منافقین، مزاحمین ناخوانده گستاخ

منافقین در سال 1365 با تبانی دولت های وقت فرانسه و عراق به این کشور سرازیر شدند و پس از دریافت انواع کمک های مالی و پشتیبانی نظامی، دیکتاتور عراق را در تجاوز به خاک ایران یاری کردند. پس از آن نیز به عنوان یک گروه مزدور اقدام به سرکوب حرکت های آزادی خواهانه و اسلام گرایانه شیعیان و کردهای عراق به وی‍‍ژه پس از جنگ دوم خلیج فارس و اشغال کویت کردند.

پس از تجاوز نظامی ایالات متحده آمریکا و کشورهای همپیمان به عراق در سال 1382و سرنگونی رژیم بعثی، منافقین بزرگ ترین حامی خود را از دست دادند و از آن پس در سایه حضور نیروهای اشغالگر، اقدام به دخالت در عرصه سیاسی عراق کردند و با روی کار آمدن دولت های مردمی که مخالف حضور هرگونه گروه تروریستی در اراضی خود بودند بر دامنه تحرکات و تحریکات خود علیه این دولت ها به ویژه نخست وزیر ، یعنی آقای نوری المالکی افزودند.

منافقین با زیر پا گذاشتن عرف بین المللی به عنوان گروه بیگانه ای که در یک کشور خارجی حضور موقت دارد و حتی با به فراموشی سپردن ادعای واهی خود مبنی بر اینکه آنها میهمان عراق هستند اقدام به دخالت در امور داخلی این کشور، تحریک گروههای قومی علیه یکدیگر، حمایت از تروریست ها و اخیرا معاون فراری رئیس جمهور طارق الهاشمی، نشر اکاذیب علیه دولت منتخب و مردمی عراق و فحاشی به نخست وزیر کشوری کردند که در آن حضور دارند و از تمامی امکانات رفاهی آن درست هنگامی که خود عراقی ها از کمبود برخی امکانات خدماتی رنج می برند بهره می برند.

منافقین بارها در رسانه های خود با گستاخی علیه نخست وزیر عراق، طی اقداماتی همچون درج کاریکاتورهای تمسخر آمیز، ساخت کلیپ های جلف و سخیف، و زدن انواع اتهامات غیر قابل قبول، نشان دادند که برای رأی و دیدگاه اکثریت ملت عراق هیچ گونه احترامی قائل نیستند و حتی به ادعای خود مبنی بر اینکه میهمان این کشور هستند پایبند نبوده و اصولا هیچ اعتقادی به آن ندارند.

از سوی دیگر صبر و تحمل دولت عراق در برابر رفتارهای نابخردانه و مخرب گروهک منافقین و حتی عدم پیگیری قانونی این گستاخی ها و هتاکی ها که خود به تنهایی می تواند تبدیل به یک پرونده سنگین قضایی برای آنان شود، ادعای این فرقه را در مورد برخورد نامناسب دولت عراق با آن را رد می کند و نشان می دهد که چگونه این دولت با آرامش و سعه صدر، پرونده این مزاحمین ناخوانده بد نام را با کمک سازمان ملل متحد پیگیری می کند و هرگونه شائبه حب و بغض یا تصفیه حساب شخصی علیه آنان را می زداید.

آنچه که در این موضوع اهمیت دارد این است که دولت عراق با اقتدار و به دور از هیاهوی تبلیغاتی و سیاسی منافقین و حامیان ورشکسته آنها، نسبت به عملی شدن ضرب الاجل از پیش تعیین شده برای اخراج آنها از پادگان نظامی و اشغالی اشرف اقدام کند تا برخلاف دهها ضرب الاجل برجای مانده از دوران شورای حکومت انتقالی، این بار قاطعیت دولت و مردم عراق در برخورد با این گروه تروریستی، پاسخی به هتاکی ها و گستاخی های این فرقه خطرناک باشد.

بی گمان اخراج این گروه تبهکار از پادگان نظامی اشرف و انتقال آنها به پادگان الحریه (لیبرتی) مقدمه اخراج نهایی این گروه از خاک عراق پس از 25 سال جنایت، نسل کشی و دخالت در امور سیاسی و امنیتی عراق می باشد چرا که بزرگترین تابوی منافقین یعنی پادگان نظامی اشرف در هم شکسته و فروپاشی آن آغاز گردیده است و این نشان دهنده پیروزی اولیه اراده و عزم دولت عراق در غلبه بر منافقین و لابی های قدرتمند حامی آن در غرب و منطقه است، حامیانی که تمام تلاش خود را به کار بسته اند تا این گروه جنایت پیشه را همچنان در عراق نگاه دارند و از آن جهت تحقق اهداف خود علیه ملت های ایران و عراق استفاده کنند.