فضای ناشی از تحریم‌های همه جانبه ایالات متحده آمریکا بر علیه نظام اسلامی در این روزها با یک شاخص و ویژگی منحصر به فردی همراه است که پرداختن به زوایای آن از جمله مواردی است که برای پی‌بردن به هر آنچه در این باره سیاستگذاری و هدف‌گذاری شده است می‌تواند از اهمیت بسزایی برخوردار باشد. به عبارت بهتر اینکه شناخت مبانی راهبردی (استراتژیک) و مبادی راهکاری (تاکتیکی) از موضوعات مرتبط با تحریم‌های مربوطه می‌تواند چشم‌اندازهای تحلیلی مخاطبان ایرانی را نسبت به اغراض‌های تهدیدی – تحریمی واشنگتن را روشن و مشخص گرداند.
در نگاهی تاریخی به موضوع منازعات میان تهران – واشنگتن می‌توان علت و ابعاد تحریم‌ها را در طول حیات نظام اسلامی از سوی واشنگتن را به واسطه رویکرد استکبار‌ستیزی تهران ملاحظه کرد. اگر چه وجوه اقتصادی تحریم‌ها در طول این سال‌ها وجه غالب و فائق تحریمی بر سایر جوانب آن از سیاسی – نظامی و ... بوده است اما در مقاطع مختلفی در طول این چهار دهه گذشته نمونه‌هایی از فشارهای وارده بر تهران از سوی کاخ سفید را می‌توان در ابعاد دیگری به غیر از عرصه اقتصادی مشاهده کرد. با این حال این عدم تناسب در تحریم و فشارها را از سوی ایالات متحده آمریکا بر جمهوری اسلامی را این روزها می‌توان در یک مناسبت متناسب با هم در عرصه مختلف تعریف کرد و کنار هم قرار داد. بطوریکه مقصد تحریم‌های واشنگتن شاید در نگاه اول اقتصاد و تلاش‌ها عمدتاً برای از هم گسیخته کردن وضعیت داخلی پیرو نا‌به‌سامانی‌های اقتصادی باشد اما در عمل می‌توان میزان تاثیرگذاری ابعاد دیگر آن را در حوزه های سیاسی – نظامی – امنیتی و ... که همسو با حوزه اقتصادی در حال پیاده سازی است را مشاهده کرد. به واقع اگر اهمیت این حوزه ها از حوزه اقتصادی در مسیر فشار به ایران در شرایط فعلی بیشتر نباشد مطمئناً کمتر نیز نخواهد بود. بدان معنا که کوچکترین چربش و یا سنگینی هیچ کدام از این عرصه ها بر عرصه دیگر در ترازوی فشارهای ساماندهی شده بر ایران از سوی آمریکا وجود ندارد.
واقعیت این است که موضوع منازعات و مناقشات میان واشنگتن و تهران این روزها وارد مرحله تازه ای از تاریخ خود شده است که در نوع خود در خور توجه و قابل تأمل است؛ بطوریکه مطرح سازی مجموعه ای همزمان مذاکره و اعمال تحریم ها و تلاش برای ائتلاف سازی ها در مسیر تحریم ایران از جمله مواردی است که از آن با نام مشخصه های در خور تأمل می توان نام برد. اگر چه از حیث دیپلماتیک مطرح شدن مذاکره و لوازم مرتبط با آن از سوی واشنگتن و تحمیل شرایط مذاکره به ایران از سوی تهران هرگز پذیرفته نشده و علیرغم گسیل داشتن میانجی گری هایی از سوی کشورهای اروپایی – آسیایی به تهران این تقاضا از سوی ایران رد شده است(چرا که شرط تهران برای مذاکره بازگشت آمریکا به چارچوب برجام است و هرگونه انجام مذاکره را مشروط به این شرط و در کنار دیگر اعضای برجام عملی می داند یعنی مذاکره جمعی با آنها نه فردی و انفرادی)، اما باید توجه داشت که فعالیت های پوششی واشنگتن که به مثابه لبه دیگر و قرینه مذاکره عمل می کند، تهدید به جنگ و تشدید تنش های مرتبط با گزینه مزبور در این راستا است.
از آنجا که ماراتن پیشنهاد مذاکره با تهران با سفر شنیزو آبه نخست وزیر ژاپن به تهران که حامل پیام ترامپ برای ایران بود با شکست مواجه شد و به پایان راه خود رسید تلاش های همسو نیز برای تشدید فشارها بر ایران شدت پیدا کرده است؛ به عبارت جامع تر اینکه شکست جدال مبتنی بر انجام مذاکره تحمیلی به ایران موجب شده است تا واشنگتن به راه حل جایگزین برای از پای در آوردن ایران و تسلیم نمودن آن در برابر خواسته های خود یعنی تشدید فشارها و واردسازی اتهامات بی اساس با نام تروریسم و پرونده سازی های بی مورد و بی پایه در این باره روی بیاورد.
مورد مشخص حمله به نفتکش ها در دریای عمان همزمان با دیدار آبه با رهبر معظم انقلاب اسلامی، هرچند از نظرگاه هایی مختلف و تنوعی قابلیت تحلیل دارد اما نظر صائب در این باره بیانگر دلایلی از ترس و بیمی است که حامیان تروریسم از گسترش روابط دیپلماتیک تهران و تاکیدی که بر حل مناقشات از طریق گفتگو دارد، می باشد که در مجال این مقال نمی گنجد. اما نکته حالب در این باره توجه به رویکردی که واشنگتن در این باره اتخاذ کرده است؛ بطوریکه واشنگتن بدون هیچ گونه مدرک و مستندات و ادله قابل دفاع با انتشار ویدئو ها و ... مدعی شده است که ایران مسئول حمله به این نفتکش ها در دریای عمان بوده است. ادعایی که دال بر این است که واشنگتن ضمن قبول شکست مورد مربوط به پیشنهاد مذاکره، با این حربه های دروغین و کذب می خواهد شکست های مرتبط با جدال مذاکره با تهران را از طرق مزبور جبران کند و ضربه وارده در این باره از سوی تهران را به حداقل برساند.
برچسب زنی های حمایت از تروریسم و اتهام انجام فعل های تروریستی از سوی واشنگتن به تهران که خود نه تنها از قربانیان اولیه تروریسم بوده بلکه در صف اول مبارزه با تروریسم است تنها با هدف جبران شکست روند غیر قابل باور پیشنهاد مذاکره واشنگتن به تهران از یکسو و آماده سازی بسترهای فشار بیشتر به تهران از سوی دیگر به بهانه مبارزه با تروریسم و اقدامات اتهامی به تهران از جنبه های ادعایی حمایت از تروریسم از جانب واشنگتن، قابل توجیه است. از این رو با توجه به آنچه در این باره بیان شد و مبین است باید گفت که ایران ستیزی های واشنگتن به این جا ختم نخواهد شد و حدود و دامنه فشارهای آنها به ایران نیز در اینجا متوقف نخواهد گردید بطوریکه باید منتظر استفاده از روش های دیگر برای اعمال فشار بیشتر به ایران از سوی واشنگتن بود به این امید که آینده را به سود خود و مطابق اهداف و برنامه های خود تعیین کند.
