لبخند ایران به نوای امنیت در دنیای ترور

امنیت در ایران اسلامی «ذاتی» شده است؛ حتی اگر صدای غرش تیربارضدهوایی در حریم امنیتی  آسمان تهران، برای هدف قرار دادن یک پهپاد، نظر شهروندان تهرانی را به خود جلب کند. باوجوداینکه  صدای شدید شلیک گلوله‌های ضد هوایی در میدان انقلاب، میدان ولی‌عصر و خیابان‌های اطراف شنیده شد، تصاویری از این رخداد منتشر شد که نشانگر این بودند که مردم تهران، با لبخندِ از روی آرامش، این صحنه‌ها را دنبال می‌کردند. اما نباید فراموش کرد، روزگاری در ایران عزیز،«مجاهدین منافق»، هرروز، کام ایرانیان را با  وحشتِ ترور، تلخ می‌کردند. بیش از  17000 شهیدی که از آن دوران تا به امروز، نهال امنیت ایران اسلامی را آبیاری کردند. اما امروز، امنیت در ایران عزیز ذاتی شده است. تصور کنید در آسمان سوریه یک شیء ناشناس دیده شود، صدای ضد هوایی برای مردان، زنان و کودکان سوری به چه معنا خواه بود؟ آیا آنان همانند شهروندان ایرانی به تماشای رویداد خواهند نشست، یا اینکه«وحشت ذاتی شده»ی کشتار و ترور، آنان را به فرار وادار خواهد کرد؟ «در عراق، هنوز هم داعش، سمفونی مرگ می‌نوازد و مردم وحشت می‌شنوند». اما آیا به قول برخی از روشنفکران، آن‌طرف آب‌ها، غرب آرزوها، امن است؟ «کریسمس وحشت» در آلمان، کامیون مرگ در برلین را به راه انداخت و این واقعه تروریستی، جان خیلی‌ها را گرفت. فرانسه، «پایتخت تروریسم اروپا» و سرزمین منافق پرور غربی‌ها، هنوز هم از وحشت تروریسم و وقایعی نظیر نیس، خواب ندارد. در ترکیه، جوانان ترک، در کلوپ شبانه، عیش مرگ تروریستی را تجربه کردند. همچنین، مردم در سرزمین هژمون، در دنیای آمریکایی خود، وقایع تروریستی را مرور می‌کنند و در ذهن خاطره «عمر متین» را از ذهن می‌گذرانند. آیا واقعاً، نمی‌توان گفت که دنیای امروز، دنیای ترور است؟ اما آیا انصافاً، امنیت نزد ایرانیان، ذاتی شده نیست؟ به نظر می‌رسد، همان‌گونه که پیشتر «هنر نزد ایرانیان بود و بس؛ امروز امنیت نزد ایرانیان است و بس». اما هنرمندان صحنه امنیت که امروز، غرش ضد هوایی در آسمان تهران را برای مردم ایران، به نمایشی بدل کرده‌اند که از آن وحشتی به دل ندارند، به‌راستی چه کسانی هستند؟ آیا می‌توان به‌راحتی از خون شهدا در امنیت امروز ایران عزیز گذر کرد و به این مهم اشاره نداشت که آنان، هنرمندان آرامش امروز ایران هستند؟ آیا می‌توان از هنرمندی سربازان گمنام امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، در به تصویر کشیدن ایرانی مقتدر، غفلت کرد؟ آیا سپاهیان مقتدر و گوش‌به‌فرمان ولی امر مسلمین، حضرت امام خامنه‌ای و هنرمندی آنان در میدان رزم سوریه و عراق، قابل‌چشم‌پوشی است؟ شهدای مدافع حرم چطور؟هنرمندی آنان در امنیت امروز ایران، بر کسی پوشیده نیست. حقیقت این است، امروز ایرانیان بر روی امنیت لبخند می‌زنند و این نعمت ذاتی شده را مدیون هنرمندی اساتیدی می‌دانند که در مکتب عشق، شاگردی کردند. به لطف این هنرمندی‌ها است که می‌گویم، امروز ایران به  نوای امنیت  در دنیای ترور لبخند می‌زند.