دولتمردان آمریکا که همواره به حمایت های جانبدارانه از اپوزیسیون دولت های مخالف خود ادامه داده اند ، با حمایت از سازمان تروریستی مجاهدین خلق ، وضعیتی را ایجاد نموده اند که برای خود آنها نیز بی شباهت به پیچیدگی های يک کلاف سردرگم نیست . با مقایسه آمار کمی و کیفی بین اپوزیسیونهایی که دولت آمریکا از آنها حمایت می کند ، استثنایی به نام گروه مجاهدين خلق نیز وجود دارد که دولتمردان آمریکایی رفتار و رویه ای متفاوت – نسبت به دیگر اپوزیسیونها – با آنها در پیش گرفته اند .
دولت آمریکا در طول سال ها حمایت از گروه ها و اپوزیسیونهای مختلف،همواره تلاش کرده از گروه هایی حمایت کند که باتوجه به ریسک انجام شده – در رویارویی با دولت مورد نظر – اجرای درخواست هایش سهل و آسان تر انجام شود و یا با توجه به توان گروه مورد نظر بتوان انرژی و توان زیادی را از دولت مخالف آمریکا تحلیل و ضایع نمود. اما در مورد این گروهک آمريكا دست به ريسكي ناپايدار زده است كه ضريب شكست و اعتراض آن بيش از ديگر موارد مي باشد .
درمورد فرقه منافقین دردولت آمریکا دو رويه وجود دارد . رویه اول دیدگاه داخلی و رویه دوم دیدگاه خارجی سیاست آمریکا است . در دیدگاه داخلی دو جبهه در این خصوص وجود دارد . مساله اول دیدگاه دولتمردان موافق و مخالف این گروهک است و مساله دوم دیدگاه عمومی در آمریکاست . درمورد ديدگاه عمومي مردم آمريكا بر خلاف آن كه منافقين اعلام مي كنند كه مردم اين كشور آنها را قهرمانان دموكراسي مي دانند ، به دليل سانسور خبري شديد و نبود تحليل خبري درست از افكار عمومي درآمريكا نمي توان برايندي واحد در اين مورد ارائه داد ، هر چند كه باتوجه به تبليغات رسانه هاي آمريكا و درخواست دولت آمريكا ، رسانه هاي آمريكا نيز در اكثريت قريب به اتفاق موارد منافقين را گروهي نظامي و تروريستي مي دانند . درمورد نظر ِ مردان سياسي آمريكا نيز بايد گفت اکثریت قریب به اتفاق دولتمردان آمریکا می دانند که گروه تروریستی رجوی نمی تواند آمال و آرزوهای از دست رفته آمریکا در مورد مهمترین کشور خاور میانه را تحقق بخشیده و دوران طلایی گذشته رابه آنها بازگرداند . برای این افراد – با توجه به سابقه تروریستی اسم و رسم دار منافقین – نظریه بها دادن به آنها نظریه ای است که باعث اتلاف انرژی و سرمایه مادي و بي اعتباري برای دولت آمریکا خواهد شد ، خصوصا اینکه خود دولت آمریکا آنها را در یک لیست ثابت تروریستی قرار داده است و همه ساله نیز کما فی السابق آن را تجدید می کند اما کارکرد این گروه از نظر دو گروه موافق و مخالف ، کارکردی است که با اندکی تفاوت در یک راستا قرار دارد . پیش از آنکه به بازبینی نظر این دو دسته بپردازیم باید به این نکته اشاره کرد که هیچ کدام از این دو طیف فکری تردید ندارند که در مورد منافقین ، بحث جایگزینی و آلترناتیو بودن حکومت جمهوری اسلامی هيچ محلي از اعراب ندارد! به عبارتی دیگر از نظر سیاستمداران آمریکایی قیاس و تفکر در این مساله – طبق گفته سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا – مثل سنجیدین قدرت یک پشه در مقابل یک فیل عظیم الجثه می باشد .
اما چرا عده اي از دولتمردان آمريكا علي رغم تمامي امتيازات منفي كه در مورد اين گروه تروريستي وجود دارد از آنها حمايت مي كنند ؟ موافقان نظريه حمايت، بر اين باورند كه در ميان مدت با حمايت از منافقين مي توانند در مواردي محدود و البته مشخص از ايران امتياز گرفت . مثال ساده آن در مورد مساله هسته اي ايران و ماندن بر سر مواضع گذشته مي باشد كه آمريكايي ها را بر آن داشته تا در پشت پرده از منافقين حمايت كنند . در مثالي ديگر مي توان به ادعاهاي آمريكا مبني بر تهديد بودن ايران براي اسرائيل اشاره نمود. با در نظر گرفتن اين موارد است كه آمريكا با كاركردي تعريف شده از منافقين حمايت مي كند . اين كاركرد كه در سطحي بسيار نازل است را نه تئوري آلترناتيو بودن و نه تئوري هويج و چماق بلكه مي توان تئوري " موي دماغ " شدن منافقين براي ايران ناميد و در رفتار آمريكايي ها نيز مي توان به اين مساله رسيد یعنی حمايتي نيم بند با پيشروي و پس روي ها ي مداوم در مواضع . آمريكايي ها در برابر خشم بيش از 18 ميليون نفر از مردم عراق براي اخراج منافقين از آنها حمايت مي كند؛ اين حمايت، حمايت جاني و مالي پنهان است؛ اما آمريكايي ها از بند نظامي آن به شدت احتراز مي كنند . از سويي از منافقين به عنوان مزدوراني قديمي براي جاسوسي در عراق استفاده مي كنند و نيازهاي اطلاعاتي خود را پوشش مي دهند اما در مقابل ترس گسترده منافقين از آتش كينه و انتقام ملت عراق ، آنگونه كه منافقين انتظار دارند براي انتقال آنها به كشوري ثالث اقدام نمي كنند. در فازي ديگر با وجود آن كه آمريكا ظاهرا با نگهداري از باند رجوي ، به آنها اندك بهايي داده است اما حضور آنها را در ليست تروريستي خود به سريالي جذاب براي مخالفان باند رجوي و ملودرامي غمگين براي منافقين تبديل نموده است. رفتار آمريكا در مقابل افشاگري ها و اسناد منافقين نيز بيشتر ازآنكه توجه و اهميت باشد بي اهميتي و ساده انگارانه پنداشتن داشته هاي منافقيني است كه به جرم دروغ هاي بسيار ، امروز حتي براي اربابشان نيز نمي توانند دم از صداقت بزنند .
چيزي كه براي سركردگان باند رجوي در ارتباطشان با آمريكا بسيار آزار دهنده مي باشد اين است كه نمي دانند فرداي رابطه شان با آمريكا چگونه خواهد بود . آنها آنقدر پيوند خود را با آمريكا سست و ناپايدار مي دانند كه حاضرند براي پاره نشدن همين تار مو، هر خوش خدمتي را براي آمريكا انجام دهند . منافقين آنقدر در بيم و اضطراب ِ چون و چراي اين ارتباط مانده اند كه همواره سوالات زيادي را با خود مرور مي كنند : تا چه زمان آمريكا در مقابل خواسته مردم و دولت عراق براي ماندن ما در عراق مقاومت مي كند ؟ در صورتي كه مردم عراق به ما حمله كنند آمريكا تا چه حد از ما دفاع مي كند ؟ ارزش ما براي آمريكا چقدر است و آنها تا كجا براي ما مايه خواهند گذاشت ؟ آيا ساده انگارانه نيست گمان كنيم آمريكا ما را نگه خواهد داشت و در مقابل اعتراضات يك دولت قدرتمند منطقه اي به نام ايران و مقاومت خواهد كرد ؟ آينده ما در عراق چه خواهد شد ؟ آيا براي رفتن ما به كشوري ديگر، آمريكايي ها حاضر مي شوند بسياري از معادلات ارتباطي خود با كشور مورد نظر را برهم بزنند ؟ اگر آمريكايي ها ما را به حال خودمان رها كنند چه كنيم ؟ و هزاران پرسشي كه كابوس بسياري از روزها و شب هاي سركردگان و نيروهاي دربند آنها خواهد بود.
اما در سوي ديگر نيز مخالفان آمريكا با به چالش كشيدن نظريه همراهي بااين اپوزیسيون – توسط دولت آمريكا – آن را " پرداخت هزينه هاي نجومي براي هيچ مي دانند . " مخالفان حمايت آمريكا در ميان دولتمردان آمريكا – كه اتفاقا عده آنها كم هم نيست – همواره از دولت آمريكا خواسته اند تا همانند اقتصاد دانان عمل كنند و بازي صفر و يك را در سياست در پيش گيرند . آنها مي گويند دولت آمريكا با حمايت از اپوزیسيون ورشكسته ايران ضررهاي زيادي را به منافع آمريكا وارد آورده است . محروم شدن از بازارهاي ايران و شركت ندادن تجار آمريكايي در مناقصات كلان بين المللي توسط دولت ايران ، زير سوال رفتن استراتژي مبارزه با تروريسم كه دولت آمريكا خود را سرآمد آن مي داند ، خشم و نفرت دو ملت بزرگ و متمدن – ايران و عراق – از دولت آمريكا ، صرف مبالغ زياد براي نگه داري امنيتي و حفاظتي از نيروهاي سازمان مجاهدين خلق ، انتقام جويي هاي شخصي از سربازان آمريكايي توسط برخي گروه ها و افراد عراقي به سبب حمايت آمريكا از قاتلين فرزندان عراق .
تمامي موارد فوق در حالي مورد ارزيابي قرار مي گيرد كه طبق گفته هاي پيشين ، مخالفان حمايت آمريكا از اين گروهك ، اين گروهك را در حد و شرايط پذيرش ريسكي حتي به مراتب بسيار كمتر از اين نيز نمي دانند.
اما در مورد دوم نيز بايد به مواردي مشابه اشاره نمود . همانگونه كه همه مي دانيم آمريكا تاكنون نزديك به 600 ميليارد دلار براي بودن در عراق هزينه كرده است و باز همه مي دانيم كه اين هزينه ها تاكنون به هيچ وجه انتظارات آمريكا را جواب نداده است و از اين روست كه آمريكا عليرغم تمايل براي خروج از عراق به دنبال دستاوردي قابل اتكا است تا آن را به عنوان كارنامه موفقيت خود به افكار عمومي كشور خود و دنيا نشان دهد . در مورد منافقين نيز همين فرضيه را مي توان به شمار آورد . آمريكا تاكنون برخلاف انتظار خود ، هيچگونه پيروزي قابل به ذكري را در برابر ايران به دست نياورده است و نتوانسته با حمايت از منافقين ، از ايران امتياز بگيرد . با درنظر گرفتن اين اصل متقن بايد گفت دولتمردان آمريكايي برخود راهي ديگر را متصور نمي دانند و بر آن هستند با امتياز گرفتن از ايران – كه چند سال است به نظرشان عن قريب اتفاق خواهد افتاد – كارنامه كبريت بي خطر منافقين را نيز همانند بسياري از موارد ديگر يكسره كنند .
