«زندان الرشید» خاطرات سردار علی اصغر گرجی زاده رئیس ستاد سپاه ششم نیروی زمینی سپاه پاسداران است. وی که از نزدیکان سردار شهید علی هاشمی فرمانده سپاه ششم بود، در اواخر جنگ در روز چهارم تیر ماه سال 67 پس از سقوط جزیره مجنون به دست نیروهای ارتش بعثی به اسارت در می آید. او پس از اسارت به مدت چهار ماه هویت خود را پنهان می کند تا اینکه پس از این مدت به وسیله نیروهای عراقی شناسایی و مورد شکنجه های وحشتناکی قرار می گیرد. وی پس از شناسایی از دیگر اسرا جدا و به زندان مخوف الرشید در بغداد منتقل می شود و تا لحظه آزادی از بازدید صلیب سرخ با او جلوگیری می شود.
وی خاطرات خود از دو سال اسارت در عراق را در گفتگو با حجت الاسلام بهداروند جمع آوری کرده است و چندی پیش این کتاب با نام زندان الرشید به چاپ رسید.
بی شک اسارت در کشور عراق با توجه به حضور گروهک منافقین در این کشور و سرسپردگی ایشان به رژیم بعثی عراق، خاطراتی را از این گروهک تروریستی نیز در پی دارد. اما اسارت مخفی سردار گرجی زاده این تقابل را به روز آخر اسارت ایشان می رساند.
سردار گرجی زاده در پایان کتاب زندان الرشید نقل می کند که در روز آخر اسارت که او و چند اسیر مخفی دیگر را برای طی مراحل اداری به محل تجمع دیگر اسرا می آورند به دلیل اینکه در اردوگاه اسرا نبوده اند و لباس دیگر اسرا را نداشته اند از طرف اسیران ایرانی مورد سوء ظن قرار می گیرند. این سوء ظن برای دیگر اسرا به حدی بوده است که در نهایت یکی از اسیران از گرجی زاده می خواهد تا هویت خود را روشن کند و در غیر این صورت با آنها برخورد سختی صورت می گیرد. زمانی که او دلیل این کار را می پرسد، دیگر اسرا از احتمال عضویت آنها در گروهک منافقین خبر می دهند.
گرجی زاده در ادامه بیان می کند که رژیم بعث عراق برای نفوذ دادن منافقین به کشور برای اقدامات خرابکارانه از نفوذ دادن آنها در میان اسرا ایرانی که به ایران تحویل داده می شدند استفاده می کرد و همین اقدام سبب شده بود تا او که از دیگر اسرا جدا بوده است مورد سوء ظن رزمندگان اسیر ایرانی قرار گیرد.
گرجی زاده به چند نوبت دیگر از رفتارهای سنگین باقی اسرا اشاره می کند و همگی این رفتارها را ناشی از بغض اسرای ایرانی از گروهک منافقین و احتمال همکاری او با آنها می داند.
گروهک منافقین در دوره حضور اسرای ایرانی در خاک عراق به کرات تلاش میکرد تا با ترفندهای مختلف سبب تضعیف روحیه اسرای ایرانی شده و برخی از آنها را جذب گروهک خود کند. به طور قطع این همکاری مزدورانه سبب نگرش اینچنینی اسرا به هر آن کس که احتمال عضویت در این گروهک را داشته، شده است.
