریسم در سه زمینه می پردازیم:
افغانستان ویتنام دوم
ایالات متحده با هدف نابودی طالبان و القاعده به افغانستان لشکر کشید اما در طی این سالها نه تنها نتوانست به هدف مذکور دست یابد بلکه از سویی طالبان و از جانب دیگر داعش با حضور خود در صحنه سیاسی-امنیتی افغانستان این کشور زخم دیده را دست خوش آشوب فراوانی نمودند و رسیدن به صلحی پایدار در این کشور را بیش از پیش ناممکن نمودند. علاوه بر این، تا سال2013 تعداد تلفات نیروهای خارجی به بیش از هزاران نفر رسیده است و مسئله رشد مواد مخدر نه تنها پابرجا است بلکه رشد روزافزونی نیز داشته است. بنابراین، می توان گفت: آمریکا در اعمال سیاست های خود در افغانستان با شکستی مفتضحانه مواجه شده که می خواهد با اقداماتی مانند گفتگو های صلح در افغانستان بر آن سرپوش بگذارد.
میان پرده عراق و دیگر هیج
در سال2003 دولت جرج بوش پسر بدون منتظر ماندن برای صدور قطعنامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل و با بهانه از بین بردن تسلیحات کشتار جمعی دولت بعث عراق دست به تجاوزی آشکار علیه این کشور زد. از سال2003 به این طرف تروریسم و افراط گرایی مذهبی در عراق گسترش فاجعه باری داشته است با ظهور القاعده عراق گروه تروریستی داعش از دل آن سربرآورد و به یکباره تمام این کشور را به خاک و خون کشید و آنچه از زیر ساخت و مناطق آباد در این کشور بود کاملاً نابود کرد.
منافقین کودک ناز پرورده کاخ سفید نشینان
در این میان غم بارترین تراژدی برای مردم ایران داستان بی پایان پناهنده شدن خونخوارترین دشمنان مردم شهید پرور ایران به آغوش آمریکا است. این کشور که روزگاری منافقین را از گروههای خطرناک تروریستی محسوب می کرد اکنون تحت فشار لابی های تندرو دست راستی مجبور است نه تنها منافقین رجوی را به عنوان یک نهاد ضایع کننده حقوق بشر به رسمیت بشناسد بلکه باید نام منحوس آن را نیز از فهرست گروههای تروریستی بزداید و به نوعی دایه مهربان تر از مادر فرزند نامشروعی شود که انسانهای بسیاری را با ترور از سر راه خویش برداشته است. اما فارغ از تمامی این مطالب سؤال اصلی این است که چرا آمریکا در مبارزه به اصطلاح 18 ساله خویش با تروریسم این چنین مفتضحانه عمل نموده یا به عبارت ساده تر در عراق و افغانستان گرفتار ویتنام دیگری شده و با حمایت از رجوی معلوم الحال این چنین عرض و آبروی خویش را لکه دارکرده است؟ پاسخ این پرسش پیچیده را بایستی در علل گوناگونی جست و جو نمود:
1-قبل از همه این که ایالات متحده آمریکا در کشورهایی که در آنها به بهانه مبارزه با تروریسم دخالت نظامی نموده است در قبال تروریسم سیاست یکی به نعل و یکی به میخ را در پیش گرفته است. دلیل اصلی پیگیری چنین سیاست کثیفی این است که قدرت گیری هیج یک از جناحهای تروریست و ضدتروریست به نفع استراتراتژیهای سیاسی آمریکا نیست.
2- مشکل دیگر این کشور برای مبارزه با تروریسم این است که آمریکا در یک تعریف کلی تروریست ها را به خوب و بد تقسیم می کند در حالی که تقسیم بندی نشان دهنده درک ناقص این کشور و اندیشکده های آن از پدیده شوم تروریسم است چرا که اگر احزاب و سیاستمداران آمریکایی فهمی صحیح از تروریسم داشتند می دانستند که گروه بندی افراط گرایان تروریست به دوست و دشمن بسیار ساده لوحانه است زیرا پیکارجویان سلفی تمامی طرف های مخالف خویش را کافر و مهدورالدم می دانند و اگر اتحادی با غربی ها برقرار سازند این اتحاد موقتی خواهد بود.
3- مانع دیگر بر سر راه جنگ صادقانه با تروریسم توسط آمریکا دوستی دیرین این کشور با اسرائیل است. نفوذ سرشار اسرائیل در آمریکا منجر به درگیری با پیکار جویانی می شود که معتقد به لزوم آزاد سازی فلسطین هستند. نمونه بارز آن را می توان در برخورد آمریکا با امثال عبدالله عزام دید. ترور این رهبر فلسطینی الاصل جریانهای سلفی نشان دهنده عمق کینه موساد و اسرائیل از هر نوع جریانی است که منادی آزادی فلسطین از دست صهیونیست ها باشد.
به عنوان یک پیش بینی از آینده رو به قهقرای مبارزه کاغذی آمریکا با تروریسم می توان گفت: اگر ترامپ و دوستانش سیر کنونی مبارزه با به اصطلاح تروریسم را ادامه دهند شاهد منفور شدن روز افزون امریکا در جهان اسلام و قدرت گیری بیش از پیش گروههای مخالف این کشور در خاورمیانه خواهیم بود.
