منافقین در طول چهار دهه حیات پر از بحران خود با دلبستگی به جریانات و امواج نامطمئن، به جای ماندگاری برمدار تعادل و توسعه مناسبات انسانی خود، به موج سواری و اتکا به جریانات وابسته و خارجی دل خوش کردند و امیدواری هایشان بیشتر از آنکه به حمایت های مردمی متکی باشد، بر حمایت های مادی و زبانی خارجی استوار بوده است.
مرور رفتار تحقیر آمیز دولت ها و شخصیت های بیگانه ای که منافقین توسعه تشکیلات خود را بر تمجیدها و کمک های آنها استوار کرده اند نشان می دهد که منافقین به دلیل پس زده شدن از جانب متحدین خود همواره به دنبال متحدین جدیدی می گردند تا در دوره زمانی مشخصی از حمایت های آنها برخوردار باشند.
برای خود منافقین که همواره با تئوری های چهار دهه پیش مناسبات ایدئولوژیک خود را دنبال می کنند نیز جای پرسش و تعجب است که چرا نمی توانند متحدین خود را به صورت دائمی و یا برای مدت طولانی حفظ کنند؟
در طول سال های گذشته بزرگ ترین حامی منافقین صدام بود که او نیز تنها به دلیل دشمنی ذاتی با ملت ایران بود که از منافقین حمایت می کرد و چه بسا اگر دولت ایران حاضر می شد با صدام در مورد برخی از مسائل به توافق برسد امروز منافقین وجود خارجی نمی داشتند.
اینکه منافقین پس از مدت مشخصی علیرغم تمام تلاش های خود و با وجود تمام خدماتی که برای اربابان خود انجام می دهند از جانب حامیان خود رانده می شوند، مساله ای است که 40 سال منافقین را به دنبال خود کشانده و هنوز نتوانسته اند پاسخ مشخصی برای این مشکل بیابند.
روزگاری منافقین برای آنکه خود را با جریانات انقلاب همراه نشان دهند درانتقاد از آمریکا پیش قدم تمام گروه های انقلابی بودند و زمانی نیز از دولت به خاطر آزادی گروگان های آمریکایی شدیدا انتقاد کردند اما این روزگار دیری نپایید و نفاق پنهان درذات منافقین آشکار گردید و برای نجات خود این بار دست به دامان آمریکایی ها شدند. امروز منافقین تمام امیدواری هایشان را به زبان و عمل دولت مردان آمریکایی دوخته اند و چشم امیدشان به اشارات و حمایت های آنها دوخته شده است. البته آمریکایی ها به خوبی گذشته ننگین منافقین را در یاد دارند و از خاطر نبرده اند که منافقین چگونه مستشاران نظامی این کشور را ترور کرده اند.
برای منافقین یافتن یک حامی دائمی به رویایی دست نیافتنی تبدیل شده است. بی ثباتی در رفتار، بی ثباتی در انتخاب متحدین و رفتار پراز تناقض و تبعیض با اعضا باعث شده است این فرقه نتواند در تعاملات خود یک متحد استراتژیک برای خود دست و پا کند.
امیدواری های منافقین و سرکردگان آن روز به روز بیش از گذشته به یاس تبدیل می شود و بیش از پیش به این نکته پی می برند که درقبال سرویس دهی ها و جاسوسی های خود نباید انتظاری داشته باشند.
مسعود و مریم رجوی خود بیش از هر کسی می دانند که امروز درنزد آمریکایی ها حتی به عنوان یک ابزار واهرم فشار نیز به حساب نمی آیند و دولتمردان آمریکایی مانده اند که با آنها چه بکنند؟
چشم امیدی که منافقین به آمریکا داشتند روز به روز در حال کم سو تر شدن است. دشمن چند روز قبل و دوست دیروز، امروز برای منافقین تبدیل به رفیق نیمه راهی شده که منافقین حاضرند برای بازگشت مجدد این دوست سابق هر خفتی را به جان بخرند و هر هزینه ای را بپردازند اما آمریکایی ها به منافقین به چشم زائده ای می نگرند که باعث نا زیبایی بسیاری از نقشه های این دولت شده است.
هزینه های بسیار گزافی که امروز منافقین می پردازند دقیقا نتیجه تند روی هایی است که این فرقه در طی سال های گذشته از خود بروز داده است و باعث شده به مرور زمان، وجهه این گروه به عنوان یک گروه افراطی و غیر قابل اصلاح درنزد دولتمردان همه کشورها شناخته شود و دولتمردان بسیاری از کشورها حتی حاضر به سرمایه گذاری کوتاه مدت برروی این فرقه نباشند.
تغییرات غیر قابل توجیه دیروز منافقین و تغییر در رویه های ایدئولوژیک و دینی در این فرقه باعث شده که امروز منافقین اگرگاهی به فکر بازگشت از رویه های تماما باطل خود نیز می افتند،این مساله از جانب کارشناسان این فرقه به عنوان نوعی بی ثباتی دیگر لحاظ شود.
منافقین گذشته از اینکه امروز راه گریزی از شرایط نکبت بار فعلی خود ندارند از لحاظ تغییردررفتارهای خود نیز در واماندگی و چندراهی مانده اند و قدرت یک تغییر و هم رنگی مناسب با تغیرات زمانی و متناسب با تغییرات جهانی را ندارند.
امروز منافقین بیش ازآنکه بخواهند به فکر سیادت و برتری باشند باید به دنبال حفظ شرایط موجود خود باشند تا از قبال این مساله کمتر به وجود پوسیده گروهکشان ضرری برسد.
